به گزارش خبرگزاری «حوزه» فلسفه های رایج مشائی، اشراقی و متعالی بر دو نظریه اصلی متكی هستند:
یك. تكثر «هستی » به معنای مطلق واقعیت كه در همة فلسفه های رایج، به گونه ای، أصل آن مسلم گرفته شده است؛ ا گر هم اختلافی هست، درمقدار و چگونگی آن است.
دو. حكم پذیری «هستی » كه این هم أصلی مسلم در این گونه فلسفه ها پنداشته شده است.
بر این دو نظریه، نه تنها برهانی نیست؛ بلكه بر نفی آنها براهینی می توان إرائه كرد. بنابراین، پذیرش این دو نظریه، شکافی را بین فلسفه های رایج و فلسفه واقعی ایجاد کرده است که ضرورت دارد فلسفه دیگری بر پایه کثرت ناپذیری و حکم ناپذیری هستی بنا گذاشت.
کتاب حاضر به دنبال بازتولید چنین فلسفه ای است.
این كتاب، در دو بخش اصلی سامان یافته است. بخش اول، به قضیة حكم ناپذیری «هستی » اختصاص یافته و در آن با براهینی اثبات شده که نه «هستی » حكم پذیر است و نه می توان آن را موضوع فلسفة اولی قرار داد.
از این رو، نمی توان مسائلی را برای چنین موضوعی اثبات کرد. همچنین، این بخش، به مبانی و مسائل اصلی هر سه مكتب مشائی، اشراقی ومتعالی پرداخته و بطلان یا نارسایی آنها را به دلیل موضوع بودن «هستی » و حكم پذیری آن، نشان داده است. نتیجه این بخش آن شده است كه فلسفه های رایج در موضوع، حكم و مسائل دچار خطا یا نارسایی اند. پس، لازم است فلسفه اولی را با موضوع، حكم و مسائل جدید از نو آفرید.
بخش دوم، ابتدا موضوع فلسفه اولی را «وجود متجلی » دانسته؛ سپس به مبادی تصدیقی لازم برای انعقاد یك فلسفه اولی پرداخته و ده نمونه از این مبادی را اثبات کرده است.
