به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، آیت الله علیدوست امروز در همایش ملی فقه هنر در تالار غدیر در قم گفت: در بحث غنا و موسیقی، فقها، ابتدا عنوان مورد نظر را بیان می کنند و مثلا بیان می کنند که غنا حرام است؛ سپس روایاتی که در خصوص غنا آمده است را بررسی می کنند و آیاتی را که در روایات به غنا تفسیر شده است را بیان می کنند.

وی افزود: در هیچ آیه ای از قرآن صحبت از غنا به میان نیامده است و لهو الحدیث بیان شده است که انسان را از راه خدا گمراه می کند؛ یعنی به انگیزه مسخره کردن آیات خدا و مقابله با قرآن مطرح می شود و سخنی از غنا نیست؛ اما ذیل آیه امام، این لهو الحدیث را به غنا تفسیر می کنند.

دبیر علمی همایش ملی فقه هنر با ذکر این مطلب که در مکتب اسم‌گرایی به دنبال عنوان هستیم، گفت: یعنی این حکم را به عنوان پیوست به دنبال نام ببریم و هرجا نام صادق بود باید آن را حکم بدانیم؛ در اینجا حتی به ماهیت موضوع نیز نباید توجه کنیم.

عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی با ذکر این مطلب که بسیاری از تعابیر علما آن است که "الاحکام تدور مدار اسماء و موضوعاتها" است و یا اینکه باید در موضوعات، وقتی مورد حکم قرار بگیرد باید کارکرد آنها دیده شود، بیان کرد: امام(ع) بیان کرده اند که خداوند خمر را به خاطر اسم حرام نکرد بلکه دلیل حرمت خمر به خاطر عاقبت است؛ یعنی خمر به خاطر کارکرد آن حرام است.

دبیر علمی همایش ملی فقه هنر با ذکر اهمیت مصداق شناسی گفت: اگر فقیه امروز بخواهد کتاب جهاد بنویسد نمی تواند مثل گذشته احکام را صادر کند؛ یعنی در باب نوع حمله و غنایم، مسایل و مصادیق تغییر کرده است.

عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی تصریح کرد: در اینجا باید هویت جهاد و ماهیت جهاد و دفاع را در قالب یک دولت مدرن تخصیص بدهیم؛ برخی از اوقات، مسایل تغییری نکرده است که از جمله آنها می توان به بحث دیه اشاره کرد؛ امام(ع) در 10 روایت وقتی از شتر در بحث دیه نام می برد، برای شتر قیمت تعیین می کنند؛ امروزه ماهیت تغییر کرده است.

دبیر علمی همایش ملی فقه هنر گفت: مشکل ربا آن است که فکر می کند که نظام اقتصادی کلان همان نظام فردی است و به همین دلیل حیله به کار برده می شود که البته باید از آن به تدبیر یاد کرد ولی آیا همین مرتبط به فقه فردی در فقه اجتماعی و اقتصادی نیز جواب می دهد؟ این مباحث باید با دقت بررسی شود.

استاد حوزه تصریح کرد: مجسمه، زمانی مظهر بت پرستی است و حتی امروز نیز از این نمادها استفاده می شود و هر شکل و حرکت آن نماد اعتقاد است ولی گاهی اوقات مجسمه نماد احترام و یا تمدن می شود؛ به همین دلیل نمی توان همه این موارد را ذیل یک عنوان بیان کرد؛ به همین دلیل این مباحث باید با نوآوری و انضباط فقهی بررسی شود.