به گزارش خبرگزاری حوزه، آیت الله علی علم الهدی در سال 1250 هجری شمسی در حلقه سره از توابع فومن دیده به جهان گشود، دوران کودکی را در مکتب خانه با آموختن قرآن سپری کردو پس از آن به امر و تشویق والدین به فراکیری علوم حوزوی در مدرسه جامعه رشت روی آورد، پس از اتمام مقدمات، روانه تهران و در مدرسه صدر ساکن شد.

در تهران منقول را از میرزا محمد حسین آشتیانی و معقول را از میرزا هاشم اشکوری جلوی اصفهانی آموخت و در همان حوزه علمیه برای طلاب پایین تر تدریس داشت.

عشق به مدارج بالای علم و تقوا، او را به مدینة العلم نجف اشرف برد، در آن حوزه از صاحب کفایه، صاحب عروة الوثقی و ملا فتح الله شریعت اصفهانی استفاده کردو قله رقیع اجتهاد نایل آمد.

 مراجعت به ایران

آیت الله علم الهدی پس از سال ها اقامت در نجف اشرف و دریاف اجازات اجتهاد به زادگاهش مراجعت نمود و برای همیشه در رشت اقامت کرد، او ضمن انجام وظایف اجتماعی به تربیت، تدریس طلاب مشغول بود.

آیت الله احسان بخش می نویسد: «استاد آیت الله علم الهدی قطعا از نظر علمی از شخصیت های برجسته گیلان و از لحاظ بینش سیاسی بی نظیر بود، اما با کمال تواضع کتب دینی از مطول تا اسفار را تدریس می کرد، او از صبح تا ظهر چهار، پنج درس فقط برای ما می گفت.»

کارهای سیاسی شیخ

آیت الله علم الهدی عالمی با بصیرت و زمان شناس بود، به اوضاع و حوادث اجتماعی، سیاسی ایران توجه کامل داشت، در جریان انقلاب اسلامی مشروطه در تهران حضوری فعال داشت و چون متوجه تلاش های انگلیسی ها و غرب زده های داخلی برای انحراف مشروطه شد خود را در مسیر شیخ فضل الله نوری قرار داد و پس از به دار آویختن شیخ فضل الله نوری او بسیار گریست و به حاج شیخ مهدی امامی از شاگردان شیخ شهید می گفت: «شیخ فضل الله را نکشتند، بلکه همه ما را کشتند، اسلام را کشتند!»

او با میرزا کوچک خان و افکارش آشنایی داشت و عضو هیئت اتحاد اسلام بود که در نهضت دینی جنگل به رهبری میرزا کوچک خان نقش اصلی را عهده دار بود.

او در مقابل سیاست های فاشد و ضد دینی رضا خان سکوت نکرد و آرام ننشست و شاه نیز مانع انتخاب شدن او برای نمایندگی مجلس چهارم شد.

غروب آفتاب

این مرد عدالت طلب و با تقوا سرانجام در سال 1330هجری شمسی دارفانی را در رشت وداع نمود و پیکر مطهرش پس از تشییع به قم منتقل شد و در قبرستان نو به خاک سپرده شد.

منبع: ستارگان حرم،جلد۱۹