ای کاش مراسمی برای چهاردهمین قرن از شهادت امام علی(ع) گرفته می شد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، آیت الله العظمی سبحانی امروز 6 خردادماه در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود در ماه رمضان در مدرسه حجتیه، با اشاره به آیه «يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ مَا قَالُوا وَلَقَدْ قَالُوا كَلِمَةَ الْكُفْرِ وَكَفَرُوا بَعْدَ إِسْلَامِهِمْ وَهَمُّوا بِمَا لَمْ يَنَالُوا وَمَا نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْنَاهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ فَإِنْ يَتُوبُوا يَكُ خَيْرًا لَهُمْ وَإِنْ يَتَوَلَّوْا يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ عَذَابًا أَلِيمًا فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَمَا لَهُمْ فِي الْأَرْضِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ»(توبه 74) به معنی واقعی جهاد می پردازد.

ایشان افزودند: می فرماید که با کفار و منافقان تا حد توان کوشش کن و شدت عمل به خرج بده و در مرتبه بعد نیز سرنوشت آنها را بیان می کند؛ نکته ای که در اینجا باید گفت آن است که مفسران نباید اصطلاح خود را به اصطلاح قرآنی بار کند.

معظم له در توضیح این مساله تصریح کردند: جهاد قرآنی به معنای قتال نیست بلکه دفاع کفار و منافقین است؛ مفسران جوان نباید ارتکزات ذهنی خود را به قرآن تحمیل کنید؛ این مساله اساس تفسیر صحیح است؛ لغزش های مفسران زمانی شکل می گیرد که افکار خود را مبنای تفسیر قرار می دهند.

ایشان یادآورشدند: جاهدوا به معنی قتال با شمشیر نیست بلکه باید شر کافران و منافقان را از سرسلمانان کم کرد که گاهی نیز ممکن است این کار با ششمیر انجام شود؛در زمینه جهاد با منافق گاهی شرط مبارزه آن است که به چهره آنها بخندیم و برخی اوقات نیز به او تندی کنیم.

این مرجع تقلید اظهارکردند: زمینه برخورد با منافق و کافر متفاوت است؛ پیامبر با منافقان جنگ شمشیری نکرد ولی برخوردهای تندی با آنها داشتند چون آنها جسارت ها و توطئه های عملی می کردند.

معظم له با ذکر این مطلب که رحمت للعالمین دارای مراتبی است، تصریح کردند: یک جراح برای مقابله با یک بیماری گاهی زخم را باند و پانسمان می کند و گاهی نیز روی آن مرهم می گذارد و گاهی نیز آن زخم را می سوزاند یا جراحی می کند؛ مانعی نیست که پیامبر رحمت للعالمین باشد.

ایشان یادآورشدند: پیامبر برای حل و مشکل از شیوه های دیگری چون شدت عمل استفاده می کردند؛ گاهی اوقات پدرها که مظهر محبت هستند برای تربیت فرزندان خود، آنها را تنبیه می کنند.

این مرجع تقلید در تفسیر آیه «وَمِنْهُمْ مَنْ عَاهَدَ اللَّهَ لَئِنْ آتَانَا مِنْ فَضْلِهِ لَنَصَّدَّقَنَّ وَلَنَكُونَنَّ مِنَ الصَّالِحِينَ»، بیان کردند: وقتی دشمنان نتوانستند ایرادی به اسلام بگیرند و عیب اسلام هم این بود که خدا و پیامبر خدا به مدینه ثروت و استقرار و عظمت بیاورد آوردند؛ کلمه کفری که از سوی کافران بیان شده است نباید از سوی خدا بیان می شد که در قرآن نیامده است زیرا زبان قرآن پاک تر از آن است که این کلمات را بیان کند.

حضرت آیت الله سبحانی با اشاره به جایگاه بی همانند امام علی(ع) تصریح کردند: بزرگان بسیاری در خصوص امام علی(ع) ارایه وصف کرده اند که توجه به آنها می تواند کلیدهای بسیاری را در اختیار محققان قراردهد؛ از جمله خلیل ابن احمد از شاگردان امام صادق(ع) اولین کسی است که کتاب لغت را در زبان عربی نوشته است؛ وی در خصوص امام علی(ع) بیان می کند که دوستان ایشان از ترس، فضایل او را نگفتند و دشمنان او نیز از روی عداوت، از نشر فضایل او می ترسیدند.

ایشان با ذکر این مطلب که ای کاش امروز به مناسبت ورود در چهاردهمین قرن پس از شهادت امام علی(ع) مراسمی از سوی حوزویان گرفته می شد بیان کردند: ایشان نیازی به تجلیل ما ندارد و تاریخ ایشان را تجلیل کرده است؛ توصیفاتی که از سوی پیامبر در خصوص ایشان شده است حجت را بر همه تمام کرده است؛ در واقع ما هستیم که با ذکر نام و کمالات ایشان ارتقا پیدا می کنیم.

معظم له یادآورشدند: ابن عباس نقل می کند که است که هرجا که قرآن از یا ایها الذین آمنوا سخن به میان آمده است، اولین فردی که خطاب آن است، حضرت امیر است؛ متاسفانه مردم قدر علی(ع) را نشناختند؛ مقامات علی(ع) مسیحیان را به شگفت آورده است و حتی برای ایشان دیوان شعر می گفتند ولی متاسفانه مسلمانان آنچنان که باید قدر او را ندانستند.