به گزارش خبرگزاری حوزه، به طواف عشق آمده بودیم؛ به زیارت حریم بانوی آب و آینه اما مگر نُحوست این کرونا گذاشت که به حرم راهمان دهند و این داستان غمبار بیش از دوماهه ماست؛ دو ماهی که از طریق جعبه جادو و فضای مجازی، دل را گره می زنیم به حلقه های ضریحتان.
آری! چقدر دلتنگی برای حرم باصفای شما سخت است بانو جان، وقتی از پشت میله ها و درهای بسته شده، به سوی گنبد و بارگاهتان سلام داده و دست بر سینه از عمق وجودمان طلب می کنیم از خدای مهربان که به حق شما و مقام و جایگاه رفیعتان، هر چه زودتر این هجران به وصلی دگرباره تبدیل شود.
نیک می دانیم که شرایط کنونی و پایبندی به الزامات آن برای حفظ سلامتی خودمان است و این که جامعه از شر شیوع بیشتر این ویروس نحس در امان باشد و گرنه کیست که نداند سایه لطف و عطوفت اهل بیت(ع) در حرم و مراقد مطهر به هیچ وجه انقطاع پذیر و متوقف شدنی نیست و این را مایی می دانیم که عمری است در سایه سار حرم ملکوتی کریمه آل الله، نفس زده و قد کشیده ایم و اینک مفتخریم که به قول یکی از دوستان ادیب و شاعر، بچه محل حضرت معصومه(س) هستیم.
دلتنگ صحن آینه ایم... دلتنگ صحن شبستان... دلتنگ رواق ها... دلتنگ صفا و صمیمیت خادمین و کفشداران حرم... دلتنگ بوسه بر ضریح و نجوای زیبای آن لحظه ناب... و دلتنگ قرائت زیارتنامه ای بی ریا در کنج مقابل مرقد مطهر.
گرچه به هر طریق این توفیق از ما سلب شده ولی حقیقت را که نمی شود انکار کرد؛ حقیقتی از جنس این که آسمان قم دل به هوای شما بسته و خاک این مُلک مقدس به شوق شما نفس می کشد و ما ساکنین و مجاورین این حرم ، لحظه به لحظه چشم انتظار بازگشایی این مکان قدسی هستیم.
گرچه خوب می دانیم که در قیاس و تراز با این جایگاه والا، نالایقم از بابت همه گناهان و خطاها و کم کاری هایی که به عنوان یک شیعه و محب داشته ایم اما از آن سو امیدواریم و باورمند به این که به لطف کریمانه شما و خاندان مطهرتان که هوای ما گنهکاران را هم دارید، ما را هم در این جرگه راه می دهند، چه آن که اگر نبود این لطف و عنایت، ما کجا و توفیق پابوسی حریمتان کجا بانو جان؟!
خوشروئیت نبود چنین رو نمی‌زدیم
نورت نبود با دل شب مو نمی‌زدیم
صحنت نبود دست به جارو نمی زدیم
بالا اگر نبودی زانو نمی زدیم
ما با حضور لطف تو حاجت نداشتیم
ما بی حضور لطف تو بهجت نداشتیم
از آن جا که گفته اند آدمی به اُمید زنده است، بر این مبنا ما نیز امیدواریم که به عنایت ایزد منان و دعای ائمه اطهار(ع) و خوبان عالم، به زودیِ زود، این بلای عالم گیر رفع شود و با گذر از این ایام تلخ تر از زهر، بار دیگر توفیق حضور در صحن و سرای متبرک دخت موسی بن جعفر(ع) را بیابیم.
کرونا هر چند تلخ بود و همچنان هست اما شرایطی را رقم زد که بیش از پیش قدردان سرمایه های معنوی شهر و دیار خود باشیم؛ نعمتی بی مثال به نام حریم کبریایی خواهر سلطان توس که خود برآمده از یک باور ایمانی است که ما زنده ایم به عشق و محبت این خانواده.
و چه زیبا گفت حاج آقا پناهیان عزیز که همین دلتنگ شدن برای حرم ها، درجه و نشانه ای است مشهود از معرفت دینی که باید بیش از هر چیز قدردان آن باشیم و ایضاً شاکر این نعمت.
این روزها در فضای مجازی، عاشقان زیارت، تصاویر و پست های جذابی با محتوای " به تو از دور سلام" را بازنشر داده و به اشتراک می گذارند؛ تصاویر و مطالبی که پیش از آن که سر و کله کرونا پیدا شود، برای ما اهالی قم یادآور دلتنگی برای حرم ارباب بی کفن بودند و گاه نشانه از دوری و کم توفیقی از بابت زیارت حریم قدسی ثامن الحجج(ع) اما حالا در نزدیکی حرم فاطمه معصومه(س) باید بگوییم و اشک بریزیم که "به تو از دور سلام معصومه(س) جان"
روی سخنمان با شماست ای کوثر همیشه جاری کویرنشینان قم و ای شفیعه جنت کبری که  برایمان دعا کنی و مهر و عطوفتت را بر ما افزون نمایی، چه آن که بیش از هر زمان دیگری در دوران رنج و عُسرت فعلی، محتاج به لطف شماییم.
کسی چه می داند این بار اگر توفیق دست داد و بار دیگر نام ما را در دفتر جاودان زائرین حرم ثبت کردند، روبروی ضریح مطهر، این اشعار زیبای "مجید تال" را زمزمه کردیم که؛
دست مرا گرفت و به دست قلم گذاشت
حسی که باز پای مرا در حرم گذاشت
حسی که اشکوار به چشمم قدم گذاشت
تا ((اشفعی لنا))به لبم دم به دم گذاشت
پس از کنار حجره ی پروین که رد شدم…
بی اختیار شعر سرودن بلد شدم
در این حرم که آمده ام پا به پای عشق
عاشق شدن دعای من است و دعای عشق
ما دست خالی آمده ایم ای خدای عشق
اذن دخولمان بده محض رضای عشق
تا چشم کار می کند اینجا کرامت است
اینجا شفیعه هست پس این جا قیامت است
ما اشک می شویم که بارانمان کنی
ما درد می شویم که درمانمان کنی
ما را غریب و بی کس و بی خانمان کنی
تا شب نشین صحن شبستانمان کنی

سید محمد مهدی موسوی