رقیه درویشی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در شهادت جانگداز امام محمد باقر(ع) اظهار داشت:  این امام همام همانند پدران بزرگوارش در اوج مظلومیت به شهادت رسیدند؛ آن هم شهادتی که به دلیل علم گسترده آن حضرت طراحی شده بود.
وی افزود: دشمنان اسلام که هنوز هم در دوران ما از آسیب زدن به عالمان و دانشمندان کوتاهی نمی‌کنند، در زمان امام محمد باقر(ع) نیز به این علت که توان مقابله با نفوذ علمی آن حضرت را نداشتند، اقدام به شهید کردن آن حضرت کردند. چراکه آن حضرت در میان ائمه اطهار(ع) به «باقرالعلوم» و شکافنده علوم گوناگون مشهور است و نهضت بزرگ علمی را راه‌اندازی کردند که در دوران امام جعفر صادق(ع) به اوج رشد و شکوفایی و فعالیت رسید.
استاد جامعه الزهرا(س) با اشاره به گسترده علم امام محمد باقر(ع) گفت: علم ناسخ این امام بزرگوار به اندازه‌ای بود که پیغمبر اکرم (ص) درباره فرزند نتیجه خود فرمودند که: «یبقر العلم بقراء» به این مفهوم که آن حضرت شکافنده علوم است. به این ترتیب آن حضرت لقب باقرالعلوم را به آن حضرت اعطا کردند و علم این مطلب را از سوی خدای متعال دریافت کردند.
وی تاکید کرد:درواقع نبی مکرم اسلام(ص) طبق حدیثی مسئولیت هر یک از ائمه اطهار(ع) را مشخص فرمودند و وقتی درباره امام پنجم سخن گفتند، مسئولیت و ماموریت پژوهشگری و علم‌آموزی را به ایشان اختصاص دادند
درویشی بابیان اینکه دانشمندان اهل سنت به علم امام باقر(ع) معترف بودند گفت: شخصیت امام نه تنها در نظر اهل تشیع ممتاز است بلکه در منظر دانشمندان اهل سنت نیز شخصیت یگانه‌ای است. 
وی ادامه داد: ابن حجر هیتمی می‌نویسد: ابوجعفر محمد باقر، به اندازه‌ای گنج‌های پنهان علوم، حقایق احکام و حکمت‌ها و لطایف را آشکار نموده که جز بر عناصر بی‌بصیرت یا بد نیت، پوشیده نیست و از همین روست که وی را «باقر العلم» [شکافنده علم] و جامع آن و برپاکننده پرچم دانش خوانده‌اند. او عمرش را در طاعت خدا گذراند و در مقامات عارفین بدان حد رسیده بود که زبان گویندگان از وصف آن ناتوان است. او سخنان بسیاری در سلوک و معارف دارد. 
استاد اخلاق حوزه خاطر نشان کرد: همچنین عبدالله بن عطا که یکی از شخصیت‌های برجسته و دانشمندان بزرگ عصر امام بود، می‌گوید: علما را در محضر هیچکس کوچکتر از آنها در محضر ابوجعفر [یعنی امام باقر] ندیدم.
وی گفت: ذهبی نیز درباره امام باقر(ع) می‌نویسد: از کسانی است که بین علم و عمل و آقایی و شرف و وثاقت و متانت جمع کرده، و برای خلافت اَهلیّت داشت.
درویشی با تاکید بر این که آموزش هدایت، مصداقی از تعلیم و تعلم است گفت: ما معمولاً وقتی نام دانش را می شنویم، ذهن ما به سوی دانش های مصطلح مانند: علوم، ریاضی، فیزیک، فقه، اصول و مانند اینها می رود و تنها این گونه از موارد را مصداق دانش می شماریم؛ در حالی که دانش مصداق های دیگری نیز دارد که چه بسا از نگاه ما پنهان است. 
استاد جامعه الزهرا(س)  ابراز کرد: امام باقر(ع)، «هدایت» را مصداقی از دانش دانسته و از کسی که درصدد هدایت دیگران است، به عنوان معلمی که «هدایت» را می آموزد یاد کرده است. آن حضرت در این باره می فرماید: «هرکه یک باب از هدایت را آموزش دهد، برای او همانند پاداش کسی است که به آن عمل کند و از پاداش عمل کنندگان به آن نیز چیزی کم نمی شود».
وی اضافه می کند: همچنین امام فرمودند: «تمام علم مردم را در چهار مورد شناسایی کرده ام: اوّلین آن ها این که پروردگار و آفریدگار خود را بشناسی و نسبت به او شناخت پیدا کنی. دوّم، این که بفهمی که از برای وجود تو و نیز برای بقاء حیات تو چه کارها و تلاش هایی صورت گرفته است. سوّم، بدانی که برای چه آفریده شده ای و منظور چه بوده است. چهارم، معرفت پیدا کنی به آن چیزهایی که سبب می شود از دین و اعتقادات خود منحرف شوی».

۳۱۳/۶۱