یاد مصباح خوبان به قلم حمید احتشام‌کیا به نام خالق زیبایی‌ها علامه مصباح، عبد صالح خدا و سرباز ولایت بود. علامه مصباح یزدی، فیلسوف عصر روشنگری ایران، پس از انقلاب اسلامی ایران بود. او، دانشمندی پارسا، مهربان، دلنشین و ساده بود که گرمابخش محافل انقلابی‌ها و خار چشم دشمنان نظام و ولایت بود؛ مصباح یزدی، حمکت اسلامی را آنچنان در دل خود جای داده بود که آثارش در عملش و بر قلمش جاری گشته بود. وی تا بود، بر سر آن عهدی که بسته‌بود، ماند و هیچ‌گاه در او و ارادتش نسبت به نظام و رهبری، سستی، کژی و انحراف دیده نشد؛ مصباح یزدی نه تنها یک ملت بلکه یک مکتب و یک دانشگاه بود؛ وقتی دست به قلم می‌شد، گو اینکه موشکی بالستیک با کلاهکی هسته‌ای از زمین برخاسته و بر سر شبهات اعتقادی دشمن فرود می‌آمد؛ قلمش استوار و کلامش گویا و بیانش نافذ و براهینش قاطع و برنده بود؛ محمدتقی مصباح، تعریف عینی متکلم اسلامی بود؛ همچون مجتهدی تمام عیار، آموزه‌های دینی را از متون اصلی آن استخراج می‌کرد سپس به شرح و تبیین آن می‌پرداخت و در برابر هجمه‌های اعتقادی دشمنان دین و انقلاب، چون قلم از غلاف می‌کشید، رمق از سینه‌اشان درمی‌آمد؛ به‌حق که شبیه‌ترین فرد به هشام‌بن‌حکم برای امام صادق علیه‌السلام بود همانطور که عمار خواندنش برای علی بن ابیطالب علیه‌السلام؛ شاگردی خمینی کبیر؛ بهجت عارفان و علامه طباطبایی، گنج قرآن، برهان و عرفان را برایش به ارمغان آورد و از او چنین شخصیتی ساخت؛ چه نیکو مربیانی داشتی! مصباح یزدی چنان در مسیر بندگی خدا و پیمان با اولیای خدا ثابت قدم بود که کوه در برابرش، احساس حقارت می‌کرد؛ آثار بندگی در کلامش پیدا بود، درس اخلاق چهارشنبه شبهایش گرم و گیرا بود. انس او با شاگردانش از او پدری مهربان و بلندای حکمتش از او فردی متواضع و بصیرت نافذش از او مصباح هدایت ساخته بود؛ او در نهایت همچون استادش امام خمینی با دلی آرام و قلبی مطمئن از خدمت ملت شریف ایران مرخص شد و به روح الله پیوست. از دست و زبان که برآید کز عهده وصفش به درآید این بود خلاصه آنچه از علامه محمدتقی مصباح یزدی دریافته‌ام، روحش شاد و یادش گرامی عاش سعیدا و مات سعیدا.