خبرگزاری حوزه| شهادتش با ارتحال مفسر کبیر علامه طباطبائی در یک روز واقع شد، در این باره خود شهید می‌­نویسد: «در عالم رویا علامه طباطبائی را دیدم که پس از سلام و جواب، گفتند: بیا باهم به روضه حضرت اباعبدالله(ع) برویم.»

تولد و تحصیل

سید علی بانکی، طلبه ای فاضل و اهل معرفت و نماز شب بود که دفتر حیاتش در سال ۱۳۴۰ در اصفهان گشوده شد. او در مدرسه ذوالفقار اصفهان درس حوزوی خواند و همان درس ها را نردبان ملاقات خداوند و شهادت قرار داد.

روحیات اخلاقی

سیدعلی در دعای توسل بسیار گریه می­‌کرد و روضه­‌های موثر و سوزناکی می­‌خواند. سیدعلی در جبهه ها، روحیه بخش بود. در نماز جماعت خود می­‌گریست و دیگران از حال او منقلب می­‌شدند و گریه می­کردند. قبل از شهادت گفته بود که امشب به طرف خدا می­روم و من دیگر خجالت می­کشم به خانه برگردم.

او در مجموع به معنای واقعی، روحانی بود و دیگران از روحانیت او بهره­ مند بودند.

ایثارگری و شهادت

در عملیات­ های فتح المبین، رمضان، فتح سوسنگرد و محرم شرکت داشت و یکبار هم مجروح شده بود.

آخرین صفحه زندگی اش در عملیات محرم ورق خورد که در محور «چم هندی» و بعد از عبور از یک رودخانه، تیری به سر مبارکش اصابت کرد. رزمندگان سر مبارکش را با دستمالی بستند، اما تقدیر این بود که تیری دیگر قلبش را نشانه رود و خوابش تعبیر شود که روز وفات علامه طباطبائی به شهادت برسد.

پیکر غرق به خون ایشان در گلستان شهدای اصفهان دفن شد.

کلمه ای از شهید

در شهادت فرزندانتان نگران نباشید، بلکه به قول استاد مطهری گریه کردن برشهید شرکت در حماسه اوست.