ناصر هاشم‌زاده، فیلمنامه‌نویس در گفت‌وگو با خبرگزاری حوزه درباره آسیب‌های فیلمنامه‌های دینی اظهار کرد: سه آفت را برای فیلمنامه‌های دینی نام می‌برم که در قرآن هم برای دینداری به عنوان آفت ذکر شده است. در قرآن آمده؛ فردی که به افراد کم‌بضاعت و مستمند توجهی ندارد بی‌دین است. این اتفاق در فیلمنامه دینی هم نمود دارد. یعنی کاری که در آن توجه به فقرا وجود ندارد آن کار هر اندازه که ظاهر دینی داشته باشد باز اثری دینی محسوب نمی‌شود.
وی افزود: ظاهرگرایی که از آن حرف می‌زنم نشئت گرفته از ناآگاهی است. در قرآن آمده است. وای بر نمازگزارانی که ناآگاه هستند. این موضوع درباره فیلمسازان دینی صدق می‌کند، چون کارگردانی که می‌خواهد اثر دینی تولید کند در پی ترویج دین است، پس باید در این زمینه آگاه باشد.
هاشم‌زاده آسیب دوم را ریاکاری توصیف کرد و گفت: همانگونه که خداوند به برخی از نمازگزاران ریاکار می‌گوید، برخی از فیلم‌های دینی نیز بر پایه ریاکاری ساخته شده‌اند. دلیل رواج ریاکاری در فیلم‌های دینی نیز مدیران کم بضاعت هستند، زیرا با یک صحنه نماز در فیلم یا سریالی می‌توان آنها را فریب داد. همین موضوع سبب می‌شود در فیلم‌های دینی ریاکاری رایج شود، زیرا از آن طریق می‌توان منفعت مالی کسب کرد.
وی اعلام کرد: آفت سوم فیلم‌های دینی، کارهایی هستند که از اموال عمومی برای رسیدن به منفعت شخصی بهره برده‌اند. معضل ذکر شده نیز متاسفانه در چهار دهه گذشته در سینما رایج بوده و رانت‌خواری را به وضوح در بسیاری از کارها دیده‌ایم.
هاشم‌زاده در پایان تاکید کرد: باز هم می‌گویم موضوع دینی به تنهایی نمی‌تواند کاری را دینی کند. برای مثال پرداختن به نماز یا مراسم عزاداری یا حتی زندگی حضرت رسول (ص) دلیلی بر دینی شدن فیلم نیست، بلکه اثری دینی محسوب می‌شود که بتواند جهان بینی دینی را در بین مخاطبان است رواج دهد.
انتهای پیام
