طاهره عبداللهی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری حوزه به مناسبت میلاد امام سجاد(ع) گفت: این امام همام می فرماید: کَفُّ الأذی ، مِنْ کَمالِ العَقلِ وفیهِ راحَةٌ لِلبَدَنِ عاجِلاً و آجِلاً ؛ ( تحف العقول ، ص ۲۸۳ ) خودداری از آزار رساندن ، نشانه کمال خرد و مایه آسایش دو گیتی است.
وی افزود: ایشان در این کلام حکمت آمیز به خودداری از آزار اشاره کرده می فرماید: خودداری از آزار رساندن ، نشانه کمال خرد و مایه آسایش دو گیتی است.
وی با بیان اینکه رابطه کمال و تمام عقل با دوری از آزار رساندن از این حدیث روشن می شود گفت: اولاً ریشه مفهوم عقل، منع و جلوگیری است و زانوبند شتر را از این جهت «عقال» می گویند که او را از حرکت باز می دارد و از آنجا که زندگی ما اجتماعی و جمعی است و دائما در ارتباط با دیگران می باشیم و در اثر این ارتباطات، ناخودآگاه آزار دیگران نیز می تواند صورت بگیرد عقل به انسان می گوید: روابط فردی و اجتماعی خود را به گونه‌ای تنظیم کنیم که سبب آزار دیگران نگردد.
وی ادامه داد: ثانیاً مفهوم اذیت و آزار در قرآن در بیشتر موارد به معنای آزردن و رنجاندن و در قالب‌های مختلفی مثل عیب‌جویی و استهزا، تهمت و تجسس وارد شده است. همچنین حضرت علی علیه السلام در ضمن فرمایشاتی آزار دادن دیگران را از عادات افراد شرور، پست و جاهل می‌داند: «عَادَةُ الْأَشْرَارِ أَذِیةُ الرِّفَاق‌.»عادت بدان، آزار کردن رفیقان است. «عَادَةُ اللِّئَامِ وَ الْأَغْمَارِ أَذِیةُ الْکِرَامِ وَ الْأَحْرَار»عادت لئیمان و جاهلان آزار کردن کریمان و آزادگان است.
وی ابراز داشت: در اینجا مراد از «لئیمان» مردم دنی و پست مرتبه است، و مراد از «کریمان» مردم گرامی بلند مرتبه است. (تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص۴۶۵)

۳۱۳/۶۱