پیام جهانی امام حسین(ع) و مسئولیت رساندن آن

به گزارش خبرگزاری حوزه، آیت‌الله محمد یعقوبی از علمای عراق در سخنانی به موضوع پیام جهانی امام حسین(ع) و مسئولیت رساندن آن پرداخت.

وی در این سخنان تصریح کرد :

امام حسین (ع) چراغ هدایت است؛ نوری که رهپویان کمال را به اندازه شأن و ظرفیتشان تا بالاترین درجات قرب الهی راهنمایی می‌کند. او کشتی نجاتی است که غرق‌شدگان در دریای گناه، معصیت، نادانی و گم‌گشتگی را به ساحل ایمان و امنیت بازمی‌گرداند و آنان را وارد زندگی نوینی آکنده از امید و سعادت می‌سازد. چنان‌که در زیارت اربعین از امام صادق (ع) آمده است:
«وَبَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ؛ لِیَسْتَنْقِذَ عِبادَکَ مِنَ الجَهالَةِ، وَحَیْرَةِ الضَّلالَة»
(جان خود را در راه تو فدا کرد تا بندگانت را از جهل و سرگردانی نجات دهد).

امام حسین (ع) برای رقابت در قدرت، دشمنی شخصی با یزید، یا برای جلب توجه و شهرت، قیام نکرد؛ بلکه برای احیای حق، برپایی عدالت، و حمایت از مستضعفان و محرومان به پا خاست. چرا که یزید قانون اساسی امت، یعنی قرآن و سنت نبوی را تعطیل کرده بود، ثروت‌های امت را در راه شهوات خود هدر می‌داد، مقدسات را به بازی می‌گرفت، علما و شایستگان را کنار زده و افراد بی‌ارزش را بر مردم مسلط کرده بود و به جنایت های بسیاری دست زده بود.

امام حسین (ع) در بیان اهداف نهضتش فرمود:
«أنی لم أخرج أشرا ولا بطرا ولا مفسدا ولا ظالما وإنما خرجت لطلب الاصلاح فی أمة جدی صلی الله علیه وآله أرید أن آمر بالمعروف وأنهی عن المنکر، وأسیر بسیرة جدی وأبی علی بن أبی طالب علیه السلام فمن قبلنی بقبول الحق فالله أولی بالحق، ومن رد علی هذا أصبر حتی یقضی الله بینی وبین القوم بالحق وهو خیر الحاکمین...»
(خروج و قیـام من از روی سرکشی و خوشگذرانی و فساد و ظلم نیست، تنها برای اصلاح امت جدم(ص) قیام کردم و می خواهم به معروف امر کنم و از منکر بازدارم و به سیره جدم(ص) و پدرم علی بن ابیطالب عمـل کنم. پـس هر کس مرا به درستی قبول کند خدا به (پاداش) درستی سزاوار تر است و هرکه این (قیام) را رد کند، صبر می کنم تاخداوند بین من و این گروه قضاوت کند که او بهترین حاکمان است...)
و در جای دیگر فرمود:
«...ألا إن هؤلاء القوم قد لزموا طاعة الشیطان، وتولوا عن طاعة الرحمن، وأظهروا الفساد وعطّلوا الحدود، واستأثروا بالفیء...» (آگاه باشید! این گروه، فرمان‌برداری از شیطان را برگزیده‌اند و از اطاعت خداوند رحمان روی‌گردان شده‌اند. فساد را آشکار کردند، حدود الهی را تعطیل نمودند، و اموال عمومی (فیء) را به خود اختصاص دادند.)
یعنی حقوق مردم را از ایشان دریغ کردند و آن را برای خود اندوختند.
و نیز فرمود:
«ألا ترون أن الحق لا یُعمل به، وأن الباطل لا یُتناهی عنه؟ فلیرغب المؤمن فی لقاء الله محقاً. فإنی لا أری الموت إلا سعادة، ولا الحیاة مع الظالمین إلا برماً»
(آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل جلوگیری نمی‌شود؟ پس مؤمن باید در چنین شرایطی مشتاق دیدار پروردگارش باشد؛ که من مرگ را جز سعادت نمی‌بینم و زندگی با ستمگران را چیزی جز رنج نمی‌دانم).

در برابر این حکومت ستمگر، امت اسلامی یا از ترس قتل و زندان و قطع معیشت، یا از طمع در بهره‌ای ناچیز از دنیا که یزید و یارانش وعده می‌دادند، تسلیم شدند. امام حسین (ع) با خون پاک خود، اهل بیت و یاران اندکش، وجدان امت را بیدار ساخت و آنان را به رشد رساند و راه صحیح که باید از آن پیروی کنند را به آنان نشان داد؛ و توانست راه هدایت و صلاح را از خط انحراف و گمراهی را از هم جدا کنند، راهی که امویان باطل و حق را درون آن در هم آمیخته بودند، تا جایی که حتی یزید و پدرش را «امیرالمؤمنین» می‌نامیدند.

امام حسین (ع) با قیام خود، حجت کامل و محکم را بر امت تمام کرد؛ زیرا او سبط رسول خدا (ص)، ریحانه‌ی او، پاره‌ی تنش، و سید جوانان اهل بهشت بود، همان‌طور که در احادیث شریف نبوی آمده است:
«لِیَهْلِکَ مَنْ هَلَکَ عَنْ بَیِّنَةٍ وَیَحْیَی مَنْ حَیَّ عَنْ بَیِّنَةٍ» (انفال: ۴۲)
(تا آنان که هلاک می‌شوند، از روی بینش باشد، و آنان که زندگی می‌یابند، نیز بر پایه بصیرت باشد).

وقتی امام حسین (ع) در روز عاشورا فریاد می‌زد:
«هل من ناصرٍ ینصرنا؟»
این ندا تنها برای حاضرین در میدان کربلا نبود؛ بلکه خطابی جاودانه به همه نسل‌ها تا روز قیامت است، برای یاری‌رساندن به اهداف بلند او. پس هر نسلی این فرصت را دارد که صادقانه بگوید: «یا لیتنا کنا معکم» و با عمل خود به یاری آن حضرت بشتابد؛ نه صرفاً آن را به عنوان آرزویی بی‌پایه و خالی بیان کند.

از این منظر، مسئولیت بزرگی بر دوش خطبا، شعرا و مداحانی است که در ایام محرم و اربعین مخاطبان مؤمن دارند؛ مخاطبانی که برای آشنایی با عظمت شخصیت امام حسین (ع)، ویژگی‌های اخلاقی او، مقام بلندش، عظمت نهضت مبارکش و اهداف آسمانی‌اش که کل جامعه بشری به دنبال دست یابی به آن است گرد هم می‌آیند.

بر این اساس، باید این عزیزان در اندازه مسئولیت خود ظاهر شوند و اصول و ارزش‌های قیام امام حسین (ع) را به روشنی برای مردم تبیین کنند؛ از جمله اخلاص برای خدا، رهایی از بند شهوات و سلطه مستکبران، دستیابی به آزادی حقیقی، تحقق عدالت اجتماعی و مساوات بین جامعه بشری، و اخلاق نیکو در گفتار و کردار.
چنان‌که خداوند متعال فرموده است:
«إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ» (نحل: ۹۰)

سخنرانان و مداحان باید زبان و مفاهیم خود را متناسب با فرهنگ و سطح فکری مردم و به زبان‌هایی که برای مخاطبان قابل فهم باشد ارائه کنند؛ زیرا پیام امام حسین (ع) پیام جهانی است و باید به گوش همه جهانیان برسد.

باید بدانند که استفاده از منبر حسینی برای اغراض شخصی، تعصبات حزبی، تحریک اختلافات و احساسات منفی، خیانت به خدا، رسول او، امیرالمؤمنین و امام حسین (علیهم‌السلام) است و ظلمی است به مؤمنانی که گرد آمده‌اند تا کلمه‌ای بشنوند که آن‌ها را به حق و هدایت رهنمون سازد و از گمراهی و تاریکی دور کند؛ پس بر همگان است که مراقب باشند.

امیدوارم خدای متعال با لطف و تأیید خود، این عزیزان و همه خادمان اهل بیت (ع) و برگزارکنندگان شعائر حسینی را یاری فرماید، و همه ما را در زمره شفاعت امام حسین (ع)، و جدّ و پدر و مادر و برادرش (علیهم‌السلام) قرار دهد؛ که او صاحب نعمت‌هاست.