نقد و تحلیل سریال آبان

به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، نشست نقد و تحلیل سریال نمایش خانگی «آبان» با حضور رضا نصیری منتقد و پژوهشگر سینما و سید مهدی موسوی روزنامه نگار و منتقد سینما در خبرگزاری حوزه برگزار شد. قابل ذکر است که انتشار سریال آبان اثر رضا دادویی، با حضور بازیگران شاخص تئاتر در پلتفرم شیدا با بازخودرهای متفاوت و حواشی هایی همراه بوده است.

رضا نصیری با اشاره به عدم وجود یک عمق مطلوب در این سریال، آبان را مبتنی بر تحریک احساسات و هیجانات سطحی مخاطب دانست و گفت: در لایه های پایینی سریال، از التهابات ابتدای سریال کاسته می شود و با جسد بی روح از لحاظ فرم و محتوا مواجه هستیم.

وی وجود عشق ظاهری بدون ارتباط عاطفی در سریال و عدم شخصیت پردازی کامل در فیلمنامه سریال را از اشکالات فیلم برشمرد و بیان کرد: آبان، به عنوان نخبه مطرح می شود، ولی کار و زمینه فعالیت او و حتی شغل همسر او نیز، مشخص نیست و این از ضعف های شخصیت پردازی سریال است.

منتقد و پژوهشگر سینما، مثبت نبودن شخصیت زن در سریال از قسمت ۵ به بعد و تئوریزه کردن بی حیایی را از اشکالات بعدی سریال عنوان کرد و اظهارداشت: در این سریال، کارگردان رابطه غیر اخلاقی همسر آبان با دوست او را سفید می کند و این از نظر عرف ایران پذیرفته نیست.

وی باورناپذیری فعل و انفعالات میان شخصیت ها در شبکه های نمایش خانگی را ضعف این شبکه عنوان کرد و با اشاره به اینکه پایه اساسی مشکل در فیلمنامه است، گفت: این سریال هنجارهای فرهنگی جامعه را در نظر نگرفته و به فرهنگ ایرانی پشت کرده است.

نصیری با بیان اینکه سازندگان فیلم های ما مردم جامعه و اولویت ها و دغدغه های آنان را نمی شناسند، یادآور شد: جامعه دچار معضل و آسیب هایی است ولی مشکل اصلی چنین تولیدات ضعیف، عدم شناخت دقیق سازندگان از جامعه، نحوه زیست آنان و فاصله گرفتن از متوسط مردم است. سازندگان در سریال آبان، مردم کارگری که همسر خودش آبان را دوست دارد را به فرد بی غیرت تبدیل کرده ایم که مردی دیگر آبان را با خود می برد و همسر آبان منفعل است. در این سریال ها اینگونه نشان داده می شود که با پول و ثروت می توان خط قرمز ها را کنار گذاشت. در سریال برای پذیرش بی حیایی به عنوان عرف در جامعه، مهندسی صورت گرفته است. کارگردان سریال، بی قانون و هنجار شکنی را تئوریزه می کند.

وی قوام و ماندگاری یک اثر سینمایی را در گرو تبدیل محتوا به فرم خوبی برای مخاطب دانست و اضافه کرد: سریال هایی مثل پدرسالار، ستایش و پایتخت، ماندگار شدند. در تولیدات، جهت گیری هایی که در نتیجه عدم شناخت جامعه برای سازنده حاصل می شوند، بسیار مشهود هستند؛ در اغلب سریال های ما مخاطب دیده نمی شود. جهان سازنده منطبق و مماس با واقعیت ها نیست و در نتیجه باور پذیر نخواهد بود؛ در برخی تولیدات طنز، سازنده تنها به دنبال ابتذال در خنده گرفتن می شود، زیرا راه خنده گرفتن از مخاطب را بلد نیستند.

انتهای پیام. /