به گزارش خبرگزاری حوزه، نماز، ستون دین و برترین عبادت عملی است که صحت و قبولی آن منوط به رعایت شرایط و احکامی است
در آموزههای فقهی، "قرائت" به عنوان یکی از ارکان یا واجبات نماز، نیازمند تحقق خارجی است؛ به این معنا که تنها تصور ذهنی یا حرکت غیرقابل شنیدن لبها کافی نیست، بلکه باید به گونهای باشد که عرفاً "خواندن" محسوب گردد. این مسئله به ویژه در نمازهای واجب، از دقت و اهمیت بالایی برخوردار است.
ادای صحیح الفاظ، نه تنها یک امر ظاهری، بلکه نشاندهندهی حضور قلب و التزام به فرامین الهی است. حضرت آیتالله خامنهای به استفتائی پیرامون شرایط صحت قرائت در نماز پاسخ داده است که تقدیم حضور علاقهمندان میگردد.
پرسش:
ادای الفاظ نماز چگونه باید باشد؟ اگر هنگام ذکر فقط لب ها تکان بخورد، کفایت می کند؟
پاسخ:
در نماز، واجب است کلمات بهگونهای ادا شوند که #قرائت بر آن صدق کند، از این رو #قرائت_قلبی، یعنی گذراندن کلمات در قلب و یا صِرف حرکت لب بدون تلفظ آنها، کافی نیست؛ نشانه صدق قرائت این است که نمازگزار (در صورتی که دچار سنگینی گوش یا سر و صدای محیط نباشد)، بتواند آنچه را که می خواند و بر زبان جاری می کند، بشنود.
نظر شما