به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام در نهروان از منشی دیوان انوشیروان که مردی دانا و خردمند و تیزهوشی بود پرسید: کدام زندگی برای انسان سزاوار است؟
آن مرد که نامش (جمیل ) بود پاسخ داد: سزاوار است که آدمی دوستان اندک و دشمنان فراوان داشته باشد. امام فرمود: مطلب تازه ای گفتی زیرا همه دوست دارند تا دوستان فراوان داشته باشند؟
جمیل گفت: سعادت و آسایش در داشتن دوستان زیاد نیست کسی که دوستان زیاد دارد همیشه در تکلف و زحمت است و در عین حال چه بسا از عهده آن برنمی آید و از پا درمی آید.
امام فرمود: فایده داشتن دشمن زیاد چیست؟ جمیل گفت: کسی که دشمنان زیاد دارد در صدد حفاظت از خود است خود را می پاید تا نکند دست از پا خطا کند. امیرالمؤمنین سخن او را ستود و پسندید.
منبع:
سفینة البحار ج ۱ ص ۱۸۰
نظر شما