به گزارش خبرگزاری حوزه، کتاب صد و یک مناظره جالب و خواندنی به قلم محمد محمدی اشتهاردی به گردآوری مناظرات مختلف پیرامون مسائل اعتقادی و دینی پرداخته که حوزهنیوز در شمارههای مختلف به انتشار آن خواهد پرداخت.
راویان اهل تسنن از جمله احمد در مسند خود (ج ۱، ص ۱۹۳) به اسناد خود از عبد الرحمن بن عوف نقل می کند که پیامبر (ص) فرمود: أبو بکر فی الْجَنَّةِ، وَعُمَرُ فِی الْجَنَّةِ، وَعَلَی فِی الْجَنَّةِ، وَعُثمان فی الْجَنَّةِ، وَ طَلْحَة فِی الْجَنَّةِ، وَالزبیر فِی الْجَنَّةِ وَعَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنِ عُوفَ فِی الْجَنَّةِ، وَسَعْدُ بْنِ أَبِی وَقَاصِ فِی الْجَنَّةِ، وَسَعِیدُ بْنِ زَیْدٍ فِی الجَنَّةِ وَ أَبُو عُبَیْدَةِ ابْنِ الْجَرَاحِ فِی الْجَنَّةِ ۱
یعنی این افراد دهگانه در بهشت هستند: ابوبکر، عمر، علی(ع)، عثمان، طلحه، زبیر، عبد الرحمن بن عوف، سعد وقاص، سعید بن زید، ابو عبیده جراح. ۲
اهل تسنن به این حدیث جعلی خیلی اهمیت میدهند و نام این ده نفر را به عنوان «عَشَرَهُ مُبَشِّره» [ بشارت شدگان دهگانه به بهشت ] در مکانهای مقدسی مانند دیوار مسجد النبی (ص) در برابر دید مردم نوشته و نصب میکنند به طوری که چنین موضوعی، بین آنها حتی عوام آنها مشهور شده است، اینک به مناظره زیر توجه کنید : یکی از دانشمندان شیعی میگوید در مدینه منوره، برای انجام کاری به اداره آمرین به معروف رفتم، با رئیس آن اداره به مناسبتی گفتگوئی به میان آمد تا اینکه سخن از «عَشَرَهُ مُبَشِّره» (افراد دهگانه ای که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم آنها را به بهشت بشارت داده به میان آمد.
دانشمند شیعی: از شما سؤالی دارم.
رئیس: بپرس
دانشمند شیعی: چگونه روا است که مردی از اهل بهشت با مردی دیگر که او نیز از اهل بهشت است، جنگ کند؟، طلحه و زبیر که جزء آن ده نفر بهشتی است در تحت لوای عایشه، برای جنگ با علی بن ابیطالب (ع) که او نیز از اهل بهشت است، وارد بصره شدند و جنگ جمل را که موجب کشتار بسیار از طرفین شد، پدید آوردند؟
با اینکه قرآن میفرماید: وَ مَنْ یَقْتُلُ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزَاءهُ جَهَنَّمُ خالداً فیها : «هر کس مؤمنی را عمداً بکشد، جزای او دوزخ است، و او همیشه در آن قرار دارد» (حاقه - ۴۴)
با توجه به این آیه آن کسی که از دو طرف، باعث آنهمه کشتار در جنگ جمل شد باید اهل دوزخ باشد، و آن کس یا امام علی (ع) است و یا طلحه و زبیر ؟!
بنابراین به طور قطع حدیث «عشره مبشره» دروغ محض است!
رئیس: نامبردگان از دو طرف که جنگیدند، همه مجتهد بودند و مطابق اجتهاد خود رای دادند، در این صورت آنها معذور میباشند.
دانشمند شیعی: اجتهاد در مقابل صریح سخن پیامبر (ص) جایز نیست! مگر نه این است که همه گروههای مسلمین نقل کرده اند که پیامبر (ص) به علی (ع) فرمود: «یا عَلَی حَرَبِّکَ حَرْبِی، وَسِلْمُک سلمی» جنگ با تو جنگ جنگ با من است و صلح با تو صلح با من است. ۳
و نیز فرمود: «مَنْ أَطاعَ عَلِیّاً فَقَدْ أَطَاعَنِی، وَمَنْ عَصَی عَلَیْا فَقَدْ عصانی»: کسی که از علی (ع) پیروی کند، از من پیروی نموده و کسی که با علی (ع) مخالفت کند با من مخالفت نموده است.۴ و ۵
و نیز فرمود: «عَلَی مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقِّ مَعَ عَلِی، یَدُورُ الْحَقِّ مَعَهُ حیثما دار»: علی (ع) با حق است و حق با علی (ع) است، هر کجا علی (ع) بچرخد، حق با او می چرخد.
بنابراین، نتیجه می گیریم که در میان نامبردگان، یک طرف حق است، و آن امام علی (ع) است و «عَشَرَهُ مُبَشِّره»، دروغ محض می باشد ،زیرا نمیتوان طرفدار باطل را اهل بهشت دانست .
ادامه مناظره:
مطلب دیگر اینکه عبد الرحمن عوف یکی از راویان این حدیث است، و خود نیز یکی از افراد دهگانه میباشد، عبدالرحمن همان کسی است که در روز شورا بعد از وفات عمر، شمشیر به روی علی (ع) کشید و به او گفت : بیعت کن، وگرنه کشته خواهی شد، و همین عبد الرحمن با عثمان مخالفت کرد و عثمان او را منافق خواند! آیا این امور با روایت مذکور، سازگار است که طلحه یکی از آن افراد دهگانه است که به او بشارت به بهشت داده شده است؟! آیا ابوبکر و عمر بشارت به بهشت داده شده اند، با اینکه آنها موجب وفات حضرت زهرا (س) شدند و حضرت زهرا (س) تا
آخر عمر با آنها آشتی نکرد؟ آیا عمر، حضرت علی (ع) را برای بیعت با ابوبکر نکشید، در حالی که میگفت: اگر بیعت نکنی کشته میشوی؟ و ... و آیا طلحه و زبیر اصرار بر قتل عثمان نداشتند و آیا آن دو از اطاعت امامی که اطاعتش واجب بود خارج نشدند؟ و در جنگ جمل به روی امام علی (ع) شمشیر نکشیدند؟!
یکی از آن ده نفر سعد وقاص است که آن روایت «عَشَرَهُ مُبَشِّره» را تصدیق کرده وقتی که از او سؤال میکنند چه کسی عثمان را کشت؟ در پاسخ میگوید: عثمان به شمشیری که عایشه آن را بیرون کشید و طلحه آن را تیز کرد و علی (ع) آن را مسموم نمود کشته شد .
آیا با اینهمه رو در روئی که این افراد با همدیگر داشتند، میتوان گفت همه آنها اهل بهشت هستند، قطعاً نه .
وانگهی حدیث «عَشَرَهُ مُبَشِّره» از نظر سند، مخدوش و مردود است، زیرا سند این حدیث به یکی از دو نفر به نام عبد الرحمن بن عوف، و سعید بن زید منتهی میشود در روایت عبدالرحمن سلسله سندش، متصل نیست پس از اعتبار ساقط میگردد، و در مورد سعید بن زید، او روایت «عَشَرَهُ مُبَشِّره» را در کوفه در عصر خلافت معاویه نقل کرده و در عصر قبل از معاویه نقل ننموده و همین مطلب بیانگر دستهای مرموز عصر معاویه است که در جعل این حدیث به کار افتاده است بنابراین، حدیث «عَشَرَهُ مُبَشِّره» از نظر سند و متن مخدوش است و بی اساس میباشد.
پینوشت:
۱. صحیح ترمذی ، ج ۱۳ ، ص ۱۸۲ - سنن ابی داود، ج ۲، ص ۲۶۴ و ..
۲. حدیث دیگری با اندکی تفاوت از سعید بن زید نیز نقل شده است (الغدیر ، ج ۱۰، ص ۱۱۸).
۳.مناقب ابن مغازلی، ص ۵۰ مناقب خوارزمی ص ۷۶ و ۲۴
۴-۵. کنز العمال ، ج ۶، ص ۱۵۷ - الامامة والسیاسة، ص ٧٣- مجمع الزوائد هیثمی، ج ۷، ص ۲۳۵
نظر شما