آیه:

خداوند متعال در قرآن می‌فرماید:

وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِینَ أسراء/82

و قرآن را فروفرستیم که برای مؤمنان بهبود و بخشایش است

آینه:

حکایت؛ مرحوم آیت الله العظمی شیخ محمدعلی اراکی از مراجع تقلید هم عصر امام خمینی(ره) نقل کرده است، پدرم می‌گفت: آخوند کبیر ملأ محمد، پدر مرحوم آقا ضیاء عراقی قطعه زمینی در اطراف سلطان‌آباد (اراک) داشت، در آن زارعت می‌کرد و نان سال خود و عیالش را ارتزاق می‌کرد.

یک سال، حاصل کشاورزی را در خرمنگاه جمع کرده، در اطرافش هم خرمن‌های دیگری بود، کسی عمداً یا سهواً آتشی روشن می‌کند، باد به آتش می‌افتد و شعله‌ور می شود.  خرمن‌ها یک به یک آتش می‌گیرند، به آخوند خبر می دهند؛ چرا نشسته‌ای؟ نزدیک است خرمن شما را هم آتش بگیرد، آخوند عبا و عمامه را برمی‌دارد و قرآن را به دست می‌گیرد به بیابان می‌رود و قرآن را به دست می‌گیرد، رو به آتش می‌ایستد و می‌گوید: ای آتش این نان خانواده و اهل‌وعیال من است، ترا به این قرآن قسم به این خرمن متعرض نشو!

 پدرم می‌گفت؛ تمام آن کپه‌های خرمن که در اطراف بود خاکستر شد و این یکی ماند، هر کس که می‌آمد، انگشت به دهان می‌گرفت و متحیر می‌شد! در میان این همه آتش چگونه این خرمن سالم مانده، ولی من از قضیه خبر داشتم. 1
در آن سامان که سامان نیست کس را                          پناه هر مسلمان است قرآن

1. با اقتباس و ویراست از کتاب شمس الفقهاء