به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» از تهران، آیت‌الله مقتدایی، دبیر دوم شورای عالی حوزه های علمیه در نشست هیئت امنای انجمن حامیان توسعه حوزه‌های علمیه در تهران با بیان روایتی از امام صادق(ع) به تبیین حقیقت توبه و لزوم پرهیز از گناه پرداخت و اظهار داشت: ابوبصیر از امام صادق(علیه‌السلام) نقل می کند؛ از امام(ع) درباره این سخن خداوند متعال که می فرماید «توبوا إلی الله توبة نصوحاً» پرسیدم. امام فرمود «آن گناهی که از آن توبه نصوح شده است، گناهی است که مرتکب آن هرگز به آن بر نمی گردد». من گفتم «کدام یک از ما به گناهی که مرتکب شده است، هرگز بر نمی گردد؟». امام فرمود «ابا محمد! خداوند از میان بندگانش بنده مفتَّن تواب را دوست می دارد».

وی ادامه داد: یکی از وظایف ما توبه است، زیرا انسان به جهت این که همواره محل خطا است، به واسطه‌ی هوای نفس و وسوسه‌های شیطان دچار گناه می‌شود، که در این لحظه باید فوراً توبه کند و توبه یکی از واجباتی است که بر عهده انسان قرار داده شده است.

آیت‌الله مقتدایی افزود: وقتی گفته می شود فلان شخص از کرده خود توبه نموده است به این معنی است که از آن گناه و خطا بازگشت نموده است و دیگر به آن راه و روش ادامه نمی دهد و مرتکب آن عمل نمی شود. و در بسياري از روايات توبه نصوح به توبه‌اي گفته شده است كه ديگر بعد از آن بازگشت به گناه وجود نداشته باشد. يعني شخص گناهكار از گناه خود توبه كند و قلباً قصد كند كه ديگر بازگشت به گناه نكند و در عمل هم ديگر مرتكب گناه نشود.

وی اظهار داشت: توبه نصوح به معنای رجوع به خط مستقیم اطاعت پروردگار است بنا بر این اگر کسی گناه کرد، او از راه بندگی و اطاعت خدا دور شده است. از این رو وقتی انسان از گناهش شرمنده و پشیمان شد باید توبه‌ای کند که دیگر مرتکب آن خطا نشود. پس انسان می‌تواند بواسطه‌ی توبه رجوع به خط مستقیم اطاعت پروردگار کند.

رئیس شورای سیاست گذاری حوزه علمیه خواهران تصریح کرد: در روایتی که ذکر شد، ابوبصیر از امام صادق(علیه‌السلام) می‌پرسد ««کدام یک از ما به گناهی که مرتکب شده است، هرگز بر نمی گردد؟». و امام می‌فرماید «خداوند از میان بندگانش بنده مفتَّن توّاب را دوست می دارد». یعنی خداوند بنده‌ای را که کثیراً وارد گناه می‌شود و زیاد توبه می‌کند را دوست می‌دارد!

وی ادامه داد: باید توجه داشت که این بیان امام(ع) این نیست که شخص گناهکار بعد از اظهار پشیمانی و موقع توبه، نیت و عزم انجام گناه را نیز داشته باشد، زیرا این عمل به سخره گرفتن توبه است. پس حقیقت توبه نصوح یعنی شخص خطاکار موقع اظهار توبه به محضر پروردگار، ولو بعداً از روی غفلت مرتکب گناه می‌شود، عزم جدی بر ترک گناه داشته باشد.

آیت‌الله مقتدایی در پایان با بیان این که نباید مردم را از رحمت خدا مایوس کرد، اظهار داشت: در همین رابطه امام باقر(عليه‌السلام) به محمد بن مسلم فرمود «اى محمد بن مسلم! گناهان مومن هرگاه از آنها توبه كند آمرزيده مى شود، پس مومن بايد براى آنچه كه بعد از توبه و مغفرت آغاز مى كند عمل كند. به خدا سوگند كه توبه جز براى اهل ايمان نيست». محمد بن مسلم می‌گويد عرض كردم «پس اگر بعد از توبه و استغفار از گناهان، دوباره به گناه باز گردد و دوباره توبه كند چگونه است؟» و امام فرمود «اى محمد بن مسلم! آيا تو مى پندارى بنده مومنى كه بر گناهش پشيمان مى گردد و از آن استغفار و توبه مى كند خداوند توبه اش را نمى پذيرد؟»

وی افزود: در ادامه مسلم مجدداً از امام می‌پرسد «آخر او اين كار را بارها انجام داده است گناه مى كند سپس توبه و استغفار مى‌كند». و حضرت فرمود «تا زمانى كه مومن با استغفار و توبه به سوى خداوند باز مى گردد خداوند نيز با مغفرتش به سوى او مى آيد و راستى كه خداوند آمرزنده مهربان است، توبه را مى پذيرد و از گناهان در مى گذرد پس بر حذر باش از اينكه مومنين را از رحمت خداوند مايوس كنید». با توجه به این روایت مبادا مردم را به واسطه‌ی گناهانشان از رحمت خدا ناامید کنیم، زیرا خداوند نسبت به بندگانش آمرزنده و مهربان است. 313/42