به گزارش خبرگزاری «حوزه» از اصفهان، حجت الاسلام والمسلمین مسعودعالی، شنبه شب در مکتب الصادق(ع) اصفهان، اظهار کرد: ما انسان ها اگر همه قوای فکری و ریاضت ها را بکشیم، تازه اول راه و مسیر هستیم وتا خدا رفتن و بی نهایت به خدا رسیدن بسی راه است.

وی با بیان اینکه کسی که می خواهد در مسیر خدا حرکت کند، باید با جذبه های خدا جلو رود، گفت: در این مسیر هرگز نباید با اعمال خویش جلو رفت، اعمال ما چیزی نیست که بخواهیم با تکیه بر آنها بتوانیم به خدا برسیم.

حجت الاسلام والمسلمین عالی خاطرنشان کرد: جایی که جذبه های خدا را بیش از هرجایی می توان یافت، دستگاه امام حسین(ع) است، چه بسا افرادی که با مسجد و ... سر و کار نداشتند، اما در مراسم امام حسین(ع) نشستند و اسیدالشهدا(ع) دستشان را گرفت و اولیاءالله شدند.

وی ادامه داد: انبیاء محتاج بودند که در مجالس امام حسین(ع) برای ایشان اشک بریزند، یعنی در سلوک، انبیا و اولیای خدا هم به جایی می رسند که  لازمه پیمودن مسیر برای رسیدن به خدا  اشک بر امام حسین(ع) است.

کارشناس دینی عنوان کرد: در زمان حال هم این امام زمان(عج) هستند  که بیشترین مصیبت سیدالشهدا (ع) را درک کرده و به دوش می کشد و آنها که بیشتر با امام زمان(عج) مانوس هستند، بیشتر اشک بر امام حسین(ع) می ریزند.

وی تصریح کرد: میزان درجه، یک مومن به میزان مبتلا شدن او به مصیبت یک ولی خدا بستگی دارد، اگر می خواهیم ببینیم سنخیت ما با اهل بیت(ع) چه قدر است بباید بینیم چه میزان برای امام حسین(ع) می سوزیم و بی قرار سیدالشهدا(ع) هستیم و با بلای ایشان می سوزیم، گریه بر امامحسین(ع) تا حد مرگ هم جا دارد.

کارشناس دینی ابراز کرد: اولین نفر از اهل بیت امام حسین(ع) که از سوز و داغ مصیبت عاشورا و سیدالشهدا(ع) از دنیا رفت، حضرت زینب(س) بود که فقط  یک سال و نیم بعد از واقعه کربلا زنده بودند، آن هم به دلیل این بود که ماموریت خود را انجام دهند.

وی ادامه داد: دومین فردی که از سوز مصیبت امام حسین(ع) به شهادت رسیدند، دختر سه ساله ایشان بود که چهل روز بیشتر دوام نیاوردند، مصیبت های حضرت رقیه(س) که گرسنگی و تشنگی نبود، بلکه مصیبتش سر پدر بود که بالای نیزه رفت و حضرت رقیه(س) سه ساله چون در بی قراری امام حسین(ع) می سوخت به اندازه صد سال جهش پیدا کرد.

حجت الاسلام والمسلمین عالی در پایان ابراز کرد: «هَل مِن ناصِر یَنصُرُنی» امام حسین(ع) یک دعوت فرا زمانی بود، دعوتی که شامل همه می شود، دعوت امام(ع) نه از سر عجز بود که ایشان عاجز است و یار می خواهد، بلکه ایشان به ظاهر کمک می خواست اما در باطن براساس رسالت امامت خویش خواهان دادن کمک و یاری بود.