به گزارش خبرگزاری حوزه، این روزها که فضای مجازی بیش از هر زمان دیگری با اسم و چرایی بود یا نبود یکی از شبکه های پیام رسان خارجی گره خورده، هیاهوی ایجاد شده پیرامون این قضیه باعث شده که متاسفانه بسیاری از رسانه ها ، نسبت به برپایی نمایشگاه بین المللی کتاب تهران به عنوان یکی از مهم ترین رویدادهای فرهنگی سالانه کشور کم توجهی و یا حتی بی توجهی نشان دهند.

با این وجود به تدریج شاهد حضور قابل توجه مردم و مشتاقان کتاب و کتاب خوانی در سی و یکمین نمایشگاه واقع در مصلی پایتخت هستیم.

در این بین، یکی از مباحثی که معمولاً در چنین ایامی دوباره و چندباره طرح و بازخوانی می شود، ناظر به چرایی کتاب نخوانی بسیاری از مردم جامعه ماست. متأسفانه میانگین سرانه مطالعه در کشور ما پایین‌تر از سطح و میزانی است که بتوان به آن بالید و آن را در شأن یک جامعه فرهنگی با سابقه چندهزارساله دانست.

طبعاً آنچه مهم و بایسته است این که باید علت این مساله به درستی تبیین شده و به خصوص این که راهکارهای حل مشکل در بُعد اجرایی، مورد توجه ویژه قرار گیرد.

قبل از هر مساله دیگری می بایست صادقانه قبول کنیم که سرانه مطالعه ما ایرانی در طول روز بسیار پایین است؛ حالا این میزان 16 دقیقه می خواهد باشد یا 19 دقیقه یا حتی 27 دقیقه در اصل موضوع چندان فرقی نمی کند.

البته همه این آمارها و البته چند آمار دیگر نیز در این سال ها از سوی نهادهای ذیربط بارها عنوان شده، اما من حیث المجموع، باید گفت که سرانه مطالعه ایرانیان در وضعیت نامطلوب و ناخوشایندی است.

همان طور که اساتید فن و کارشناسان فرهنگی نیز به دفعات متذکر شده اند، یکی از مهم ترین مشوق ها برای امر کتاب خوانی و اُنس بیشتر با یار مهربان این است که اعضای جامعه خاصه نسل جوان حقیقتاً دریابند که مطالعه و دانایی، در زندگی فردی و اجتماعی و به خصوص آینده آنان بسیار موثر است، چه آن که اگر این درک و باور شکل نگرفته و قوام نیابد، سخن از ترویج کتاب خوانی چندان اثرگذار نخواهد بود.

این نکته از آن جهت حایز اهمیت است که بدانیم در جامعه‌ای که به تعبیر امیر مومنان علی(ع) تقدیم اراذل و تأخیر افاضل بشود، کتاب و به تبع آن کتاب خوان واقعی هم ، خواه ناخواه به گوشه انزوا می‌رود، چرا که اهل فضل و دانش چندان قدر ندیده و بر صدر نمی نشینند و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!

واقعیت تلخی که وجود دارد این است که كتاب و كتاب‌خواني هنوز براي بخش اعظمی از مردم ما به عنوان يك ضرورت در زندگي اجتماعي مطرح نيست چه آن كه اگر اين مهم دست کم به‌اندازه مباحثي چون ورزش، تفريحات، تغذيه و بهداشت در زندگي توده‌هاي ملت دارای اهمیت بود، لاجرم فرهنگ مطالعه در جامعه ما بیش از این ها توسعه یافته بود و اوضاع سرانه مطالعه ما این چیزی نبود که اکنون است.

از سویی این که در این خصوص خانواده ها و نظام آموزشی ما کم کاری داشته یا رسانه های جمعی و نهادهای فرهنگی ، بحث مفصلی است که این وجیزه را مجال پرداختن دقیق و کارشناسانه به آن نیست اما به هر صورت مهم تر از بحث ارایه تسهیلات برای خرید کتاب و حمایت از بازار نشر ما باید ضرورت کتاب خوانی و چرایی اهمیت آن در زندگی بشری را برای آحاد جامعه به خوبی جا بیندازیم تا بعد بتوان نشانه های اُمید بخش در این قضیه را به مرور مشاهده کرد.

۳۱۳/۸