به گزارش خبرگزاری حوزه، یکی از سؤالات مرتبط با نماز جمعه، این پرسش است که «چرا امام جمعه در حال خطبه ها اسلحه به دست می گیرد؟ » و ما در این مطلب به ارائه پاسخ این سؤال خواهیم پرداخت.

نماز جمعه، یک فریضة عبادی تنها نیست؛ بلکه حاوی ابعاد گستردة اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی است، چنان که جلوه گر شکوه، عظمت، قدرت و صلابت دین اسلام می باشد؛ از همین رو، شرایط و نحوة اقامة آن با سایر نمازها متفاوت است [۱]، و دارای واجبات و مستحبات خاص خود است.

یکی از مستحبات آن این است که امام جمعه در حال خواندن خطبه ها یا سلاح بدست بگیرد یا به عصا و یا کمانی تکیه نماید همان گونه که در روایات هم بدان اشاره شده و روایت عمر بن یزید از امام صادق ـ علیه السّلام ـ بر این مطلب دلالت دارد که فرمود: «اذا کانوا سبعة یوم الجمعة فلیصلّوا فی جماعة ولیلبس البرد والعمامة و یتوکّأ علی قوس او عصا ...» «هرگاه در روز جمعه هفت نفر بودند پس نماز جمعه را با جماعت بخوانید و امام جمعه برد بپوشد و عمامه بر سر بگذارد و بر کمان یا عصایی (اسلحه) تکیه کند [۲]».

این از بُعد عبادی؛ اما از بُعد سیاسی امام جمعه در هنگام خطبه اسلحه بدست می گیرد تا اعلام کند که جامعه اسلامی در همه حال حتی در حالت ایراد خطبه های نماز آمادگی رزمی خود را حفظ می کند.

او سلاح خود را آماده در دست می گیرد و بر آن تکیه می زند تا اعلام کند که همواره آماده است در راه تحقّق «ارزش های الهی» با منحرفان و کفّار و منافقان که سخن حق را نمی پذیرند و سرکشی و ستم می کنند جهاد کند. بدیهی است برای درک بیشتر اهمیت و جایگاه خطیر این آیین عبادی ـ سیاسی که قدیمی ترین و مؤثرترین عماد اسلام به شمار می رود، ویژگی ها و شرایط گوناگون آن باید مورد توجه قرار گیرد.

شما می توانید جهت آشنایی بیشتر با شرایط و ویژگی های نماز جمعه به کتب ذیل مراجعه فرمائید.

۱. رسالة توضیح المسائل مراجع معظم تقلید.

۲. نماز جمعه، نظرات، احکام و فظیلت آن، محمد رضا عطایی، انتشارات آستان قدس رضوی، ۱۳۸۳.

۳. فضائل و برکات (نماز جمعه و جماعت) در دنیا و آخرت، محمد جواد مهری کرمانشاهی، انتشارات: مؤسسة فرهنگی انتشاراتی انصاری، ۱۳۸۰.

پی نوشت ها:

[۱] . عطایی، محمد رضا، نماز جمعه، نظرات، احکام و فضیلت آن، انتشارات آستان قدس رضوی، ۱۳۸۳.

[۲] . حر عاملی، وسائل الشیعه، بیروت، ۱۴۰۳، ج۳، ص۳۸، باب۲۴، ح۲، و کلینی، محمد بن یعقوب، فروع کافی، تهران، ۱۳۱۲، ج۲، ص۱۱۷، و نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام، بیروت، چاپ مؤسسة تاریخ عربی، ج ۱۱، ص ۳۳۱.

منبع: اندیشه قم