خبرگزاری «حوزه» روایت زیر را از کتاب بحارالانوار منتشر می‌کند.

رَسُول اللّه (صلی الله علیه وآله):

اِنّی لاَ اَخافُ عَلی اُمَّتی مُؤمناً وَ لا مُشْرِکاً، اَمّا المُؤمِنُ فَیَمنَعُهُ اللّهُ بِایمانِهِ وَ اَمَّا المُشْرِکُ فَیَقْمَعُهُ اللّهُ بِشرکِهِ، وَ لکِنّی اَخافُ عَلَیْکُمْ کُلَّ مُنافِق عالِمِ اللّسانِ، یَقُولُ ما تَعرِفُونَ وَ یَفْعَلُ ما تُنْکِرونَ.

از خطر آدم با ایمان و انسان مشرک بر اُمّتم نمی ترسم؛ چون خداوند از خطر انسان مؤمن به وسیله ایمانش جلوگیری می کند و مشرک را خداوند به خاطر شرکش نابود می سازد؛

ولی تنها کسانی که از شرّ آنها بر شما می ترسم، منافقان هستند. منافقانی که چرب زبانند و در باطن در پی هدف دیگری هستند. سخنانشان جذّاب است؛ امّا در عمل مبتلا به کارهای زشتند.

بحارالأنوار،  جلد ۳۳، صفحه ۵۸۱