خبرگزاری حوزه | همه پروانه‌ها برای بالغ شدن و رسیدن به تکامل، مراحلی را طی می‌کنند. ابتدا به‌صورت تخم هستند و پس از مدتی، ‌تخم‌ها تبدیل به کرم شده و سپس کرم ها مقدار زیادی برگ می‌خورند تا خود را برای مرحله ی بعد آماده کنند.

در مرحله بعد، کرم، تاری به نام پیله به‌ دور خود می‌تند و مدتی بدون هیچ غذایی در آن زندگی می‌کند. دوران پیلگی مقدمه‌ای برای ورود او به مرحله چهارم است.

در نهایت، پروانه که جانداری بالغ و دارای بال است، از پیله بیرون می‌آید. گویا مهم‌ترین مرحله از زندگی پروانه، در پیله ماندن است که باعث می‌شود او بتواند با استفاده از غذایی که در مرحله قبل مصرف نموده، تحولاتی را در خود ایجاد نماید و به بلوغ و پروانگی برسد.

اکنون انسان محصور در کرونا و محبوس در قرنطینه را تصور کنید. او سال‌ها در حال گردآوری بوده است.

او سالهاست از طریق کار، تجربه‌اندوزی، تحصیل و ... در خانواده و جامعه در حال اندوختن است. گردآوری دانش، تجربه، اطلاعات، انواع و اقسام شناخت و معرفت...؛ همچون پروانه ای که در دوران قبل از پیلگی تا آنجا که می‌تواند مواد غذایی برای دوره ی بعد خود می اندوزد.

آری، دوران قرنطینه و دوری از جامعه دوران پیلگی انسان است. می‌تواند با خود خلوت کند، به اندوخته‌هایش بیندیشد، اعمال و رفتار گذشته اش را سبک سنگین کند، در گذشته اش  سیر کند و  برای آینده اش برنامه ریزی نماید. و یا نه! حتی بهتر از آن، به مبدأش بیندیشد، اینکه از کجا آمده و چرا آمده است؟

اصلا چه رسالتی در این دنیا دارد؟ باید چه‌کارهایی را به انجام برساند؟ درنهایت به کجا خواهد رفت؟ سرنوشتش چه خواهد شد؟ در این فرصت با استفاده از این اندوخته‌ها می‌تواند روح خود را پرورش دهد، تکمیل کند و به بلوغ برساند.

 حقیقتا تنهایی و دوری از جامعه شرایط این بهره‌مندی و بلوغ را برای روح انسان فراهم می‌کند.

 فوائد دوران پیلگی، برای رسیدن به بلوغ را می‌توان از دو جنبه ی فردی و اجتماعی  بررسی نمود. اگر از دریچه ی نگاه فردی به این موضوع بنگریم، پیلگی شرایط تفکر درباره ی انسان و رسیدن به خودشناسی را فراهم می کند.

او را به حق تعالی نزدیک و محاسبه ی نفس را به یاد او می‌آورد. پیلگی انسان را صبور و امیدوار به آینده می‌سازد و حس کنجکاوی را در او تقویت می‌کند.

در قرنطینه ماندن از بعد اجتماعی نیز  می تواند برکاتی برای انسان به ارمغان بیاورد، از جمله اینکه از طریق افزایش مهر و محبت، همدلی و همدردی، موجب تحکیم روابط اجتماعی انسان می گردد.

همان‌طور که با پایان یافتن دوران پیلگی پروانه بالغ از پیله بیرون می‌آید و بال‌های چروکیده ی خود را بازکرده و حیات تازه‌ای را آغاز می‌کند، با پایان یافتن دوره ی شیوع کرونا، بشر محبوس در قرنطینه نیز، بالغ شده و تکامل‌یافته از پیله خود خارج می‌شود و اکنون به گونه دیگری به زندگی می‌نگرد. انسان پسا کرونا دیدگاه متفاوتی به انسان، خداوند و هستی پیدا می کند و به‌عنوان موجودی بالغ حیات معنادارتری را آغاز خواهد نمود.

مریم غازی اصفهانی، عضو گروه نویسندگی صریر وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان