به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین محمّدجعفر طبسی در یادداشتی به موضوع ایمان حضرت ابوطالب (ع) پرداخته است:

بیست و ششم ماه رجب بنا به نقل صاحب کتاب جنّات الخلود، سالروز رحلت شیخ الصحابة و عموی رسول خدا(ص) حضرت ابوطالب(ع) است.(ص۱۶؛ منیة الراغب فی ایمان ابی‌طالب(ع)، محمدرضا طبسی‌نجفی(ره)، ص۲۰۳)

این شخصیت مظلوم و بزرگ تاریخ اسلام، خدمات زیادی را به پیغمبر اکرم(ص) انجام داد و حامی بسیار بزرگی برای آن حضرت(ص) بود.

یکی از مباحث جنجالی درباره آن شخصیت مظلوم، ایمان اوست که از دیرباز مورد بحث و گفتگو بوده است.

در این یادداشت کوتاه نیم‌نگاهی به اثبات ایمان او از دیدگاه ائمه اطهار(ع) می‌اندازیم.

پیش از آن جا دارد به بیان جناب احمد بن حنبل اشاره کنیم(فضائل الصحابة، ص۲۵۸) وی به سند خود از انس بن مالک صحابی پیامبر(ص) نقل می‌کند: «وقتی ابوطالب بیمار شد و در همان مریضی از دنیا رفت، شخصی را نزد رسول‌خدا(ص) فرستاد و درخواست کرد تا آن حضرت(ص) شفایش را از خداوند بخواهد. «ادع ربّک أن یشفینی» واقعا اگر ابوطالب(ع) مؤمن نبود، چگونه چنین درخواستی از خداوند می‌کند؟!

مرحوم طبرسی(م سده۶ق) صاحب تفسیر ارزشمند مجمع‌البیان، می‌گوید: «قدثبت اجماع اهل‌البیت(ع) علی ایمان ابی‌طالب(ع) و اجماعهم حجّة لأنّه احدالثقلین اللذین امر النبیّ(ص) بالتمسّک بهما/ بر ایمان ابوطالب(ع) اجماع اهل بیت(ع) وجود دارد. اجماع ایشان از آن جهت که یکی از ثقلینی هستند که  پیامبر(ص) به تمسّک کردن به آنها دستور داده، حجّت است» (مجمع البیان، ج۴، ص۴۴۴)

این اجماعی که این مفسّر توانا به آن اشاره کرده، بسیار دقیق و مهمّ است؛ زیرا از هیچ‌یک از ایشان(ع) درباره مؤمن نبودن ابوطالب(ع) حتّی یک روایت ضعیف، نقل نشده است. بی‌تردید اهل‌بیت(ع) به دلیل حدیث ثقلین، عِدل و همسنگ قرآن‌کریم هستند.

علّامه ‌مجلسی(ره) روایتی را نقل می‌کند که از امام‌سجّاد(ع) درباره ایمان ابوطالب(ع) سؤال شد. فرمود: «آری مؤمن بود» گفتند: «اما برخی گمان می‌کنند که کافر بود». آن حضرت(ع) فرمود: «شگفتا! آیا به ابوطالب(ع) طعنه می‌زنند؟ یا به رسول‌خدا(ص)؟ در حالی که خداوند نهی نمود که زن مومن همراه و همسر کافر باشد.

بی‌تردید فاطمه بنت اسد همسر ابوطالب(ع)‌ـ‌که از زنان با ایمان و با سابقه درخشان بودـ با همسرش(ع) زندگی کرد تا آنکه ابوطالب(ع) از دنیا رفت.(بحارالانوار، ج۳۵، ص۱۱۵) مجلسی(ره)

در روایتی دیگر، از ابوبصیر از امام باقر(ع) نقل کرده که فرمود:«ابوطالب(ع) مسلمان و مؤمن از دنیا رفت. شعر او در دیوانش بر ایمان او دلالت می‌کند.» (مات ابوطالب بن عبدالمطلب(ع) مسلما مؤمنا...»(همان، ص۱۱۷) نیز در روایتی دیگر نقل کرده که ابان‌بن محمّد به امام‌رضا (ع) نامه نوشت و پرسید: «فدایت شوم! من به ایمان ابوطالب(ع) تردید دارم. آن حضرت(ع) در پاسخ نوشتند: «اگر به ایمان ابوطالب(ع) اقرار نکنی، سرانجام و بازگشت‌گاه تو دوزخ خواهد بود.» (إن لم‌تقرّ بإیمان أبی‌طالب(ع)...» (همان، ص۱۱۰)

نتیجه آنکه دیدگاه و گفتار و کردار عترت پیامبر(ص) مانند قرآن حجّت و معتبر است. در مسأله مهمّی همچون «ایمان ابوطالب(ع)» باید نظر اهل‌بیت(ع) را میزان و فصل‌الخطاب قرار دهیم.

آنچه از روایات ائمّه ‌اطهار(ع) نقل شده، نشان می‌دهد که ایشان بر مؤمن بودن حضرت ابوطالب(ع) تأکید و اتفاق نظر داشته‌اند.