به گزارش خبرگزاری حوزه،حجت الاسلام ایمان شکیبایی به مناسبت هفته دفاع مقدس،در گردهمایی بسیجیان حوزه ٢ ابوذر مشهد، به تبیین فرهنگ جهاد و شهادت در نهج البلاغه پرداخت.

مشروح سخنان را در زیر می خوانید:

حدود ۵٠ مرتبه واژه جهاد در نهج البلاغه به کار رفته است که این تعداد نشان از اهمیت موضوع دارد؛ در یک مورد از آنها،‌ امام علی(ع)در خطبه ٢٧ می فرمایند: «اما بعد فان الجهاد باب من ابواب الجنه» جهاد دری از درهای بهشت است. «فتح الله لخاصة اولیائه» این در را خدا برای اولیاء و دوستان خاصش باز گذاشته است.اینجا یک نکته ای که هست ببینید برای خاص اولیائش باز گذاشته به این معنا نیست که هر کس دوست خدا شد،توفیق جهاد پیدا می کند. این که اصلاً منافات دارد با این احکامی که ما داریم،چرا؟ چون جهاد واجب است. 
و این چطور واجبی است که همه باید شرکت کنند اما فقط مخصوص خاصّان خداست؟! هم اینجا و هم در خیلی از روایاتی که شبیه به این می بینید این را توجّه کنید که منظور نتیجه ی کار است؛یعنی جهاد خاص ساز است نه این که فقط خاص ها می توانند بروند جهاد شرکت بکنند. یعنی هر کس که وارد داستان جهاد شد تبدیل به آدم خاصی می شود. مهم این است که من روحیه ی جهادی داشته باشم،روحیه ی شهادت طلبی داشته باشم.خود این روحیه،من را خاص می کند؛وقتی که این خلوص به حدّ اعلایی رسید آن وقت خدا گلچین می کند. اینطوری است،یعنی ورود به این مطلب خاص می کند،نه این که هر کس خاص بود وارد شد.
یک تعبیری که متاسفانه  قبلاً در رابطه با همین شهدای عزیزخودمان،شهدای انقلاب و جنگ تحمیلی به غلط بود همینطوری بود؛گاهی بعضی شرح حال ها را سانسور می کردند که آقا این چه کسی بوده رفته شهید شده! این جور در نمی آید با عقاید ما که چنین آدمی رفته شهید شده! الحمدلله این شکسته شد،این باب باز شد،معرفت ایجاد شدکه اینجوری نیست،بگذارید گفته شود،اتفاقاً باید معروف بشود که نخیر چه آدم هایی وارد داستان جهاد شدند و متحوّل شدند. باید گفته بشود.
یک کاری نکنیم که جوانِ امروز ما بگوید: آنها آدم های خاصی بودند رفتند و شهید شدند و دور از دسترس ماست! خیر؛ هر کسی می تواند در این مسیر وارد بشود، وارد که شدی خاص می شوی،مهم نیست قبلش چه کاره بودی. این که حضرت علی(ع)می فرمایند:خدا این در را برای خاص اولیائش باز گذاشته،منظور همین است؛یعنی جهاد خاص ساز است. شما واردش که می شوی خاص می شوی،مهم این است که ورود پیدا کنی.
برای ورودش خلوص نمی خواهد،اصلاً واجب شرعی است، تکلیف است، منتها وارد که شدی،دلی که دادی،درست که عمل کردی،انگیزه شما هم درست بود،نیتت هم که درست بود آن وقت تبدیل به یک آدم خاص می شوی.
نمونه هایش را زیاد دیدیم، وصیت نامه ی یک شهید ده دوازده ساله را که آدم می خواند،آقای رحیم پور ازغدی به طور تخصصی کار کرده اند روی وصیت نامه ی شهدای جوان،می فرمودند که من چیزهایی که توی این وصیت نامه ها دیدم توی کتب عرفا پیدا نکردم. یعنی نه از کتب عرفا نه از نقل عرفا. چیزهایی که توی وصیت نامه یه شهید ده دوازده ساله بوده. معلوم است که توجه خاصی بهشون شده ولو این که قبل از اون آدم خاصی نبوده،ممکن است نمازش را هم یکی در میان می خوانده است.
 فرهنگ جهاد را غیر قابل دست یابی معرفی نکنیم.
 امیرالمومنین(ع)در خطبه ١٢٣ می فرماید:إِنَّ الْمَوْتَ طَالِبٌ حَثِیثٌ، لَا یَفُوتُهُ الْمُقِیمُ وَ لَا یُعْجِزُهُ الْهَارِبُ. إِنَّ أَکْرَمَ الْمَوْتِ الْقَتْلُ، وَ الَّذِی نَفْسُ ابْنِ أَبِی طَالِبٍ بِیَدِهِ لَأَلْفُ ضَرْبَةٍ بِالسَّیْفِ أَهْوَنُ عَلَیَّ مِنْ مِیتَةٍ عَلَی الْفِرَاشِ فِی غَیْرِ طَاعَةِ اللَّهِ.

 امام به نکته مهم و پرارزشی اشاره فرموده، می گوید : «به یقین بهترین مرگ شهادت (در راه خدا) است، سوگند به آن کس که جان فرزند ابوطالب در دست اوست هزار ضربه شمشیر بر من آسانتر است تا مرگ در بستر، در غیر طاعت خدا !».این تعبیر حکایت از عظمت مقام شهیدان و امر شهادت می کند تا آن جا که امام (علیه السلام) حاضر است هزار ضربه شمشیر را به جان بخرد ولی در بستر، به مرگ طبیعی نمیرد و این زبان قال یا حال همه مؤمنان مخلص و شجاع و پاک باختگان راه حق است.
در ضمن، معنای این سخن آن نیست که احساس درد و رنج ضربات شمشیر را نمی کنم ـ آن گونه که بعضی از شارحان «نهج البلاغه» پنداشته اند ـ بلکه، منظور این است از نظر معنوی و ارزشی سزاوار است که انسان به استقبال ضربات شمشیرها برود و در بستر، به مرگ طبیعی نمیرد زیرا افتخار شهادت، انسان را آماده تحمّل رنجها می کند.
البتّه اگر انسان در بستر بمیرد و در مسیر طاعت حق باشد ـ از روایات اسلامی استفاده می شود ـ که حکم شهادت را دارد و این همان چیزی است که در آخر عبارت، امام (علیه السلام) به آن اشاره کرده است.

کتاب شهادت در نهج البلاغه اثر ارزشمند عالم بزرگوار؛ حضرت آیت الله ری شهری را مورد مطالعه قرار بدهید. 

مقام شهدا، در فرهنگ اسلام فوق العاده زیاد است و همانها بودند که در هنگام خطر، اسلام را بیمه کردند، و اگر فداکاریهای شهدایی همچون شهدای «بدر» و «اُحد» یا «شهیدان کربلا»و همچنین «شهدای دفاع مقدس» و نیز «شهدای مدافع حرم» و «سایر شهدا»نبود، شاید امروز خبری از اسلام نبود.

امروز نیز دشمنان اسلام بیشترین وحشت را از فرهنگ شهادت وشهادت طلبی دارند چرا که گاه یکی از شهادت طلبان نقشه های پیچیده و پر خرج آنها را نقش برآب می کند، این در حالی است که آنها توان مقابله به مثل، نسبت به فرهنگ شهادت را ندارند و سلاحی که بتوان از آن در برابر این فرهنگ دفاع کرد در خود نمی بینند.

شنیده شد که اخیراً به خاطر عاجز ماندن در برابر قیام مردم فلسطین وعجز اشغالگران در مقابل آنها تأکید کرده اند باید ریشه فرهنگ شهادت طلبی خشکانده شود، باید واژه شهادت از کتب درسی دبستانها ودبیرستانها حذف گردد، باید در کتب دروس دینی آیات مربوط به جهاد وشهادت درج نشود و مؤکداً کشورهای دست نشانده خود را که متأسفانه در ممالک اسلامی کم نیستند به این امر توصیه کرده اند وبرای ایجاد نفرت نسبت به آن، شهادت طلبی را انتحار و خود کشی می نامند وشهادت طلبان را تروریست.
اما خوشبختانه این فرهنگ آن چنان گسترش یافته و ریشه دوانیده که با این گونه تبلیغات نمی توان جلو آن را گرفت وجوانان ونوجوانان اعم از پسر ودختر وارد این صحنه شده اند واین بلای وحشتناکی است برای دشمنان اسلام. 

امیدواریم که مسلمین جهان روز به روز با این فرهنگ پر افتخار آشناتر شوند وراه شهیدان روز به روز پر رهروتر گردد.