خبرگزاری حوزه | برای پاسخ به این سوال در نگاه نخست جواب‌های مختلفی به ذهن خطور می‌کند، از ویژگی‌های فردی منحصر به فرد این شهید، گرفته تا ویژگی‌های ملی و بین المللی ایشان، همه و همه می‌توانند پاسخی به این سوال باشند.
اما به نظر، یک جواب کلی‌تر باید در کار باشد.
در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران برای اشاره به ولایت فقیه از واژه «ولایت امر و امامت امت» استفاده شده است (اصل ۵ و ۵۷ و ۱۷۷)
واژه‌ی «امامت امت» اشاره به این دارد که رابطه‌ی رهبر و جامعه از نوع رابطه «امام و امت» و «راهبر و رهرو» می‌باشد. در نظام اسلامی، رهبر و امام امت فرسنگ‌ها جلوتر از رهرو و امت خود حرکت نمی‌کند هرچند که فرسنگ‌ها جلوتر را می بیند و می‌داند. وظیفه‌ی رهبر، راهبری امت به سوی قله‌های سعادت دنیوی و اخروی است اما تعیین سرعت این حرکت، بسته به خواسته و توان امت دارد. البته تبیین‌های امام امت در توجه جامعه به اهمیت مسئله مؤثر است اما نقش اصلی در سرعت حرکت را، مردم ایفا می‌کنند.
اما حاج قاسم...
در جامعه‌ای که عده‌ای هرچند قلیل، شعار «نه غزه، نه لبنان» سر می‌دهند ناگهان شهادت حاج قاسم به عنوان سردار «غزه و لبنان» و آن هم در کشوری غیر از ایران باعث خروش مردم می‌شود.
این خروش نشان از سرعت گرفتن و اعلام آمادگی امت اسلام برای حرکت دارد. در این شرایط وظیفه‌ی امام امت این است که جامعه آماده را از طریق «مکتب سلیمانی» بیشتر و سریع‌تر با معارف ناب اسلام که همان معارف «مکتب سلیمانی» است، آشنا کند و با سرعت بیشتری به سوی اهداف اسلام راهبری نموده و این شور را با شعور ماندگار کند.
و شاید به همین علت است که دیروز امام امت فرمود:
ما در حقیقت دنبال مردم حرکت می‌کنیم و نشست ما و حرف زدن ما و امثال اینها در واقع به دنبال آن حرکت ابتکاری مردمی‌ای است که دارد در سراسر کشور انجام می‌گیرد. (۱۱/۱۰/۱۴۰۰)
