به گزارش خبرگزاری حوزه از تهران، بند دوم بخش افق پیش بینی کرده است در سال ۱۴۵۰، ایران به عنوان مرجع معتبر در فرهنگ متعالی و علوم انسانی بر پایه مبانی و ارزش‌های اسلامی در تراز بین‌المللی شناخته می‌شود و از اقتصادی دانش‌محور و خود بنیان بر پایه عقلانیت، عدالت و معنویت اسلامی برخوردار است.

دکتر ابراهیم برزگر در گفت و گویی در تبیین چگونگی ارتباط معنویت و عدالت در سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت گفت: ارتباط اجزای سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت با یکدیگر، مسئله بسیار مهمی است و این اهمیت به ویژه در تحقق عینی و عملی الگو نمود بیشتری دارد.

وی ادامه داد: دو نمونه از این اجزای مهم، معنویت و عدالت هستند که صرف نظر از اهمیت هر کدام از آنها تعیین چگونگی ارتباط آنها با یکدیگر، امری مهم و در عین حال، پیچیده است بدین منظور رابطه معنویت و عدالت را در الگوی پیشرفت می‌توان با دو روش قیاسی و استقرایی بررسی کرد.

در روش قیاسی، بین دو مفهوم یاد شده رابطه عموم و خصوص مطلق با اعم بودن معنویت و اخص بودن عدالت در نظر گرفته شد.

استاد دانشگاه علامه طباطبایی افزود: عقلانیت معنوی مفهوم رابط این دو در سه نوع عقلانیت بینشی و گرایشی و کنشی است که بر اساس آن، معنویت، عدالت داوطلبانه را تولید می‌کند. عقلانیت معنوی می‌تواند عدالت را در فرد، داوطلبانه کند و به واسطه این، فرد آن را به عدالت اجتماعی برساند. فرد معنوی به موجب خویشتن داری فردی، عدالت را در باب دیگران نیز رعایت می‌کند و حقوق و منافع دیگران را هم در نظر می‌گیرد. بدین ترتیب، با عدالت معنوی که مفهومی ترکیبی از عدالت و معنویت است مواجه می‌شویم و معنویت به مثابه عنصر معین عدالت در می‌آید البته معنویت، ابزار نیست بلکه پیامد عملی سرمایه معنوی، تسهیلاتی را برای اجرا و تحقق عدالت فراهم می‌کند.

عضو اندیشکده عدالت مرکز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت متذکر شد: در روش استقرایی اگر رابطه عدالت و معنویت را در دو جامعه صدر اسلام و صدر جمهوری اسلامی با تأکید بر دوره دفاع مقدس بررسی کنیم درمی‌یابیم که معنویت و عدالت، در همبستگی‌های کلی و جزئی، اثر کاهشی و یا افزایشی داشته‌اند. معنویت و عدالت، دو عنصر متمایزکننده سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت است و معنویت می‌تواند نیروی پیشران آن باشد. این عامل، ظرفیت عظیمی را آزاد می‌کند که در پرتو عقلانیت معنوی تحقق می‌یابد و با منطق شهدای گمنام، آن را به پیش می‌برد. شهدایی که حداکثر هزینه ممکن را کردند و حداقل‌های پاداش را تمنا نکردند و حتی نخواستند نامی از آنان بماند. آنان که در زمین، مجهول و در آسمان، شناخته شده‌اند.

انتهای پیام /