به گزارش خبرگزاری حوزه، به بیان امام صادق (ع): «نوروز، روزی است که قائم ما و ولاة الأمر ظهور می‌کنند و آن روزی است که قائم ما (ع) بر دجال ظفر می‌یابد و او را در زباله‌دانی کوفه به دار می‌کشد و روز نوروزی نیست مگر اینکه ما در آن منتظر فرج هستیم برای اینکه آن روز از ایام ما و ایام شیعه ماست» (یَوْمُ النَّیْرُوزِ... وَ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی یَظْهَرُ فِیهِ قَائِمُنَا وَ وُلَاةُ الْأَمْرِ وَ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی یَظْفَرُ فِیهِ قَائِمُنَا بِالدَّجَّالِ فَیَصْلِبُهُ عَلَی کنَاسَةِ الْکوفَةِ وَ مَا مِنْ یَوْمِ نَیْرُوزٍ إِلَّا وَ نَحْنُ نَتَوَقَّعُ فِیهِ الْفَرَجَ لِأَنَّهُ مِنْ أَیَّامِنَا وَ أَیَّامِ شِیعَتِنَا (بحارالانوار، ج ۵۶، ص ۹۲))؛ ازاین‌رو باید گفت روز ظهور، نوروز حقیقی عالَم است.

سلام بر بهار مردمان و خرمی روزگاران

در زیارت‌نامه امام زمان (عج) می‌خوانیم: «السَّلَامُ عَلَی رَبِیعِ الْأَنَامِ وَ نَضْرَةِ الْأَیَّام»(بحار الأنوار، ج ۹۹، ص ۱۰۱)-سلام بر بهار مردمان و خرمی روزگاران. این تعبیر به این معنا است که امام عصر (عج) به دلیل اینکه مظهر اسم الهی «حیّ» است، حقیقت بهار است و با خود بهار انسانیت را به ارمغان می‌آورد. به همین جهت است که در روایات متعدد، تأویل آیه ۱۷ سوره مبارکه حدید (اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا...)، وجود مبارک آن حضرت معرفی شده است. به‌عنوان‌مثال جناب حکیمه عمه گرامی امام حسن عسکری (ع) می‌گوید: «نزد امام (ع) بودم که فرمود: «عمه! امشب را نزد ما به سر ببر که در این شب مولود مبارکی متولد می‌شود که زمین مرده را زنده می‌گرداند»(... سَیُولَدُ الْمَوْلُودُ الْکَرِیمُ الَّذِی یُحْیِی بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا (تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج ۱۵، ص ۵۷۴)).

راهبردهای حضرت ربیع الانام برای بهاری نمودن عالَم

همان‌طور که بهار،‌ دارای موهبت باران بهاری است؛ آن حضرت نیز به‌مثابه ابر بارنده، باران پیاپی، آسمان سایه‌افکن،‌ زمین گسترده،‌ چشمه جوشان، برکه و گلزار است (الْإِمَامُ السَّحَابُ الْمَاطِرُ وَ الْغَیْثُ الْهَاطِلُ وَ الشَّمْسُ الْمُضِیئَةُ وَ السَّمَاءُ الظَّلِیلَةُ وَ الْأَرْضُ الْبَسِیطَةُ وَ الْعَیْنُ الْغَزِیرَةُ وَ الْغَدِیرُ وَ الرَّوْضَة (الکافی، ج ۱، ص ۲۰۰)؛ لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا لَأَنْزَلَتِ السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ لَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ نبات‌ها (الخصال، ج ۲، ص ۶۲۶)).

همان‌طور که بهار، فصل تازگی و نو شدن است؛ حضرت بهار جان‌ها نیز با تازه کردن حیات حقیقی انسان، حیات‌های سرد و تاریک جاهلیت زده و طاغوت زده را تغییر می‌دهند. «مهدی (عج) چون پیامبر (ص) عمل می‌کند، چنانکه پیامبر آنچه قبل بوده را از بین برده،‌ جاهلیت را نابود ساخته و اسلام را بنا نهاد، او نیز گذشته را نابود و پس از ریشه‌کن ساختن بدعت‌ها، اسلام را از نو پیاده می‌کند»(یَصْنَعُ کمَا صَنَعَ رَسُولُ اللَّهِ ص یَهْدِمُ مَا کانَ قَبْلَهُ کمَا هَدَمَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَمْرَ الْجَاهِلِیَّةِ وَ یَسْتَأْنِفُ الْإِسْلَامَ جَدِیداً (الغیبة للنعمانی، ص ۲۳۰)).

(۱) ایجاد بهار عقلانیت و خردورزی

راهبرد اول حضرت رَبِیعِ الْأَنَامِ، شکوفا نمودن عقل‌ها و خردها و زدودن جاهلیت‌ها و نادانی‌ها و حماقت‌ها است. امام صادق (ع) فرمود: «وقتی قائم ما قیام کند، دستش را بر سر بندگان می‌گذارد و عقول آن‌ها را به‌وسیله آن متمرکز ساخته و اخلاقشان را به‌وسیله آن به کمال می‌رساند»(إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ یَدَهُ عَلَی رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ أَکمَلَ بِهَا أَخْلَاقَهُمْ (الخرائج و الجرائح، ج ۲، ص ۸۴۰)).

(۲) ایجاد بهار معرفت و حکمت با محوریت قرآن

بعد از محوریت یافتن عقلانیت، راهبرد دیگر حضرت «نَضْرَةِ الْأَیَّام»، برای بهاری کردن عالَم، اصلاح مبانی معرفتی و بنیان‌های فکری جوامع بشری است. ایشان «هواهای نفسانی را به متابعت هدایت الهی بازمی‌گرداند، در روزگاری که هدایت الهی را به متابعت هواهای نفسانی در آورده باشند. آراء و اندیشه‌ها را تابع قرآن گرداند در روزگاری که قرآن را تابع آراء و اندیشه‌های خود ساخته باشند»(یَعْطِفُ الْهَوَی عَلَی الْهُدَی، إِذَا عَطَفُوا الْهُدَی عَلَی الْهَوَی؛ وَ یَعْطِفُ الرَّأْیَ عَلَی الْقُرْآنِ، إِذَا عَطَفُوا الْقُرْآنَ عَلَی الرَّأْیِ (نهج‌البلاغة، خطبه ۱۳۸)). حضرت مراکزی را برای آموزش قرآن آنگونه که خدای نازل فرموده است، ایجاد می‌نمایند (إِذَا قَامَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ (ع) ضَرَبَ فَسَاطِیطَ لِمَنْ یُعَلِّمُ النَّاسَ الْقُرْآنَ عَلَی مَا أَنْزَلَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُه (الإرشاد، ج ۲، ص ۳۸۶)).

(۳) ایجاد بهار نوسازی فکری و فرهنگی و پیشرفت جهش‌وار علوم

امام صادق (ع): «علم و دانش بیست‌وهفت حرف (شعبه و شاخه) است. تمام آنچه پیامبران الهی برای مردم آوردند دو حرف بیش نبود و مردم تاکنون جز دو حرف را نشناخته‌اند، اما هنگامی که قائم ما قیام کند بیست‌وپنج حرف (بیست‌وپنج شاخه یا شعبه) دیگر را آشکار می‌سازد و در میان مردم منتشر می‌سازد و دو حرف دیگر را به آن ضمیمه می‌کند تا بیست‌وهفت حرف کامل و منتشر گردد»(الْعِلْمُ سَبْعَةٌ وَ عِشْرُونَ حَرْفاً، فَجَمِیعُ مَا جَاءَتْ بِهِ الرُّسُلُ حَرْفَانِ، فَلَمْ یَعْرِفِ النَّاسُ حَتَّی الْیَوْمِ غَیْرَ الْحَرْفَیْنِ، فَإِذَا قَامَ الْقَائِمُ (ع) أَخْرَجَ الْخَمْسَةَ وَ الْعِشْرِینَ حَرْفاً فَبَثَّهَا فِی النَّاسِ، وَ ضَمَّ إِلَیْهَا الْحَرْفَیْنِ حَتَّی یَبُثَّهَا سَبْعَةً وَ عِشْرِینَ حَرْفاً (مختصر البصائر، ص ۳۲۰)).

(۴) ایجاد بهار صمیمیت و دوستی

حضرت گرفتاری‌ها و اختلافات را نیز از جامعه برداشته و نشاط و آرامش را در جامعه بشری نهادینه می‌فرماید. در روایت است: «زمانی که قائم ما قیام کند، خداوند متعال از شیعیان ما سختی و گرفتاری را برمی‌دارد، عداوت و کینه از سینه‌های بندگان خدا از بین می‌رود، اختلافات از میان ملّت‌ها و ادیان برداشته می‌شود و کلّ دین یکی می‌شود. در آن زمان دوستی واقعی و صمیمیت حقیقی پیاده می‌شود. هر نیازمندی دست می‌برد و از صندوق برادر ایمانی خویش، به مقدار نیاز برمی‌دارد و صاحب صندوق هم او را منع نمی‌کند.»(إِذَا قَامَ قَائِمُنَا أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْ شِیعَتِنَا الْعَاهَةَ (روضة الواعظین، ج ۲، ص ۲۹۵) لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا... لَذَهَبَتِ الشَّحْنَاءُ مِنْ قُلُوبِ الْعِبَاد (الخصال، ج ۲، ص ۶۲۶) لَیُرْفَعُ عَنِ الْمِلَلِ وَ الْأَدْیَانِ الِاخْتِلَافُ وَ یَکونُ الدِّینُ کلُّهُ وَاحِداً (مختصر البصائر، ص ۴۳۶) إِذَا قَامَ الْقَائِمُ جَاءَتِ الْمُزَایَلَةُ وَ یَأْتِی الرَّجُلُ إِلَی کیسِ أَخِیهِ فَیَأْخُذُ حَاجَتَهُ لَا یَمْنَعُه (الإختصاص، ص ۲۴)).

(۵) ایجاد بهار امنیت همه‌جانبه

الف) امنیت روحی و روانی: «حضرت دست مبارک خود را بر سر بندگان خدا خواهد کشید، آنگاه دیگر هیچ مؤمنی باقی نمی‌ماند جز آنکه قلبش محکم‌تر از پاره آهن گردد و به او نیروی چهل مرد را عنایت می‌شود»(وَضَعَ یَدَهُ عَلَی رُءُوسِ الْعِبَادِ فَلَا یَبْقَی مُؤْمِنٌ إِلَّا صَارَ قَلْبُهُ أَشَدَّ مِنْ زُبَرِ الْحَدِیدِ وَ أَعْطَاهُ اللَّهُ تَعَالَی قُوَّةَ أَرْبَعِینَ رَجُلاً (کمال الدین، ج ۲، ص ۶۵۳)).

ب) امنیت قضایی: حضرت قاضیان منحرف و متخلف را بر کنار می‌کند و در بین مردم مانند حضرت داوود (ع) حکم می‌کند، یعنی نیازی به بینه ندارد و با علم الهی قضاوت می‌نماید (لَیَنْزِعَنَّ عَنْکمْ قُضَاةَ السَّوْء (بحار الأنوار، ج ۵۱، ص ۱۲۰) إِذَا قَامَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ (ع) حَکمَ بَیْنَ النَّاسِ بِحُکمِ دَاوُدَ لَا یَحْتَاجُ إِلَی بَیِّنَةٍ یُلْهِمُهُ اللَّهُ تَعَالَی فَیَحْکمُ بِعِلْمِهِ وَ یُخْبِرُ کلَّ قَوْمٍ بِمَا اسْتَبْطَنُوهُ وَ یَعْرِفُ وَلِیَّهُ مِنْ عَدُوِّهِ بِالتَّوَسُّم (الإرشاد، ج ۲، ص ۳۸۶)).

ج) امنیت حقوقی: «اقدامات حضرت در باز پس گرفتن حقوق بدان جا رسد که حتی اگر در بن دندان انسانی چیزی باشد، آن را برمی‌گیرد و به [صاحبش] برگرداند»(یبلغ من رد المهدی المظالم حتی لو کان تحت ضرس انسانشی ء انتزعه حتی یرده (التشریف لابن الطاووس، ص ۱۴۳)).

د) امنیت راه‌ها: راه‌ها و جاده‌ها به برکت وجود حضرت، امن و امان می‌گردد (آمَنَتْ بِهِ السُّبُل (الإرشاد، ج ۲، ص ۳۸۴)). در حدیث معروفی که نشانه وضع امنیت بی‌سابقه در عصر ظهور است و حاکی از مسافرت زنی به همراه زینت‌آلات خود از عراق به شام در کمال آرامش و بدون مزاحمت عامل انسانی و حیوانات وحشی است، چنین ذکر شده: حیوانات وحشی و چهارپایان در این عصر، در کمال صلح و مسالمت با یکدیگر به سر می‌برند، به همین دلیل نیز حیوانات وحشی دیگر خوف برانگیز نبوده، به سایر حیوانات و این زن حمله نمی‌کنند (وَ اصْطَلَحَتِ السِّبَاعُ وَ الْبَهَائِمُ حَتَّی تَمْشِیَ الْمَرْأَةُ بَیْنَ الْعِرَاقِ إِلَی الشَّامِ لَا تَضَعُ قدمی‌ها إِلَّا عَلَی النَّبَاتِ وَ عَلَی رأس‌ها زینت‌ها لَا یُهَیِّجُهَا سَبُعٌ وَ لَا تَخَافُه (الخصال، ج ۲، ص ۶۲۶)‌).

(۶) ایجاد بهار اقتصادی و معیشتی

«زمین گنجینه‌های خود را آشکار می‌سازد و برکات خود را ظاهر می‌سازد و هیچ‌کس از شما در آن هنگام به سبب اینکه همهٔ مؤمنان توانگر و ثروتمندند کسی را نخواهد یافت که به او صدقه دهد و زکات خویش را بپردازد. اموال را میان مردم چنان به تساوی تقسیم می‌شود که دیگر نیازمند به زکات یافت نمی‌شود.»(تُظْهِرُ الْأَرْضُ کنُوزَهَا وَ تُبْدِی برکات‌ها فَلَا یَجِدُ الرَّجُلُ مِنْکمْ یَوْمَئِذٍ مَوْضِعاً لِصَدَقَتِهِ وَ لَا لِبِرِّهِ لِشُمُولِ الْغِنَی جَمِیعَ الْمُؤْمِنِین (روضة الواعظین، ج ۲، ص ۲۶۵)؛ یُسَوِّی بَیْنَ النَّاسِ حَتَّی لَا تَرَی مُحْتَاجاً إِلَی الزَّکاةِ (بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۹۰))

(۷) بهار آبادانی فراگیر

در عصر حکومت حضرت «روی زمین خرابی باقی نمی‌ماند مگر آنکه آباد شود»(فَلَا یَبْقَی عَلَی وَجْهِ الْأَرْضِ خَرَابٌ إِلَّا عُمِر (کشف الغمة، ج ۲، ص ۵۳۴)).

(۸) ... .

اللَّهُمَّ عَجِّلْ فَرَجَهُ، وَ سَهِّلْ مَخْرَجَهُ، وَ أَوْسِعْ مَنْهَجَهُ، وَ اجْعَلْنَا مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ، الذَّابِّینَ عَنْهُ، وَ الْمُجَاهِدِینَ فِی سَبِیلِهِ، وَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْهِ. (المزار الکبیر (لابن المشهدی)، ص ۱۰۷).

انتهای پیام/

هادی رحیمی کوهستان