خبرگزاری حوزه | تو مسجد امامزاده شاه سید علی قم نشسته بودم.

دیدم دو تا پسر تقریبا هفت ساله و ۹ ساله اومدن تو مسجد.

رفتن یه گوشه، شروع کردن به نماز خوندن.

دیدم باهمدیگه سه رکعت خوندن و بعد از اتمام نماز به هم دست دادن.

دوباره بلند شدن، یه چهار رکعتی خوندن و به هم دست دادن.

تا اینجاش قابل درک و البته شیرین بود که بالاخره اومدن نماز مغرب و عشا رو خوندن.

دیدم دوباره بلند شدن و یه نماز دو رکعتی خوندن.

وقتی بلند شدن که برن، بزرگتره رو صدا زدم و گفتم: اون نماز دو رکعتی چی بود که خوندی؟ (البته می دونستم که چه نمازیه؛ ولی می خواستم از دهن خودش بشنوم)

گفت: دو رکعت نماز برای امامزاده شاه سید علی خوندم.

خیلی صحنه لذت بخشی بود؛ هم سن شون پایین بود؛ هم تنها بودن، ولی نماز خوندن؛ هم کامل خوندن؛ هم مرتب و منظم خوندن؛ تازه دو رکعت نماز زیارتشون رو هم خوندن.

تحسینش کردم و یه مبلغی بهش جایزه دادم و بهش گفتم برو با دوستت بستنی بخور.

هر دو نفر از اتباع افغانستان بودن.

بچه هامون رو نمازخون بار بیاریم.