خبرگزاری حوزه | آیا تا به حال به سربازانی اندیشیده‌ایم که هر شب را با چشمانی باز و دلی آرام اما بی‌صدا، سپر بلای وطن و ولایت‌اند؟ مردانی که نامشان در هیچ تابلو و تصویری نیست، اما حضورشان دیوار امن خانه‌ها و شهرهاست.

آنان نه برای نام و نشان، که برای رضای خدا و ولی او، جان را در طبق اخلاص نهاده‌اند.

سربازان گمنام امام زمان علیه‌السلام، معنای حقیقی حاضر غایب‌اند؛ در میان ما هستند، اما چنان گمنام که حتی سایه‌هایشان را هم نمی‌بینیم. غایب از چشم‌ها، اما حاضر در قلب‌ها و در صف اول دفاع از ارزش‌ها. اینان در تاریکی شب، روشنایی صبح را پاس می‌دارند. شاید گمنام باشند، اما هرگز بی‌نام نیستند؛ چراکه نامشان در کتاب سربازان حضرت ولیعصر ارواحنا له الفداء ثبت شده است.

در مکتب انتظار، امنیت نه‌فقط یک وظیفه، بلکه عبادت است. آنان درحالی که به ظاهر با دشمنانی زمینی می‌جنگند، در حقیقت در خط مقدم نبردی مقدس برای حفظ پرچم عدالت و زمینه‌سازی ظهور ایستاده‌اند. هر عملیات موفق‌شان، شکستن تیری است که به سوی جامعه مهدوی نشانه رفته است. این معنای حقیقی جهاد خاموش است، جهادی که با سلاح ایمان و بصیرت به‌پیش می‌رود.

امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «طوبی لمن کانوا لنا أنصاراً...» خوشا به حال آنان که یاران ما هستند و در راه ما از جان خود می‌گذرند.

بی‌شک، این مدال افتخار، تنها برازنده‌ی سینه‌هایی است که شبانه‌روز برای امام حاضر و غایب‌شان بی‌ادعا می‌جنگند.

اینان اهل نورند، هرچند در سایه‌ها پنهان. مردانی که امنیت را برایمان به ارمغان می‌آورند، تا ما آسوده، چشم‌انتظار سپیده ظهور باشیم. اما چه زیباست آن روز که سایه‌ها به نور بپیوندند و این سربازان گمنام، در رکاب مولایشان، با نام و نشان، عَلَم‌دار سپاه حق شوند.

بارالها! آن روز را برسان...

تا این سربازان، امامشان را نه‌فقط با دل، که با چشم ببینند و با جانشان در رکابش بجنگند.

سلام و درود خدا بر آنان که در این نبرد خاموش، همیشه حاضرند، حتی اگر برای ما غایب باشند.

حسین انجدانی