حجت‌الاسلام مصطفی میرزایی روانشناس حوزه علمیه اصفهان در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه در اصفهان اظهار داشت: ماه مبارک رمضان نه تنها موسم عبادات و نیایش‌های خالصانه، بلکه بهاری است برای جان‌های مشتاق قرآن و فرصتی بی‌بدیل برای دستگیری از نیازمندان و انفاق در راه خدا است.

وی افزود: روایات معصومین(ع) این ماه را ماه رحمت، برکت، مهمانی خدا، مغفرت و بهار قرآن معرفی کرده‌اند و چه نیکو است که در این ماه، دل‌هایمان را به نور قرآن منور سازیم و با دست‌های گشاده به یاری همنوعان بشتابیم.

کارشناس روانشناسی حوزه علمیه اصفهان عنوان کرد: در این ماه پرفیض، والدین نقشی به‌سزایی در تربیت دینی و اخلاقی فرزندان خود ایفا می‌کنند، لذا شایسته است که با درایت و توجه به سن و شرایط فرزندان، الگویی شایسته از رفتار و کردار نیکو ارائه دهند تا بذرهای مسئولیت‌پذیری، محبت و خداشناسی در دل‌هایشان جوانه زند.

وی ادامه داد: تربیت فرزندان، ابعادی گوناگون دارد که شامل بِعد فردی، اجتماعی و جسمی می‌شود و هر یک از این ابعاد، نقشی حیاتی در شکل‌گیری شخصیت و هویت آنان ایفا می‌کند.

حجت الاسلام میرزایی ادامه داد: بُعد فردی تربیت، شامل ابعاد عاطفی، هیجانی و شناختی-رفتاری است، کودکان در این سنین، با مشاهده رفتار والدین، می‌توانند رابطه‌ای عمیق و معنادار با خداوند برقرار کنند.

وی اذعان کرد: اگر کودک در این ماه، خشم و عصبانیت را در رفتار والدین ببیند، ممکن است در درک مفهوم روزه و عبادات دچار تردید شود، بنابراین ضروری است که والدین، اوج روابط حسی خود با خداوند را به فرزندان نشان دهند و آنان را در حین عبادت و نیایش، با خود همراه سازند.

کارشناس مشاور حوزه علمیه اصفهان خاطرنشان کرد: بُعد شناختی و هیجانی تربیت، به باورهای مذهبی کودکان شکل می‌دهد و آنان را در تشخیص خوب و بد یاری می‌کند، پس باید با خویشتن‌داری و اجتناب از اعمال ناپسند، الگویی شایسته برای آنان باشیم.

وی بیان کرد: بُعد رفتاری تربیت نیز در گرو رفتار والدین است؛ نماز، عبادات، حضور در جامعه همگی درس‌هایی هستند که کودکان از رفتار والدین می‌آموزند.

مشاور و روانشناس حوزه علمیه اصفهان، خاطرنشان کرد: بُعد اجتماعی تربیت، شامل دو جنبه بین فردی و درون فردی است، در جنبه بین فردی، والدین با مشارکت و همراهی فرزندان در جامعه و مکان‌های عبادی حضور می‌یابند تا هوش اجتماعی آنان را تقویت کنند و به آنان بیاموزند که دین اسلام، دین فردگرایی نیست، بلکه دینی است که بر تعامل و همکاری اجتماعی تأکید دارد.

وی اظهار کرد: این امر، انگیزه کودکان را برای مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی و مذهبی افزایش می‌دهد، برای کودکان زیر ۷ سال، تربیت باید به صورت بین فردی انجام شود، در حالی که برای کودکان بالای ۷ سال، تربیت درون فردی نیز اهمیت دارد.

حجت الاسلام میرزایی اضافه کرد: در جنبه درون فردی، باید به خلوت کودکان احترام گذاشت و به آنان فرصت داد تا به طور مستقل با خداوند ارتباط برقرار کنند و نباید پیش‌فرض‌های ذهنی کودک را تغییر داد و باید به او اجازه داد تا با تفکر و تعمق، به درک عمیق‌تری از مفاهیم دینی برسد.

وی بیان کرد: بُعد جسمانی تربیت نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، باید به کودکان آموخت که از سلامت جسمانی خود مراقبت کنند و با رعایت بهداشت و تغذیه مناسب، بدنی سالم و قوی داشته باشند.

انتهای پیام. /