به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از اهواز ، حجت الاسلام رضا افشار در یادداشتی پیرامون گریه و عزاداری بر حضرت سیدالشهدا علیه السلام با عنوان ماموریت تاریخی اشک نوشته است:
تا وقتی مفهوم عدالت و ضد عدالت را نفهمی نمیتوانی بر حسین اشک بریزی! تا بیطرف باشی در جبهه عدل و ظلم، اشک تو بر حسین باعث نجاتت نمی شود. نه نمیشود! چرا که اشک بر روضههای حسین یعنی تو داری هل من ناصر حسین را میشنوی، یعنی خطاب اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید را داری میشنوی، یعنی پاره پاره شدن حسین را داری نظاره میکنی و تنها و تنها بر او اشک میریزی و باز نظاره میکنی! این آن لحظه خطرناک است!
در این لحظه تو دیگر نمیتوانی بیطرف باشی. نمیتوانی منفعل باشی. علی(ع) تو را خطاب میکند من لم یکن معنا کان علینا که اگر با ما نیستی بر مایی. یا با حسینی یا علیه حسین.
و با حسین بودن یعنی سکوت_نکردن در برابر همه آنچه حسین را به قیام واداشت، یعنی مبارزه با اشرافیت مذهبی، ناعدالتی، ظلم و استبداد ، در بند کردن آزادی و قتل خبرنگار، بستن دهان منتقدین و استحمار، تبعیض، تجاوز و نسلکشیِ استکبار، و دست درازی به اموال عمومی و استئثار، و در نهایت ترس خواص از هزینهدادن و ایثار.
اشکی که اینها را ندارد اشک عاطفی است و غریزی. لکن اشک بر حسین نه اشک عاطفی بلکه اشک سیاسی و اشک ایدئولوژیک است گریه افشاگری اعتراض است.
ماموریت تاریخی این اشک افشای ظلم و ظالم است. سلاح تبلیغی پرقدرتیست که علاوه بر اینکه احساساتی از جنس غم و عشق و غرور و غضب و ایثار را برمیانگیزاند تو را به تفکر وامیدارد که من کجای این تقابل ایستادهام؟
شیعه از اشک، رسانهای مردمی ساخت تا به جنگ بوقهای دولتی و رسانههای حکومتی زمان برود و آنقدر گسترشش داد تا سیل اشکها بنیامیه و امثالش را سرنگون ساخت. و این ماموریت همچنان باقیست...
لذا اشک بر حسین یک مکتب است که اگر وارد آن شدی باید الزاماتش را نیز بپذیری و آن وقت است که این اشک تو را به کربلای زمانت و پس از آن جنة الماوا میکشاند.
نظر شما