خبرگزاری حوزه | در روزهایی که آسمان ایران هنوز از دود و آتش جنگی نابرابر تیره است و ایرانیان، داغدار سرداران و دانشمندان و مردم غیرنظامیِ شهیدِ خود هستند، صحنهای در گوشهای از جهان فوتبال، زخمی تازه بر دل این مردم نشاند: علیرضا فغانی، داور ایرانی فینال جام باشگاههای جهان، درحالیکه تیمهای چلسی و پاریسنژرمن در زمین برای قهرمانی میجنگیدند، در قاب عکسی ایستاد که هیچگاه از ذهن ایرانیان پاک نخواهد شد — کنار دونالد ترامپ، رئیسجمهوری که دستش به خون ایرانیان آلوده است.
درست پس از جنگ تحمیلی ۱۲ روزه اسرائیل و آمریکا علیه ایران، علیرضا فغانی، داور ایرانی این بازی، مدالی را با لبخندی آرام از دستان عامل تحریم، تحقیر و تهدید ملت ایران دریافت کرد. آیا این مدال افتخار بود یا لکهای بر پیشانی غرور ملی؟
در همان ورزشگاهی که فغانی مدالش را از دست ترامپ گرفت، هواداران پاریسنژرمن با در دست داشتن پرچم فلسطین، صدای مظلومیت مردم تحت ستم را به جهانیان رساندند.
درست است که دیگر در ایران زندگی نمیکنی و به استرالیا مهاجرت کردهای، اما اگر حتی برای لحظهای به یاد هموطنان مظلوم و داغداری میافتادی که در پی تهاجم و دشمنیهای آمریکا، عزیزانشان را از دست دادهاند، شاید در انجام این کار تأمل میکردی.
فوتبال، اگرچه جهانی است، اما انسان بودن مرز نمیشناسد. سکوت در برابر جنایت، آن هم با لبخندی رسمی، چه معنایی جز تایید دارد؟ چگونه میتوان در لباس داوری، که نماد عدالت است، از شخصی مدال گرفت و در کنار کسی ایستاد که جز بیعدالتی، جنگ و تفرقه برای ملتها نداشته است؟
علیرضا فغانی بیشک یکی از داوران شاخص تاریخ فوتبال ایران است؛ اما تاریخ، فقط گلها و مدالها را ثبت نمیکند؛ بلکه ایستادنها و نایستادنها را نیز به خاطر میسپارد. در روزگاری که خون از زمین ایران میجوشد، جای ایستادن هر ایرانی، مهمتر از هر سوت و قضاوتیست.
امروز، «فغان» ما نه از شکست تیمی در زمین فوتبال، بلکه از رفتار داوریست که متأسفانه در زمین وجدان، نمره مردودی گرفته است.
فغان از فغانی ...
برای مشاهده فیلم بر روی تصویر زیر کلیک کنید
محمد رسول صفری عربی
نظر شما