یادداشت | روحانیت؛ صدای آرامش در روزهای سخت

به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از اهواز ، حجت الاسلام سجاد شریفی صدیق در یادداشتی به نقش روحانیت در حفظ آرامش جامعه پرداخته است و در این یادداشت آمده است:

گاهی که جامعه درگیر التهاب می‌شود، وقتی که صداها بلند می‌شوند اما هیچ‌کدام به دل نمی‌نشیند، مردم ناخودآگاه چشم می‌دوزند به کسانی که همیشه میان‌شان بوده‌اند؛ کسانی که حرف‌شان بوی آرامش می‌دهد. روحانیت، اگر آن‌گونه باشد که باید باشد—فروتن، بی‌ریا، آگاه به درد مردم و دور از بازی‌های قدرت—می‌تواند همان صدایی باشد که در دل هیاهو، وحدت می‌آورد.

سال‌هاست که مردم، روحانیِ محل را نه فقط به‌عنوان کسی که نماز می‌خواند و درس می‌گوید، بلکه به‌عنوان ریش‌سفید، پناهگاه و مشورت‌دهنده شناخته‌اند. وقتی اختلافی پیش می‌آید، پای روحانی را وسط می‌کشند؛ نه برای اینکه حکم دهد، بلکه برای اینکه دل‌ها را نرم کند. این همان انسجام اجتماعی است، اما از نوع ساده و زمینی‌اش؛ از نوعی که در کوچه و مسجد و هیئت شکل می‌گیرد.

در روزگار ما که آدم‌ها هرکدام با دنیای خودشان زندگی می‌کنند، روحانی اگر بلد باشد پای حرف جوان‌ها بنشیند، اگر بتواند خودش را جای آن پدرِ گرفتار، یا آن دختر پر از سوال بگذارد، می‌شود یک حلقه وصل. جامعه همین‌ها را می‌خواهد: آدم‌هایی که دلشان با مردم است، نه فقط زبان‌شان.

روحانیت، اگر مردمی بماند، اگر دردِ مردم را بشنود و نه فقط از تریبون که از دلِ گفت‌وگوها حرف بزند، می‌تواند تکیه‌گاهِ خوبی برای وحدت باشد. وحدت، چیزی نیست که با شعار و دستور بیاید؛ از دل اعتماد می‌آید، از دل احترام، و از اینکه مردم باور کنند طرف مقابل‌شان خیرخواه است.

ما امروز بیشتر از همیشه نیاز به همین حس مشترک داریم. اینکه در عین تفاوت‌ها، حس کنیم کنار هم هستیم. و در این راه، روحانیت می‌تواند یک ستون محکم باشد؛ به‌شرط آنکه خودش هم با مردم، و در دل مردم بماند.