خبرگزاری حوزه | شهید صدر سالها پیش خطری را نشان داد که امروز هم درست در برابر چشم ماست. او هشدار داد که طاغوت و یارانش میخواهند دعوا را بین شیعه و سنی جا بزنند؛ تا اهلسنت را از میدان نبرد اصلیشان بیرون بکشند و شیعه را تنها بگذارند. این تنها گذاشتن، یعنی خالی کردن پشت اسلام در برابر دشمن مشترک.(بارقهها، ص٣٨۴)
اما سؤال اینجاست: چرا ما هنوز این نگاه راهبردی را در عمل جدی نگرفتهایم؟ چرا هر بار که اختلاف مذهبی شعلهور میشود، باز هم زمین بازی را همانطور میچینیم که دشمن میخواهد؟
بله، وقتی ایران برای دفاع از فلسطینیان سنیمذهب وارد میدان شد، بخشی از این تصویر شکسته شد و نشان داد که مرز اسلام، مرز فرقه نیست. اما کافی است یک رفتار نسنجیده، یک سخن تند یا یک اقدام خلاف مصلحت اسلام اتفاق بیفتد تا همه آن سرمایه دوباره بر باد رود و دشمن دوباره بتواند قصه «شیعه علیه سنی» را بازنویسی کند.
مشکل ما این است که وحدت را بیشتر بهعنوان یک تاکتیک موقت میبینیم، نه یک راهبرد دائمی. در حالیکه نگاه شهید صدر دقیقاً نقطه مقابل این ذهنیت است: او وحدت را شرط بقا و قدرت اسلام میدانست، نه یک مصلحت سیاسیِ گذرا.
امروز اگر واقعاً دغدغه مبارزه با استکبار و صهیونیسم داریم، باید این نگاه را جدی بگیریم. چون بدون وحدت، ما فقط سرگرم دعواهای داخلی میشویم و میدان اصلی را دو دستی تقدیم دشمن میکنیم.
در ادامه بخش دیگری از سخن شهید صدر را بیان می کنم: من از آن زمان که [جایگاه] خودم و مسئولیتم را در این امت شناختم، وجودم را بهطور یکسان وقف شیعه و سنی و عرب و کُرد کردهام.
علی حیدری
نظر شما