به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین محمدجواد مصطفوی در مطلبی با عنوان «عبور و یا وقوف با فرهنگ هشت سال دفاع مقدس» نوشت:
حضور مؤمنانه
انقلاب اسلامی مردم ایران به رهبری سیدروح الله خمینی(ره) تازه پیروز شده بود، مردم خوشحال از تغییر حکومت ظلم و جور و مسئولان نظام اسلامی نیز در پی تثبیت و اجرای برنامه هایی از پیش تعیین شده می کوشیدند. بارقه های حفظ نظام و امید برای یک زیست مؤمنانه در دل مردمان این سرزمین موج می زد.
افق روشنای آرامش و نگاه به یک آینده بهتر، همه را در صحنه انقلاب حفظ کرده بود، هر کجا احساس خطر و دشمنی می شد، در آنی، مردم حضور فعال مییافتند و جریان به نفع نظام تمام می شد و این حضور ذاتی مردمان غیور، تاکنون نیز با انقلاب و نظام همنوایی مطلق داشته و دارد و هم چنان در یک مسیر إلی الله وعده داده شده از سوی خداوند ادامه دارد، تا تکلیف مؤمنانه خویش را به سرانجام مقبول و به مقتدای معصومانه خویش، یعنی حکومت مهدی أمم(عج) برسانند... .
حضور مردم انقلابی در همه عرصه های تنشی دشمنان، چالشی اجتماعی و فرسایشی طبیعی نمادی از همدلی و همگرایی بین مردم و نظام بوده و هست و اجازه تعرض و تخریب به هیچ کسی و چیزی نمی دادند و نمی دهند و همواره آماده شراکت در همه عرصه ها و میدان های ناهنجار و ناپسند بوده اند و این حضور را به عنوان یک حضور مؤمنانه و مسئولانه می شناسند و بدان می بالند.
صفیر جنگ
مردم سربلندانه در کنار رهبر خویش و گوش به فرمان آن فرزانه، زیست انقلابی و مسئولانه ای داشتند و دشمنان استعماری غرب در تدارک یک تهاجم نابرابر و هیبت شکن، نقشه هایی را طرح کرده بودند، تا با عمّال خویش در منطقه، سه روزه به تهران برسند!! اما غفلت آنان از عدم شناخت مردم انقلابی ـ اسلامی ایران بود، که در مکتب عاشورا درس رشادت و شهادت را آموخته بودند و آنان هیچ گاه تاکنون بدان باور و شناخت نرسیده اند و بعد از ۴۶سال نیز حضور و همراهی مردم در ، همه صحنه ها باطل السحر همه برنامه های دشمنانه و خبیثانه آنان بوده است.
سال به آخر شهریور۱۳۵۹شمسی رسیده بود، که یکی از دست نشاندگان غربی و با حمایت همه جانبه آنان به سرسپردگی مسئولان بعثی عراق به ایران اسلامی تهاجم تمام عیاری را صادر کرد و با خیال متوهمانه و متکبرانه یک جنگ خانمان سوز را آغاز نمود. در آن تجاوز وحشیانه استان های نوار مرزی همه درگیر جنگ شدند و منافقان، خودفروختگان داخلی و ایادی بیگانگان نیز در گوشه و کنار کشور به همراهی آنان شتافتند و هر کدام ندای جدایی طلبی و سهم خواهی را سرمی دادند و تا حدودی پیشروی نیز کردند و دامنه جنگ را از مرزها به داخل کشور گسترش دادند... .
در این هنگامه پر اضطراب و هیجان زده، نوار جنوبی و غربی کشور در آتش و دود می سوخت و مردم مظلوم آن دیار چه صحنه هایی جانکاه و جان گیری که ندیدند و چه فراق هایی که نچشیدند. همه اوای کوچ سردادند و از دیار خویش رانده شدند و علقه های گران بهای خود را جا گذاشتند و تجربه تلخی را با تمام وجود حس کردند، که بعضی ها ابدی و دایمی است و جز صبر و شکیبایی برای شان نبوده است.
همه مردم گوش به خبرهای صداوسیما بودند، نگرانی فضای جامعه را پوشانده بود و هر کسی چیزی می گفت و دلهرگی بزرگ و کوچک نمی شناخت، تا این که رهبر فرزانه انقلاب سخنی روحیه بخشی به مردم فرمودند: «...یک حرف با ملت ایران است، که هم خونسردی خودشان را حفظ کنند و هم این شایعه سازها را جلوی شان را بگیرند و هیچ اعتنا به شایعه ها نکنند. من خودم تماس دارم و همه مطالب پیش من می آید... و من هر روزی که محتاج به این بشود که بسیجی بکنم، خواهم کرد و إن شاءالله، نیاید آن روز که یک همچو امری واقع بشود... .»۱
زمانی که صدر و ذیل این پیام مفصل حضرت امام(ره) را می خوانیم، نکات مهمی را مطرح کردند، که به لحاظ تاریخی و اجتماعی بسیار حائز اهمیت است. این پیام هم نشانگر نقش برجسته امام خمینی(ره) در مدیریت آن بحران عظیم می باشد و هم بیانگر احاطه سیاسی او بر فضای اجتماعی دو کشور ایران و عراق و هم نشانگر شجاعت و عزت نفس او در مواجه با چنین رویداد بزرگ و مخربی است، که از سوی یک دولت سرسپرده خارجی بر ملت ما تحمیل شد. هم چنین در فرمان تشکیل بسیج مردمی، حضرت امام(ره) می فرماید: « ... من تکرار می کنم که بدانید شما با یک قدرتی مواجه هستید، که اگر غفلت بشود، مملکت تان از بین می رود، غفلت نباید بکنید. غفلت نکردن به این است که همه قوا را و هرچه فریاد دارید سر امریکا بکشید، هرچه تظاهرات دارید بر ضد امریکا بکنید قوای خودتان را مجهز بکنید و تعلیمات نظامی پیدا کنید... .»۲
با پیام های ارشادی، نظامی و دفایی حضرت امام(ره)، بسیج مردمی کم کم شکل گرفت و با هدایت ها و فرماندهی آن رهبر فرزانه(ره)، روحیه مضاعفی برای ایثار، مقاومت و ایستادگی در برابر دشمنان می یافتند. از مردان، زنان، جوانان و حتی نوجوانان دست از پا نمی شناختند، صفیر«هرکه دارد هوس کرب و بلا بسم الله»، را همه از بربودند، «حسین حسین شعار ما، شهادت افتخار ما» و «ای لشکر صاحب الزمان آماده باش، آماده باش» از هر کوی و برزنی به گوش می رسید.....؛ جای جای ایران یک پارچه و با عشق می گفتند: «ما همه سرباز تویم خمینی، گوش به فرمان تویم خمینی...» دو رویی و دغل بازی نبود، حرص و طمع وجود نداشت، تظاهر و ریا نمی دیدید، بخوربخور، بچاپ بچاپ، ببروبساز معنا نداشت، نجومی بگیر و پست و ریاست باورکسی نبود، تنها و فقط دفاع از مام میهن، انجام وظیفه و اطاعت از فرمان رهبری خویش را عاقبت بخیری خود می دانستند... .
عمل و عکس العمل مردم به درایت و زیبایی نشان می داد، آنانی که می رفتند، کارشان حسینی بود و آنانی که می ماندند، کار زینبی می کردند... همه یک دل و یک جهت، تنها به دفاع و پیروزی می اندیشیدند... چه مقاومت جانانه ای در جبهه ها و پشت جبهه ها شکل می گرفت، که زبان دشمنان به این مرزوبوم را بستدند و دوستان عالم را به تمجید و تشویق گشودند... .
همه باورمند، قانع، مطاع فرمان رهبر، یک دل، یک دست و یک صدا بودند: «جنگ جنگ تا پیروزی»؛ «راه قدس از کربلا می گذرد» و... مردانگی در دفاع، غیرت آمیخته با ایمان، دل به دشمن زدن در شجاعت و دل تنگی برای شهادت در مسلک شان موج می زد و همه عمل گرا بودند و گاهی برای بازشدن معبری پسر از پدر و یا دوست از دوستانش، از یک دیگر سبقت می گرفتند و چه بسا جنازه شان برنمی گشت... .
فرهنگ دفاع مقدس، روایتی ناتمام
ای یادگاران صادق آن دوران، رزم آزماهان قهرمان دفاع مقدس، دنیای امروز ما را غبار دنیازدگی و سیاست بازی می آزارد و فرهنگ بیگانه با بی توجه ای برخی مسئولان، مجریان و مدیران، اتکای به فرهنگ و آداب غنی ما را خدشه وارد کردند و با عدم شفافیت در عملکرد به درون و برون داشته های ما را خراش داده اند و عرصه خودباوری و خوداتکایی را ناباور و خنثا ساخته اند، به گونه ای که دگردیسی زیست این مردمان را با آن مردم خودباور و خودساخته، فاصله ای فاحش انداخته اند، که شوربختانه با مسئولان شعاری تیشه فرهنگ ولنگاری، بی اعتمادی، ناکارآمدی، نابلدی، غرب ستانی و... ریشه اعتقادات، باورها، آداب و رسوم را به نشانه و نابودی اند... . چه شده است؟! که رنگ ایمانی، معنوی و فرهنگ عاشورایی را با رنگ منیت، تجملات، رانت و... ناسازگار عوض کردند!
مگر درستی اعتقادات، فرهنگ اصیل، استواری مردم، مرام های نبوی و علوی(ع) را از این مردم دیندار و وفادار گرفته اند، که همه چیز را از یاد برده ایم و تن به خواسته های شعاری و فریبنده برخی مسئولان خودشفته و خودفروخته می دهیم...؟!
حاشا و کلا، همه این اعتقادات و آداب و سنن هست، خوبش هم است، همه را از بریم، ولی مسیر آن هشت سال دفاع مقدس را خواسته یا ناخواسته با عملکرد ناکوک شان منحرف کرده اند، انحرافی ۱۸۰درجه، که اگر ادامه داشته باشد، چه بسا خسارت هایی بی شمار و غیر قابل جبران به بار آورد... .
فرهنگ منحط غرب، تبلیغات مسموم دشمن، که زخمی هشت سال دفاع مقدس و پیشرفت های علمی، فناوری، پزشکی، نظامی و ... بودند، نفوذی ها و یا خودی های ناآگاه، منفعلانه گام هایی هم سو با خواسته های دشمن برداشتند و آب به آسیاب دشمن غدار ریختند، به گونه ای که در فرهنگ جبهه و جنگ، وجود این نوع مقام، پست و شخصیتی قابل اغماض و تبرئه نیستند و در پیشگاه مردم محکوم به خیانت اند و شادمانیم از این که خداوند می فرماید: «الآْمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النّاهُونَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ الْحافِظُونَ لِحُدُودِ اللّهِ وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنینَ»؛۳ فرمان دهندگان به معروف و بازدارندگان از منکر و پاسداران حدود و مقررات خدایند و مؤمنان را (به رحمت و رضوان خدا) مژده ده.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی نوشت:
۱. صحیفه امام، ج۱۳، ص۲۲۱ـ۲۲۶.
۲. فرمان حضرت امام خمینی(ره) برای تشکیل بسیج مردمی، ۴/۹/۵۸.
۳. توبه، آیه۱۱۲.
نظر شما