حجت الاسلام و المسلمین مهدی عینی از اساتید حوزه علمیه قم در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، با اشاره به اهمیت شناخت بعد سیاسی زندگانی امام مجتبی (ع) اظهار داشت: متأسفانه عده ای به امام جفا می کنند و وجود ایشان را به دلیل صلح نامه نادیده می گیرند.
وی افزود: امام حسن مجتبی (ع) در شجاعت و شهامت، چیزی کمتر از امام حسین (ع) ندارند، به جز یار، امام حسین (ع) طبق قول مشهور حداقل ۷۲ یار داشتند، اما برادرشان همین ۷۲ یار هم نداشتند. در جنگ صفین امام حسن (ع) مبارزات شجاعانه ای داشته اند، اما شاید بزرگترین و بالاترین شجاعت امام حسن (ع) این بوده که ایشان برای دفاع از حریم اسلام و باقی ماندن اسلام، حاضر شدند ناسزای اطرافیان را بشنوند؛ اما در بعد سیاسی، سیاست و کیاست به خرج بدهند و در نهایت با معاویه صلح نمایند.
استاد حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: زمانی که امام مجتبی(ع) به معاویه اعلام جنگ فرمودند، چهار هزار نفر را در نخیله آورد، معاویه با مکر و حیله و با این ترفند که حضرت (ع) صلح نمود، آن چهار هزار نفر را از امام دور ساخت و به سمت خود کشاند. حتی در تاریخ نقل شده مردم خیمه امام حسن (ع) را غارت کردند و سجاده از زیر پای امام (ع) کشیدند و حضرت (ع) با صورت بر روی زمین افتادند.
وی اضافه کرد: وقتی امام حسن(ع) تشخیص دادند که در آن شرایط، جنگیدن و ریختن خون فایده ای ندارد، مجبور شدند با معاویه صلح نامه امضا کنند. مظلومیت امام (ع) همینجا است، به روح بلندی نیاز است که تن به انجام این کار دهد، برای ایشان تقدیم کردن جان و شهید شدن که راحت تر بود؛ چراکه نهایت آن، شهادت بود؛ اما ایشان منفعت و مصلحت اسلام را در امضای این صلح نامه دیدند و در همان صلح نامه شرایطی قرار دادند که اگر معاویه آن شرایط را مراعات می کرد، آینده به نفع اسلام بود؛ اما او شرایط را مراعات نکرد و شرایط خوبی نشد. این کار امام حسن مجتبی (ع) یک کار سیاسی برجسته در آن زمان است و این عین دیانت حضرت (ع) بود.
حجت الاسلام و المسلمین عینی خاطرنشان کرد: امروزه برخی می گویند باید حوزویان مسائل سیاسی را رها نمایند و مباحث علمی و دینی ربطی به سیاست ندارد، چگونه با عملکرد امام حسن مجتبی (ع) جمع می شود، اگر کار امام مجتبی (ع) سیاسی نبود پس چه بود، در آن فضای پیچیده سیاسی، امام مجتبی (ع) نشان دادند چیزی که برای ایشان ملاک است، بقای اسلام و زمینه سازی برای تعالی انسان است، معصومین(ع) به دنبال جنجال و کار فریبانه نیستند؛ بلکه به دنبال ساخته شدن و کمال انسان هستند. ایشان تشخیص دادند در آن برهه موظف به صلح هستند.
وی بیان کرد: از سخت ترین دوران زندگانی با برکت امام مجتبی (ع)، دوران پس از صلح با معاویه بود. ایشان، سختی این سال های ستم را با بردباری وصف ناشدنی اش سپری می کرد، در این سال ها، از غریبه و آشنا سخنان زشت و گزنده می شنید و از خدنگ بی وفایی، زخم می خورد. بسیاری از دوستان به ایشان پشت کرده بودند. روزگار، بر ایشان به سختی می گذشت. ناسزا گفتن به حضرت علی (ع) شیوه سخنرانان شهر شده بود.
استاد حوزه علمیه قم اظهار کرد: در روایات آمده یکی از اطرافیان حضرت (ع) از کنارشان رد شد و گفت: «السلام علیک یا مذلّ المؤمنین»؛ سلام بر کسی که طایفه مؤمنین را ذلیل کردی. بارها افراد در حضور ایشان، به هتک و دشنام امیرالمؤمنین علی(ع) زبان گشودند؛ اما حضرت (ع) با بردباری و مظلومیت بسیار، اینها را به خاطر حفظ دین خدا و حفظ جان مسلمین تحمل کردند.
وی تصریح کرد: روزی حضرت مجتبی (ع)، وارد مجلس معاویه شد. مجلسی شلوغ و پر ازدحام بود. امام (ع)، جای خالی نیافت و ناگزیر، نزدیک پای معاویه نشست که بالای منبر بود. معاویه با دشنام به حضرت علی (ع) سخنش را آغاز کرد و درباره خلافت خودش سخن راند و گفت: من از عایشه در شگفتم که مرا در خور خلافت ندیده و فکر می کند که این جایگاه، حق من نیست. سپس با حالتی تمسخرآمیز گفت: زن را به این سخنان چه کار؟ خدا از گناهش بگذرد. آری! پدر این مرد [با اشاره به امام مجتبی (ع)] در کار خلافت با من سر ستیز داشت، خدا هم جانش را گرفت. امام (ع) فرمود: ای معاویه! آیا از سخنان عایشه تعجب می کنی؟ معاویه گفت: بله به خدا! امام (ع) فرمود: می خواهی عجیب تر از آن را برایت بگویم؟ گفت: بگو. حضرت (ع) فرمودند: عجیب تر از اینکه عایشه تو را قبول ندارد، این است که من پای منبر تو و نزد پای تو بنشینم.
حجت الاسلام و المسلمین عینی اضافه کرد: امام حسن مجتبی (ع) به جهت سیاسی در یک پیچ تاریخی قرار داشتند و صلح حضرت (ع) یک صلح عالمانه و خردمندانه بود، که حضرت توانستند با این کار به سلامت خود و مردم جامعه را از آن عبور دهند و نجات دهند.
وی بیان کرد: البته سیاسیون این کلام را به نفع خود مصادره نکنند، بلکه توجه داشته باشند که امام شروط و قیودی را در صلح نامه گنجاندند که اگر عملی می شد اسلام آینده روشنی را می پیمود اما عمل نشد.
استاد حوزه علمیه قم بیان کرد: در منش و تفکر شیعه بین امام حسن (ع) و امام حسین (ع) هیچ تفاوتی نیست، در روایات آمده این دو امام هستند، اگر قیام یا سکوت کنند، امتحان شیعه است، اگر امام حرکت می کند شیعه حرکت کند، وقتی امامش توقف می کند او نیز توقف کند.
وی تأکید کرد: بسیاری در همین بزنگاه ها سقوط می کنند، بسیاری از افراد از توقف و سکوت و صلح امام حسن (ع) ناراحت و از ایشان جدا شدند، حتی طعنه زدند، بسیاری نیز در قیام امام حسین (ع) ترسیدند و از امام جدا شدند.
حجت الاسلام و المسلمین عینی خاطرنشان کرد: این قیام ها و سکوت ها همگی به دلیل محک عیار شیعیان در ولایت پذیری و پذیرش آیه اطاعت از امامان است.
وی ادامه داد: امروزه نیز وظیفه ما شیعیان بخصوص اهل علم و طلاب و فضلاء و علماء همین است، یعنی در مسیر ولایت حرکت کردن؛ نه یک قدم جلوتر و نه یک قدم عقب تر. گوش به فرمان ولیّ زمان بودن و عمل بر طبق گفتار او نه اجتهاد سیاسی مقابل او.
استاد حوزه علمیه قم اضافه کرد: حضرت مجتبی (ع) شخصیت گوشه نشینی نبودند که کنجی بنشینند، عبادت کنند و به فقرا رسیدگی کنند، بلکه ایشان در بعد سیاسی جامعه حضور موثری داشتند، با فکر و اندیشه برنامه ریزی و طرح ریزی می کردند و شخصیتشان بر اساس مصالح مسلمین و جامعه اسلامی و زمینه سازی ها برای پرورش انسان در بستر جامعه در بعد اجتماعی و سیاسی قابل توجه است.
وی ابراز کرد: آن حضرت از یک جهت در مقابل دشمنان داخلی جامعه اسلامی و از طرف دیگر در مقابل حیله های معاویه قرار داشتند و مردم ساده و ظاهربین آن زمان فریب دولت و شوکت ظاهری معاویه با آن امکانات مادی را خوردند.
استاد حوزه علمیه قم ادامه داد: وقتی امام حسن مجتبی (ع) برای مبارزه با معاویه فراخوان زدند، عده ای جمع شدند، ولی با انگیزه های مختلف؛ در میان آنها شیعیان خالص بسیار اندک بودند و تعدادی هم منافقین بودند و تعدادی هم خوارج بودند که نسبت به معاویه کینه دیرینه داشتند و تعدادی هم غنیمت طلب بودند.
وی خاطرنشان کرد: در کتاب های معتبر نقل شده که بعضی از فرماندهان لشگر آن حضرت (ع)، مخفیانه به معاویه نامه نوشتند که اگر شما هم به لشگر حسن بن علی (ع) حمله نمایی، ما او را دستگیر نموده و تحویل شما خواهیم داد. از اینجا معلوم می شود که بیشتر دشمنان آن حضرت (ع) برای مصلحت اسلام و مسلمین چاره ای غیر از قبول صلح با معاویه نداشتند و البته در این صلح نامه، حضرت امام حسن مجتبی (ع) مصالح عالیه جامعه اسلامی را لحاظ نمودند و قبول کردن آن صلح نامه برای حفظ اسلام بود.
حجت الاسلام و المسلمین عینی اظهار کرد: امیداواریم با شنیدن فضائل و مناقب وجود ذی جود امام حسن مجتبی (ع) و پیاده سازی آن در ابعاد گوناگون زندگی فردی و اجتماعی خود، شاهد جامعه ای ایمانی، اهل بیتی و انقلابی باشیم و تمام مساعی ما همانند امام حسن مجتبی (ع) حفظ ارکان دین مبین اسلام و تقویت آن بوده باشد.
انتهای پیام. /
نظر شما