به گزارش خبرگزاری حوزه از ساری، حجت الاسلام والمسلمین صدرالله اسماعیل زاده مدیر حوزه علمیه مازندران در یادداشت تحلیلی در خصوص تحولات کشور سودان آورده است: کشور سودان که در شمال شرقی آفریقا قرار دارد از آن به گنج ساحل دریای سرخ تعبیر می کنند. این کشور که مانند سایر کشورهای پر گنج اما سراسر رنج آفریقایی به شمار می رود از قرن بیستم به این سو همواره در تنشها و کشمکش های داخلی با دخالتهای خارجی همراه بود .
درگیریهای خونینی که سرانجام در سال ۲۰۰۵ با همه پرسی به استقلال سودان جنوبی که عمدتا مسیحی نشین (۹۷درصد) شد. پس از کشتار سال ۲۰۰۵ در منطقه ی فاشر که توسط دیکتاتور سابق سودان عمرالبشیر رخ داد انقلاب سودان شکل گرفت و عمر ساقط شد.
سقوط عمر البشیر توسط دو ژنرال مطرح سودان عبدالفتاح برهان ومحمد حمدان دقلو معروف به ژنرال حمیدتی در دو تشکل نظامی موازی یعنی ارتش و نیروهای واکنش سریع ،منجر به تشکیل دولتی غیر نظامی شد اما اندکی بعد این دو نظامی همراه با کودتایی این دولت را نیز ساقط کردند.
کمی پس از آن اختلاف ناگهانی بر سر قدرت بین این دو نظامی بالا گرفت و نیروهای واکنش سریع خارطوم را تصرف کردند و ارتش مجبور شد تا پایتخت را به شرق سودان انتقال دهد. با توجه به اینکه این دو نهاد نظامی از حیث تجهیزات نطامی طبق قانون سودان برابر بودند از این رو هیچ یک بر دیگری تفوق نیافت و این مردم رنج کشیده و فقیر سودان بودند که در جنگ قدرت دو نطامی قربانی می شدند.
کشورهایی مانند مصر ،ایران،ترکیه و عربستان بر حاکمیت قانون ، تمامیت ارضی و نیز ریاست حکومت ژنرال عبدالرحمن برهان تاکید داشتند اما برخی کشور های همسو با رژیم صهیونیستی با هزینه های سنگین و حمایتهای لجستیکی قوی از نیروهای واکنش سریع حمایت کردند.
سرانجام پس از آنکه نیروهای واکنش سریع در منطقه ی فاشر بر ارتش سودان پیروز شد و آنجا را تصرف کرد فاجعه ای انسانی وجدان خفته ی ملتها را دوباره به آزمون قضاوت و خروش در برابر قصاوت فراخواند.
دستهای پیدا و پنهان مزدورانی که برای تاراج طلای سودان با غربیها یا مسابقه گذاشتند و یا اینکه ابزار یغمای دارایی مردم بیچاره ی سودان با جمعیت ۹۷ درصد مسلمان به نفع امیران غربی شدند ،در کشتار پانصد نفر در یک بیمارستان و قریب به سه هزار نفر در یک روز ، رخ نمایی میکند.
اما سوال اصلی اینجاست که در این صحنه ی خونین که قتلگاه نه فقط انسانهای بیگناه بلکه مذبح و مسلخ انسانیت مدعیان حقوق بشری و شعار های ضد آپارتایدی غربیها است، جامعه به اصطلاح بین الملل چه واکنشی دارد؟
اعراب و مسلمانان در کجای این قصه ی پرغصه که گاهی از غزه و گاهی یمن و زمانی در لبنان و یا عراق شنیده میشود نقش آفرینی میکنند تا از قتل عام کرامت انسانی و اسلامی امت اسلام جلوگیری کنند؟ اینک سودان و مسلمانان مظلوم و ستم کشیده ی آن مانند غزه و لبنان و یمن دوباره وجدانهای امت اسلامی و عربی را فریاد میزند.
آیا زمان آن نرسیده است تا امت اسلام یکپارچه شده و یکبار برای همیشه دندانهای طمع قدرت و خودبینی را بکشند و با دغدغه مندی نسبت به سرنوشت مسلمانان اقدامی عملی انجام دهند و یا هنوز تنها برای محکومیت،هزینه ی قلم و کاغذ می دهند؟
نظر شما