حجت الاسلام و المسلمین محمد ابراهیمی از اساتید حوزه علمیه قم در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، با اشاره به اهمیت رعایت آداب اسلامی در سیره فردی اظهار داشت: حاجی نور محمد ابراهیمی از عارفان گمنام دیار بشاگرد است؛ که در این زمینه می تواند الگو باشد.
استاد حوزه علمیه قم با اشاره به توجه دادن روایات به اهمیت عمامه بر سر گذاشتن برای مردان، خاطرنشان کرد: این کار، از سنت های پیامبر گرامی اسلام (ص) و ائمه معصومین (ع) بوده است، تحت الحنک انداختن هنگام نماز، مستحب موکّد و مورد سفارش است و سیره علما نیز بر آن بوده است.
وی یادآور شد: در روایتی از امام باقر(ع) می خوانیم «عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (ع) قَالَ: کَانَتْ عَلَی الْمَلَائِکَةِ الْعَمَائِمُ الْبِیضُ الْمُرْسَلَهِ یوْمَ بَدْرٍ؛ فرشتگانی که در جنگ بدر به یاری مسلمین آمدند، عمامه هایی سفید بر سر داشتند.» (الکافی (ط - الإسلامیة)؛ ج ۶؛ ص ۴۶۱)
حجت الاسلام و المسلمین ابراهیمی ادامه داد: در روایتی نبوی(ص) آمده است: «العمائم تیجان الملائکة؛ عمامه ها، تاج های فرشتگان می باشند» (روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه (ط - القدیمة)؛ ج ۷؛ ص ۶۳۶)
وی تأکید کرد: حاجی با اینکه در کسوت روحانیون نبود، ولی همیشه عمامه سفید کوچکی بر سر می گذاشت و تحت الحنکی نیز برای آن قرار داده بود که هنگام نماز آن را باز می کرد.
استاد حوزه علمیه قم بیان کرد: یکی از چیزهایی که همواره سیره علمای ما بر آن بوده و در روایات ما نیز به آن سفارش شده، سفید بودن رنگ لباس است. از رسول الله (ص) روایت است: «الْبَسُوا البَیاضَ، فَإِنها أَطْهرُ وأَطَیبُ، وکَفِّنُوا فِیها مَوْتَاکُمْ؛ لباس سفید بپوشید؛ بهترین لباس های شما سفید است زندههایتان آن را بپوشند و مرده های تان را با آن کفن کنید.» (الکافی؛ ج ۶؛ ص ۴۴۵)
وی ابراز کرد: مرحوم آیت الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی در کتاب مطلع انوار، جلد ۲، صفصحه ۳۱ در مورد مرحوم آیت الله قاضی چنین آورده است: مرحوم قاضی همیشه لباس سفید رنگ می پوشیدند و به شاگردان خود نیز توصیه می نمودند تا لباس سیاه نپوشند. یک روز که خدمتشان رسیدم، در تن من قبای قهوه ای رنگ بود، فرمودند: چرا لباس سیاه پوشیده ای؟ عرض کردم: این که سیاه نیست! با تندی فرمود: سیاه نیست!؟ چون در شرع مقدس، پوشیدن لباس تیره رنگ به مثابه سیاه رنگ، مکروه است و لباس های سفید و کم رنگ مستحب است، لباس سیاه لباس اهل جهنم است و لباس سپید لباس فرشتگان است.»
حجت الاسلام و المسلمین ابراهیمی خاطرنشان کرد: یکی از خصوصیات حاجی این بود که همیشه لباس سفید بر تن می کرد و یکپارچه سفیدپوش بود؛ همین مسأله نورانیت او را دو چندان کرده بود، به طوری که هر کسی با او ملاقات می کرد، این نورانیت را به خوبی احساس می نمود.
استاد حوزه علمیه قم با اشاره به اهمیت اخلاص در آیات و روایات، خاطرنشان کرد: در سوره مبارکه زمر می خوانیم: «قُلْ إِنّی أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللّهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّینَ؛ بگو همانا من مأمورم که خدا را پرستش کنم و دینم را برای او خالص گردانم» (زمر: ۱۱) و در همان سوره مبارکه در آیه ۱۴ می خوانیم: «قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصاً لَهُ دینی؛ بگو: من فقط خدا، را در حالی که اعتقاد و طاعتم را برای او خالص کرده ام می پرستم» (زمر: ۱۴)
وی خاطرنشان کرد: در کتاب کافی آمده است: «قال الصادق (ع) : اَلْعَمَلُ الْخالِصُ: الّذی لاتُریدُ اَنْ یَحْمَدَکَ عَلَیْهِ اَحَدٌ إلاَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ؛ عمل خالص آن عملی است که دوست نداری دربارة آن، احدی جز خدای سبحان از تو تعریف و تمجید کند.» (الکافی؛ ج ۲؛ ص ۱۶)
حجت الاسلام و المسلمین ابراهیمی بیان کرد: در روایتی نبوی (ص) می خوانیم: «طوبی لِلمُخلِصینَ، اولئِکَ مصابیحُ الهُدی تَنجَلی عَنْهُم کُلُّ فِتنَةٍ ظَلماء؛ خوشا به حال مخلصان! آنان چراغ هدایتند که از هر گونه فتنه و ظلمت رهایی یافته اند.» (نهج الفصاحة؛ ص ۵۵۷)
وی تصریح کرد: اولیای خدا همواره در تلاش هستند تا در کارهای خویش چیزی جز رضایت حق تعالی را طلب نکنند. حاجی نیز حقیقتا از اینگونه افراد بود و اخلاص عجیبی در کارهایش داشت به گونه ای که اینجانب که سال ها در نهان و آشکار با او بودم، ذرّه ای احساس نکردم که کاری را برای غیر خدا انجام دهد؛ بلکه به شدت از خود نمایی و ریا و سمعه دوری می کرد.
استاد حوزه علمیه قم ابراز کرد: یکی از ویژگی های ایشان این بود که ساعت ها قبل از اذان صبح بیدار بود و شب زنده داری و راز و نیاز می کرد، ولی سعی ایشان بر این بود که کسی متوجه این مطلب نشود، به خاطر همین با اینکه مسجد نزدیک خانه او بود؛ ولی نماز شب و شب زنده داری اش را در منزل انجام می داد و هنگام نماز صبح به مسجد می رفت؛ و هیچ گاه نزد دیگران اسمی از شب زنده داری اش نمی برد، بلکه گاهی جوری وانمود می کرد که اگر کسی او را نمی شناخت، فکر می کرد اصلا اهل نماز شب نیست، برای نمونه یک خاطره ذکر می شود: یک روز در مجلسی نشسته بودیم و یکی از اهل مجلس می خواست از شخصی غیبت کند، حاجی بلافاصله شروع به تعریف و تمجید آن شخص کرد، که او بسیار آدم خوبی است و قبل از من به مسجد می آید و نماز شب می خواند؛ با اینکه خود او ساعت ها قبل از اذان صبح در منزل بیدار بود و نماز شب می خواند و شب زنده داری می کرد و هنگام اذان صبح به مسجد می رفت. همینطور اگر کار خیری می کرد، هرگز به کسی چیزی نمی گفت؛ بلکه حتی اگر کسی از اهل خانه بر زبان جاری می کرد، می گفت: بر زبان جاری نکنید تا اجرمان کم نشود.
انتهای پیام. /
نظر شما