خبرگزاری حوزه، گاهی یک نماز، یک دعا، یک لحظه خلوت با خدا، دریچهای میشود به عالم نور و گاهی یاد کردن از ولیّ خدا، پاسخی میآورد که دل را تا آسمان میبرد.
آیت الله حاج شیخ عبدالقائم شوشتری:
در یک روز جمعه به جمکران مشرف شده بودم. نماز امام زمان (علیه السلام) را داخل مسجد خواندم. سپس در صحن مسجد، در نقطه ی خلوت، نماز استغاثه را با دعای (سلام الله الکامل...) زیر آسمان خواندم. آنگاه به شهر قم مراجعت نمودم و بعد از نماز ظهر و عصر و صرف نهار خوابیدم.
حضرت مهدی (علیه السلام) را در خواب دیده که با چهار نفر سید معظم که در دو طرف ایشان راه می رفتند. آنها داشتند از روی پل آهنچی، واقع در کنار حرم مطهر حضرت معصومه (علیهاالسلام) عبور می کردند.
یکی از آن چهار نفر را شناختم. ایشان، مرحوم آیت الله سید محمود مجتهد سیستانی بودند که برادر محترم مرجع عالیقدر، حضرت آیت الله العظمی سید علی سیستانی (مقیم نجف اشرف) می باشند.
من هم با فاصله بیست متر پشت سر ایشان می رفتم. ناگهان حضرت برگشتند، وقتی چشمم به جمال زیبای ایشان افتاد، با خودم گفتم چقدر جذاب و بی نظیرند.
حضرت به طرف بنده آمدند. من هم خودم را به طرف ایشان رساندم، وقتی به محضرشان شرفیاب شدم بادست راست، با نوک انگشت مبارکشان، روی قلبم زدند و فرمودند: ما را یاد کردی، ما هم تو را یاد کردیم!
همچنین به این جانب استاد معرفی نمودند. در این جریان هم دستور خدا را تأکید فرمودند که : «اُذکُرونی أذکُرکُم»... و به برکت آن استفاده های فراوانی از استاد بردم.
دوستان دیگر هم در مشکلات خود از این دو نماز استفاده کردند و نتیجه گرفتند.
منبع: خرمن معرفت، ص ١١٢.
نظر شما