به گزارش خبرگزاری حوزه، استاد شهید مطهری در یکی از آثار خود به موضوع «ارزش مداومت در عبادت» اشاره کرده است که تقدیم شما فرهیختگان می شود.
شخصی از یک واعظ نقل میکرد که من در یک منزل منبر رفتم و آنجا منبرم خیلی گرم شد.
بعد هم یک روضه بسیار طولانی و گرمی خواندم.
صاحب مجلس هم خیلی گریه کرد. وقتی پایین آمدم پاکتی به من داد.
دیدم پول خیلی زیادی داده ولی یک مقدارش تاکرده و بقیه مچاله شده است.
فهمیدم او همینجور که تحت تأثیر قرار میگرفته و گریه میکرده پانصدتومان زیاد کرده، باز کمی بیشتر، پانصدتومان دیگر ریخته، و همین طور پانصد تومان پانصد تومان مچاله کرده و داده است.
دو ساعت بعد هم لابد پشیمان شده که چرا این قدر پول دادم (خنده حضار).
این است که نه نمازِ طولانی که یکدفعه انسان تحت تأثیر قرار بگیرد چندان ارزشی دارد نه انفاق یکدفعه که لوطیگری شمرده میشود.
آنچه که مداومت داشته باشد، مثلاً انسان هر هفته یا هرماه انفاقی کند و در شرایط مختلف تصمیمش این است که مثلًا روز جمعه این را من انفاق کنم، آن وقت است که این کار از عمق روحش برمیخیزد.
یا همان نماز و عبادت و دعای کمیل و غیره، یک وقت شخص تحت تأثیر یک کسی قرار میگیرد، یکدفعه در یک شب جمعه تا صبح دعا میخواند، بعد همه شبهای جمعه دیگر تا صبح خُر و پُف میکند؛ این اثری ندارد.
ولی اینکه انسان فرض کنید هر شب جمعه قرارش این باشد دو ساعتش را به عبادت و دعا بپردازد؛ اما بر این کار مداومت داشته باشد آن وقت است که این کار از عمق روحش برمیخیزد و اثر تربیتی روی روحش دارد.
منبع: استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج ۹، ص۱۱۱ (با اندک تلخیص)
نظر شما