به گزارش سرویس بین الملل «خبرگزاری حوزه»، آیتالله سید یاسین موسوی، امام جمعه بغداد و استاد برجسته حوزه علمیه نجف اشرف در خطبههای نماز جمعه ۵ دی ۱۴۰۴ برابر با ۵ رجب ۱۴۴۷، تأکید کرد که شهادت شهید محراب آیتالله سید محمدباقر حکیم، فاجعهای بزرگ برای عراق، جهان اسلام و بهویژه جامعه تشیع بود و زخمی عمیق بر دل مسلمانان در شرق و غرب جهان بر جای گذاشت. وی این جنایت را که در نخستین سال پس از سقوط رژیم صدام رخ داد، نشانهای روشن از عمق هدفگیری سازمانیافته علیه نمادهای دینی و رهبری دانست.
وی توضیح داد که آیت الله سید محمدباقر حکیم در نجف اشرف، پس از شهید آیتالله سید محمدباقر صدر، برجستهترین شخصیت علمی و دینی به شمار میرفت؛ جایگاهی که حتی در زمان حیات پدر بزرگوارش، مرجع عالیقدر، امام سید محسن حکیم نیز برای او محفوظ بود و این منزلت را با تلاشهای گستردهاش در خدمت به عراق، تشیع و اسلام به دست آورده بود.
آیتالله موسوی با اشاره به حضور تاریخی شهید حکیم در اجلاس سران کشورهای اسلامی در اواخر دهه شصت میلادی، پس از شکست ۱۹۶۷، گفت: امام سید محسن حکیم، او را به همراه برادرش سید محمدمهدی حکیم برای نمایندگی در این اجلاس برگزید و حضور آنان نقطه عطفی در موفقیت این نشست بود؛ زیرا با ارائه دیدگاهی فکری، راهکارهایی برای مواجهه با پیامدهای شکست جهان اسلام مطرح کردند.
وی افزود: روی کار آمدن حزب بعث با طرحی آشکار برای نابودی مرجعیت نجف و جدا کردن امت شیعه از رهبری دینی خود همراه بود. بعثیها مرجعیت را بزرگترین تهدید برای نظام سکولار تحمیلی میدانستند؛ طرحی که به گفته مسئولان همان رژیم، ریشه در سیاستهای بریتانیا داشت.
امام جمعه بغداد در ادامه به ماجرای دیدار هیأتی از شورای فرماندهی انقلاب با امام سید محسن حکیم اشاره کرد و گفت: آنان تلاش داشتند مرجعیت را به همکاری با رژیم وادار کنند، اما آیت الله سید محمدباقر حکیم با صراحت در برابر آنان ایستاد و سخنان علنیشان درباره مبارزه با اسلام سیاسی و مرجعیت را یادآوری کرد؛ موضعی که ماهیت واقعی پروژه بعث را از همان ابتدا آشکار ساخت.
آیتالله موسوی سپس به دوره سرکوب شدید پس از رحلت امام حکیم پرداخت و گفت: هدف اصلی رژیم، حذف دو شخصیت محوری بود: شهید سید محمدباقر صدر و شهید سید محمدباقر حکیم. وی توضیح داد که هر دو در یک ساعت بازداشت شدند؛ با این تفاوت که سید حکیم به دلیل وضعیت جسمانی، در حالی که دستبند به دست داشت، به بیمارستان کوفه منتقل شد و شهید صدر در زندانها باقی ماند.
وی تأکید کرد که پس از شهادت سید صدر، سید محمدباقر حکیم بهعنوان رهبر دوم امت و یکی از گزینههای رهبری جایگزین مطرح بود و همین امر او را به خروج از عراق برای ادامه مسیر انقلابی واداشت.
آیتالله موسوی افزود: خروج سید حکیم از عراق نه فرار، بلکه تصمیمی سنجیده بود که پس از چندین بار استخاره در روزهای ماه رجب اتخاذ شد و نتیجه آن آیهای درباره جهاد بود؛ نشانهای معنوی که او را به ادامه مسیر مصممتر کرد.
وی با اشاره به نقش برجسته شهید حکیم در رهبری و ساماندهی جریان معارضه عراق گفت: وی توانست دلها و صفوف را متحد کند تا جایی که صدام حسین ناچار شد در تلویزیون به محبوبیت او اعتراف کند و حتی پیشنهاد برگزاری انتخابات میان خود و سید حکیم را مطرح سازد؛ موضوعی که بیانگر نفوذ گسترده مردمی و سیاسی او بود.
امام جمعه بغداد خاطرنشان کرد: معارضه عراق در آستانه سرنگونی رژیم صدام قرار داشت، اما دخالت آمریکا و بریتانیا و برخی کشورهای منطقه ـ که از روی کار آمدن شیعیان و علما و گسترش اندیشه ولایت فقیه بیم داشتند ـ مانع تحقق این هدف شد.
وی افزود: سید حکیم از تهران آمادگی خود را برای نامزدی تحت نظارت سازمان ملل اعلام کرد، اما رژیم بعث در واکنش، موجی از بازداشتها را علیه فرزندان و نوادگان امام حکیم به راه انداخت و دهها نفر از آنان را در دهه هشتاد میلادی به شهادت رساند.
آیتالله موسوی با اشاره به موضع مشهور شهید حکیم در نماز جمعه، که با شعار «هیهات منا الذلة» اعلام شد، گفت: این موضعگیری کاملاً الهی بود؛ زیرا او با وجود شایستگی برای مرجعیت، همه مناصب و پیشنهادهای جمهوری اسلامی را نپذیرفت و ترجیح داد از خط شهید صدر و پروژه فکری و سیاسی او دفاع کند.
وی افزود: اختلاف اصلی با سید حکیم، پایبندی صریح او به اصل ولایت فقیه بود؛ اصلی که آن را امتداد شرعی رهبری امت در عصر غیبت میدانست و هر نظامی را که فاقد پشتوانه شرعی باشد، مردود میشمرد. از نگاه او، مرجعیت و ولایت فقیه دو عنوان برای یک حقیقت واحد بودند.
امام جمعه بغداد همچنین گفت: سید حکیم موضعی قاطع در برابر دولت آمریکا داشت و طرح «آزادسازی عراق» در دوره کلینتون را رد کرد؛ با وجود اصرار واشنگتن برای مشارکت او در این پروژه و حتی جلوگیری از مشارکت دیگران بدون حضور او.
وی به نشست کویت اشاره کرد و گفت: سید حکیم در این دیدار، طرح جایگزینی برای سرنگونی صدام بدون دخالت نظامی مستقیم آمریکا ارائه کرد و خواستار برداشتن حمایتها از رژیم و پشتیبانی از معارضه برای آزادسازی عراق توسط خود مردم شد.
آیتالله موسوی افزود: آمریکاییها پس از اشغال عراق، ماهها مانع ورود سید حکیم به کشور شدند و هنگامی که وارد شد، از صحن امیرالمؤمنین(علیه السلام) اعلام کرد که «عراقیها یتیم نیستند و نیازی به قیم آمریکایی ندارند»؛ موضعی که به گفته او، یکی از عوامل اصلی ترور آیت الله حکیم در انفجار هولناک نجف بود.
وی تأکید کرد که پروژه آمریکا همچنان بر دور کردن دین و علما از عرصه سیاسی و تلاش برای تضعیف و انحلال حشد الشعبی متمرکز است؛ نیرویی ملی که همه اقشار عراق را دربرمیگیرد و هرگز پروژهای طایفهای نبوده، بلکه پروژهای ملی و امتساز است.
آیتالله موسوی همچنین نقش جمهوری اسلامی ایران را «عمق راهبردی عراق در برابر تروریسم و استکبار» توصیف کرد و یادآور شد که ایران در مقابله با داعش نقشی تعیینکننده داشت؛ در حالی که عربستان سعودی هزاران انتحاری را پس از سال ۲۰۰۳ به عراق فرستاد و موجب خونریزی و ویرانی گسترده شد.
وی در پایان تأکید کرد: پروژه حقیقی، پروژه ملی عراق است که بر مرجعیت، حشد الشعبی و وحدت ملت استوار است. او هشدار داد که نباید بهخاطر منافع شخصی در پروژه آمریکایی ذوب شد و افزود: اگر شهید سید محمدباقر حکیم امروز در میان ما بود، هرگز به آنچه به نام او یا دیگر بزرگان امت انجام میشود، رضایت نمیداد.
شایان ذکر است شهید آیتالله سیدمحمدباقر حکیم فرزند آیتاللهالعظمی سید محسن حکیم، در سال ۱۳۵۸ هجری قمری در نجف اشرف متولد شد و در اول رجب ۱۴۲۴ هجری قمری (۷ شهریور ۱۳۸۲) پس از اقامه نماز جمعه در حرم علوی، در پی انفجار بمب همراه با بیش از یکصد تن از نمازگزاران به شهادت رسید.
نظر شما