حاج آقا عطاء الله اشرفی اصفهانی در سال 1323 هجری قمری در یك خانواده روحانی در خمینی شهر بدنیا آمد. فرزند مرحوم میرزا اسدالله که جد بزرگش از علمای جبل عامل بود.
از اوان خردسالی وارد حوزه علمیه شد و در ابتدای ورود به این جرگه علم آورانه و ایمانی به مدرسه نوریه آمد و مدت 10 سال در حوزه علمیه اصفهان به تحصیل معارف اسلامی پرداخت.
سپس در سن 22 سالگی جهت ادامه تحصیل و طی مراتب بالاتر معارف دینی و علوم آیینی راهی حوزه قم گردید.
23 سال در حوزه علمیه قم و 12 سال در حوزه علمیه اصفهان حضور داشت و در طول این سالها جد و جهادی علمی و عملی را در راه کسب معارف دینی و آموختن علوم اسلامی و مکتب اهل بیت(ع) از خود نشان داد و اساتید بزرگ و علما برجسته و والامقامی همچون مرحوم آیت الله بروجردی و مرحوم آیت الله حاج سید محمدتقی خوانساری ایشان را مورد عنایت و توجه و تفقد خاص خویش قرار می دادند.
اما شرح حیات عملی و علمی ایشان در سالهای تحصیل، حکایت غریب و معصومیت نجیب و قصه ای پر آب چشم است و گویا و جویای اینکه ایشان در راه کسب معارف دینی چه رنج ها و مصائبی را بر خود دید و محمل چه مشکلاتی گردید.
بیان شمه ای از آنچه در طول این روزگار بر او گذشت از زبان خودش، گویای این حقیقت است که عالمان راستین دین و محافظان پاک و نجیبِ آیین، چه زحمات و مشقاتی را در این راه، متحمل شدند و دم برنیاوردند:
دوشنبه خواركم تمام می شد سه شنبه دو ریال پولم را خرج میكردم، چهارشنبه كه آخرین روز تحصیل بود بدون پول و غذا می گذراندم .
ایشان در توصیف شرایط تحصیلاتش در اصفهان می گوید:
در زمانی در حجرهای با سه نفر دیگر در مدرسه نوریه اصفهان زندگی میكردیم . بسیاری از روزها نه چای داشتیم نه نفت و نه قند. برای مطالعه در شب از نور چراغ نفتی توالتهای مدرسه استفاده می كردم. در روزهای جمعه به یكی از مساجد دور افتاده اصفهان میرفتم و از صبح تا عصر درآن مسجد درس های یك هفته را دوره می كردم در مدت دوازده ساعتی كه آنجا مطالعه می كردم غذای من فقط مقداری دانه ذرت برشته بود.
اما با این همه مشقت، خدماتی که آن بزرگ مرد عرصه ایمان و عمل از خود نشان داد و یادگارهایی که بر این گنبد دوار برجای نهاد به راستی و شگفتی، گویای حقیقت جهاد ایمانی و مبارزه دینی ایشان و اقران و امثالشان است.
از جمله فعالیتها و تلاشهای فرهنگی و اجتماعی و خدمات مبرز و شایسته ایشان می توان به تاسیس حوزه علمیه امام خمینی در کرمانشاهان و مدیریت آن، بازسازی مدرسه مرحوم آیت الله بروجردی، توسعه كتابخانه مدرسه مرحوم آیت الله بروجردی كه با افزودن دو هزار جلد کتاب بدان، تاسیس حوزه علمیه جهت خواهران،تلاش و مجاهدتی کم نظیر در حوزه وحدت شیعه و سنی و امدادرسانی در جهت تقریب مذاهب مختلف اسلامی خاصه در دوران طلایی و مثمر ثمر امامت جمعه ایشان که منشأ خدمات و بناگذاری باقیات الصالحات خطیر و یاریگرانه ای شد.
حضور در جبهه های جنگ و گرمابخشی و نورافشانی در محفل رزمندگان اسلام که همچون پروانه های عاشقی، شمع وجود این عالم عامل و مجاهد فی سبیل الله را در بر می گرفتند از زیباترین و درخشانترین و معنوی ترین تابلوهای منقش به نقش بی بدیل روحانیت در طول سالهای جنگ و جهاد و مبارزه است.
آیت الله اشرفی اصفهانی پس از 80 سال زندگی پر رنج اما افتخارآمیز و آبرومندانه و مجاهدت خیز و مبارزه گرانه خویش، توسط عمال خبیث استکبار جهانی و منافقین شقاوت پیشه ای که کارنامه شان مملو از جهل و تاریکی و خیانت به ملت است در ساعت 15/12 ظهر 23 مهرماه 1361 در محراب نماز جمعه مسجد جامع کرمانشاه به شرف شهادت و توفیق دیدار وجه رب، نائل آمد و به جرگه عشاق پاکباخته و اقتداکنندگان به مولای موحدان و امیر مومنان علی(ع) درآمد.
روحش شاد و راهش پر رهرو و پاینده باد!
