به گزارش خبرگزاری «حوزه»، حجت‎الاسلام والمسلمین سیدباقری، شنبه شب  در نشست علمی «سازوکارهای قدرت سیاسی از منظر قرآن کریم» که در موسسه فهیم قم برگزارشد، گفت: قدرت دارای چهار سطح است؛ سطح اول صرف ارایه یک وجه قدرت است و سطح دوم تحمیل قدرت به طرف مقابل، وجه سوم درگیری دو قدرت با هم و وجه چهارم، حضور قدرت ها است.

وی افزود: اسلام قدرت سیاسی را دارای وجه خوبی دانسته است که با استمرار آن ممکن است دچار فساد شود، یعنی فساد جزو ذات قدرت است که ممکن است آن را فرا بگیرد.

این مدرس حوزه خاطرنشان کرد: تفاوت نگاه اسلام به قدرت نسبت به مکاتب دیگر جالب توجه است؛ زیرا اسلام قدرت را یکی از مهمترین موهبت‏های خدا می‎داند.

وی گفت: اگر بخواهیم سازوکار اسلام برای مهار قدرت سیاسی و مهار و کنترل آسیب هایی که می تواند نظام قدرت را در بر بگیرد را مورد بازشناسی قرار دهیم، باید آنها را در دو حوزه و سطح درونی و بیرونی تحلیل کنیم.

حجت الاسلام والمسلمین سیدباقری اظهارکرد: از نظر درونی، سیستم نظارت درونی از منظر اسلام برای مهار قدرت و عدم تزلزل انسان و حاکم وحکومت بیان شده که ناظر به اصول اخلاقی و کنترل شخصی است.

وی گفت: در سطح درونی، اسلام انسان را به کنترل شهوات ناشی از قدرت، با ابزار کنترل درونی با مکانیزم اخلاق و علم و تقوا فرا می خواند؛ در حقیقت اسلام بیان می کند که تقوا می تواند عاملی مهم در مقابل به فساد کشیدن قدرت باشد.

این پژوهشگر حوزوی خاطرنشان کرد: در جمهوری اسلامی ایران تلاش شده است که امور بر اساس مردمسالاری دینی انجام شود و به همین خاطر ما بین رای واحد در سیاست داخلی و خارجی و استبداد راه درست را پیموده است.

وی گفت: در حقیقت استبداد آن است که یک فرد حاکم نظر خود را به دیگران تحمیل کند و اگر دیگران نظر دیگری داشتند او مردم را سرکوب می کند؛ دقیقا کاری که فرعون در مقابل ساحران انجام داد.

حجت الاسلام والمسلمین سید باقری با ذکر این مطلب که امکان ندارد که کسی مستبد باشد و عدالت هم داشته باشد. بیان کرد: تقوا وقتی در رفتار و جسم و روح جان حاکم متجلی شود، ناخودآگاه او را از رفتن به سمت خودکامگی باز می دارد؛ در حقیقت ممکن است که او دچار اشتباه شود، ولی هیچگاه به عمد باعث ضرر کسی نمی شود.

این پژوهشگر قرآنی با بیان این مطلب که شخص قدرتمند مزین به تقوا رفتاری متفاوت با شخص مستبد دارد، اظهارکرد: پیامبران الهی به دنبال حکومت مشروع بودند و حکومت را برای خداوند می‎خواستند؛ یعنی با یک مهار درونی به جنگ هوای نفس و فساد در قدرت می رفتند.

وی گفت: البته نباید از نظر دور داشت که نگاه واقع بینانه قرآن مانع از نگاه آرمانی درونی می شود و قطعا نظارت و ساز وکارهای بیرونی برای مقابله با انحراف حکومت ها و قدرت سیاسی مورد توجه قرار گرفته است.