زمانه جالب و عجیبی است واقعاً؛ غربی ها که در ایجاد و توسعه سخت افزارها و به ویژه نرم افزارها خاصه در بحث تکنولوژی های مدرن، طلایه دار و مبلغ این امر هستند، گاه خود در استفاده و بهره برداری از آن ها به شدت محتاط و حساب شده عمل می کنند که شاید این روزها مصداق بارز این مساله را بتوان در نوع و میزان استفاده نخبگان رسانه ای غرب از شبکه های اجتماعی دانست.

"دیوید رمنیک" ، سردبیر هفته نامه معروف "نیویورکر" که برنده جایزه معتبر پولیتزر نیز شده و همچنین تاکنون 6 کتاب مهم و تاثیرگذار در عرصه جهانی نگاشته است ، اخیراً سخنان جالب و تامل برانگیزی درباره استفاده از شبکه های اجتماعی بیان داشته است.

وی که از سال 1998 میلادی ، سردبیر نیویورکر شده می گوید: "بی رحمانه از وقت خود استفاده مفید می کند و به همین خاطر نمی تواند وقت خود را صرف شبکه های اجتماعی حتی به عنوان یک روزنامه نگار کند."

این روزنامه نگار غربی همچنین حضور بیش از حد روزنامه نگاران و فعالان رسانه ای در شبکه های اجتماعی را کاری خسته کننده و اشتباه حرفه ای توصیف کرده و می افزاید: "توصیه من به همکارانم این است که به جای تلف کردن وقت برای این کارها، مطلب خود را بهتر بنویسند تا خواننده بیشتری پیدا کنند."

وی همچنین بیان می دارد:" حتی اگر بخواهم از شبکه های اجتماعی بنابه ضرورت استفاده کند ، این کار را با وسواس زیادی انجام می دهم."

جالب این که از زمان سردبیری وی ،این هفته نامه معروف آمریکایی، تاکنون ضمن کاندیداتوری در150 جایزه معتبر ملی، برنده 37 جایزه شده و هر سال بر مخاطبان آن نیز افزون گشته است.

صحبت های وی در حالی مطرح می شود که می دانیم غالب مدیران سایت‌ها و گردانندگان فضای مجازی و به خصوص شبکه های اجتماعی از کشورهای غربی هستند.

به نظر می رسد حرف های این روزنامه نگار مطرح و موفق غربی می تواند تلنگر و هشداری باشد برای روزنامه نگاران وطنی ما که متاسفانه گاه برخی از آن ها بیش از حد در شبکه های اجتماعی حضور دارند و مع الاسف این که بعضاً از اخبار درج شده در این شبکه ها که چندان مورد وثوق و قابل اطمینان نیست استفاده کرده و آن را دستمایه گزارش، تحلیل و یادداشت در رسانه متبوع خود قرار می دهند!

از آن جا که خبرنگار را چشمان بیدار و وجدان آگاه اجتماع می خوانند، توجه به این مهم در دوره ای که شبکه های اجتماعی و فضای مجازی به نوعی در عرصه اطلاع رسانی میدان داری می کند، بسیار مهم است.

به هر حال ناگزیز از پذیرش این واقعیت هستیم که با رشد رسانه‌های نوین، جهان وارد عصر دوم رسانه‌ها شده که برخلاف دوره مدرن و عصر نخست، آینده آن به طور کامل قابل پیش‌بینی نیست.

رشد روز‌افزون تکنولوژی، خواه‌ناخواه زندگی واقعی ما را با دنیای مجازی گره زده و این مساله البته برای جماعت رسانه ای ، بیش از پیش خود را نشان می دهد.

با توجه به این که خبرنگاران و فعالان رسانه ای در جهت دهی به افکار عمومی و ضریب اهمیت دادن به اخبار و رویدادها ، نقش بسیار ممتازی ایفا می کنند، طبعاً حضور و اتکای بیش از حد آن ها بر اخبار و تحولات شبکه های اجتماعی می تواند در شکل گیری ناامنی فکری و روانی جامعه بسیار موثر باشد، ضمن آن که چه بسا همین مساله باعث از دست دادن یا کمرنگ شدن مهم ترین سرمایه رسانه ای ها شود که آن هم چیزی نیست جز "اعتماد عمومی "

از بُعد دینی و ارزشی نیز هیچ گاه نباید از یاد بُرد که یک روزنامه نگار در تراز جامعه اسلامی قبل از هر چیز باید در صحت و سقم آن چه نقل می کند اطمینان یابد تا خدای ناکرده دردام گناهانی چون دروغ و تهمت نیفتاده و بتواند با انجام رسالت صحیح خود در میدان اخلاق و تعهد، نمره قابل قبولی دریافت کند.

سید محمد مهدی موسوی