به گزارش خبرگزاری «حوزه» از فارس، حجت الاسلام والمسلمین غلامحسین موحدی، تولیت مدرسه علمیه اباصالح المهدی(عج) شهرستان زرقان در نشست اخلاقی هفتگی که صبح امروز در این مدرسه با حضور اساتید و طلاب برگزار شده بود، اظهار داشت: یکی از راه های رسیدن به سعادت، شکرگزاری واقعی می باشد.
وی افزود: شکرگزاری واقعی باور داشتن این است که تمام نعمت ها از خدا است و بر انسان لازم است که در رضای خدا مصرف کند. این واقعیت در کلام ارزنده و راهبردی امام صادق(ع) این گونه مشاهده می شود که مهمترین سپاسگزاری این است که انسان نعمت را مستقیما از خدا بداند و جز او علتی برای آن نداند و به آن چیزی که خدا داده است راضی باشد و با نعمت او مرتکب گناه نشود و نعمت او را در راه مخالفت با هیچ یک از امر و نهی خدا به کار نگیرد.
استاد حوزه فارس خاطرنشان کرد: امام صادق(ع) در کافی پیرامون مسئله شکرگزاری می فرماید که شکر نعمت عبارت است از دوری کردن حرام ها و تمامیت شکر به این است که انسان از خداوند شاکر باشد؛ امروز گرفتارهای جامعه نتیجه دوری از احکام الهی است و باید همگان به آن اهتمام داشته باشند.
*فضیلت شکرگزاری
تولیت مدرسه علمیه اباصالح المهدی(عج) زرقان، به فضیلت های شکرگزاری اشاره کرد و گفت: از برترین آموزه های قرآنی و روایی یکی هم این است که شکرگزاری افضل و اشرف اعمال است و شکرگزاری نزد خدا دارای منزلتی بزرگ می باشد.
وی در ادامه اظهار داشت: شکرگزاری دارای فضایل بسیار ارزش مندی است که از جمله آنها کسب خشنودی خدا، قدر نعمت را دانستن، اطاعت امر خدا و شاید بتوان گفت بالاترین عبادت خدا می باشد.
حجت الاسلام والمسلمین موحدی بیان کرد: اولین مرتبه لازم شکرگزاری معرفت بنده است به این حقیقت که تمام نعمت ها از خدا است و از اسباب و علل ظاهری و صوری دستیابی به نعمت چشم پوشی می کند و یا رضایت قلب و کمال و خشنودی نعمت را در راه رضایت خدا مصرف می کند.
*مراتب شکرگزاری
استاد حوزه علمیه شهرستان زرقان، در جمع اساتید و طلاب این شهرستان یادآور شد: بالاترین مرحله شکر، اعتراف به عجز است.
وی اضافه کرد: اگر نعمتی به انسان برسد و بخواهد شاکر خدا باشد گذشته از لزوم علم به عناصر محوری شکر، ناچار است از دو نعمت دیگر مدد بگیرد و دو نعمت دیگری هم نصیب او می شود، لذا یکی اصل قلب، زبان و جوارح که از ابزار شکر است و دیگری توفیق به کارگیری آن ها در راه صحیح است.
موحدی، خاطر نشان کرد: خداوند در سوره ابراهیم برای فراهم سازی زمینه اعتراف به عجز می فرماید که "وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا" اگر بخواهید نعمت های الهی را بشمارید، نمی توانید.
وی در پایان این نشست اخلاقی گفت: نعمت های خدا برای انسان قابل در ک و شناسایی کامل نیست. پس بنابراین هیچ راهی برای انسان جز اعتراف به عجز نمی باشد و همین عجز از شکرگزاری خودش باز نعمتی است از جانب خدا و اهل کمال و سعادت تمام سعی خود را در جهت شکرگزاری حقیقی و مطلوب مصرف می کنند و در عین حال با تمام وجود خود را عاجز و ناتوان می دانند.
