به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه چهل و چهارم سوره بقره پرداخته است.

«أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ وَ أَنْتُمْ تَتْلُونَ الْكِتابَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ» (بقره، 44)

ترجمه: آیا مردم را به نیكى فرمان مى ‏دهید و خود را از یاد مى ‏برید و حال آن كه شما كتابِ آسمانى را مى ‏خوانید؟ آیا اندیشه نمى ‏كنید؟.

چنانكه قبلا گفتیم، دانشمندانِ یهود، پیش از بعثت پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله)، به مردم بشارت ظهور حضرت محمد (صلی الله علیه وآله) را مى‏ دادند و آنان را به ایمان آوردن به او دعوت مى ‏كردند، این آیه خطاب به آنان مى ‏فرماید: چرا خودتان به او ایمان نیاوردید، در حالی كه شما به تورات آشناتر هستید.

گرچه روى سخن در این آیات، به بنى‏ اسرائیل و دانشمندان آنان است، امّا مفهوم آیه گسترده بوده و همه مبلّغان از هر دین و آیینى كه باشند را شامل مى ‏شود.

امام صادق علیه السلام، در این باره مى ‏فرماید: مردم را با عمل خود به نیكى ‏ها دعوت كنید، نه با زبان. امیرمؤمنان على علیه ‏السلام نیز مى ‏فرماید: اى مردم! به خدا سوگند، شما را به هیچ طاعتى تشویق نمى ‏كنم، مگر آن كه خودم قبلاً آن را انجام داده‏ ام و از هیچ خلافى باز نمى ‏دارم مگر آن كه خود، پیش از شما از آن دورى جسته ‏ام.

قرآن نیز، در سوره جمعه آیه 5، عالِم بى عمل را به الاغى تشبیه كرده كه بار كتاب حمل مى ‏كند. دیگران از آن كتب استفاده مى ‏كنند، امّا خود بهره ‏اى جز سنگینى بار نمی بَرد!.

از این آیه مى ‏آموزیم كه:

 بهترین راه دعوت به نیكى ‏ها، دعوتِ عملى است، یعنى خود قبل از دیگران به گفته خود عمل كنیم.