به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه چهل و هشتم سوره بقره پرداخته است.

«وَ اتَّقُوا يَوْماً لا تَجْزي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ وَ لا يُؤْخَذُ مِنْها عَدْلٌ وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ» (بقره، 48)

ترجمه: و بترسید از روزى كه هیچ كس، چیزى (از عذاب خدا) را از كسى دفع نمى‏ كند و هیچ شفاعتى از كسى پذیرفته نمى ‏شود و از كسى، بدل و فدیه ‏اى گرفته نشود و یارى نخواهند شد.

این آیه به چهار مورد از عقاید غلط و امیدهاى نابجاى مردم درباره قیامت اشاره كرده و آنها را پاسخ مى ‏دهد:

یهودیان گمان مى ‏كردند پدرانشان مى ‏توانند عذاب را از آنها دور كنند، و یا بزرگان دینى آنها را در نزد خدا شفاعت نمایند، و یا دوستان به كمك آنها بیایند، و یا مى ‏توان عذاب قیامت را با پرداخت پول و غرامت، دفع نمود.

قرآن در پاسخ آنها مى ‏فرماید: در آن روز هیچ كس و هیچ چیز نمى ‏تواند مانع عذاب گردد و هر كس در فكر نجات خویش است، پس به چیزى جز ایمان و عمل صالح خود، امید نبندید.

این آیه، شفاعتِ بى ‏قید و شرطى را كه یهودیان عقیده داشتند نفى مى ‏كند، چنان كه این اعتقاد مسیحیان، كه عیسى علیه ‏السلام فدا شد تا خون او كفاره گناهان پیروان او باشد، از نظر قرآن قابل قبول نیست.

وگرنه خداوند بر اساس لطف و رحمتش، راه بازگشت را نبسته و با گشودن راه توبه در دنیا، و شفاعت در قیامت، به گنهكاران امید بخشش داده است. لكن شفاعت نیز همانند توبه شرایطى دارد كه نه تنها سبب جرأت بر گناه نمى ‏شود، بلكه مایه دورى از تكرار گناه مى ‏گردد.

از این آیه مى ‏آموزیم كه:

در زندگى روزمرّه خود، قیامت را در نظر بگیریم و به خاطر دوست و رفیق، یا كسب مال و مقام، به گناه نیفتیم كه هیچ یك در قیامت كارساز نیست.