به گزارش خبرگزاری حوزه، چندی پیش در حین گشت و گذار در فضای مجازی ، آماری از سوی یکی از سایت های خبری توجهم را به خود جلب کرد که در آن به نقل از مرکز آمار ایران آمده بود که هر ایرانی به طور متوسط روزانه 2 ساعت و 46 دقیقه فعالیت دارد؛ مفهوم مخالف این آمار به زبان ساده یعنی این که متاسفانه بخش وسیعی از زمان بیداری مردم جامعه ما به ویژه جوانان به طور متوسط صرف فعالیت های مفید و مولد نمی شود.

یکی از معضلات و چالش های امروز مردم و نسل جوان که برای آینده خود راه های نرفته زیادی را پیش رو دارند بحث تنبلی و سستی و بی ارادگی نسبت به برنامه ها است؛ ریشه این معضل از آنجایی آغاز می شود که این گونه افراد معمولاً هدفمند زندگی نمی کنند و برای زندگی خود اهداف بلندمدت و میان مدت در ذهن خود طراحی نکرده اند، به همین جهت دچار چنین مشکلی می شوند و به خیال خود می کوشند که عمر گرانمایه را در فضای مجازی آن هم عموماً به بطالت بگذرانند.

از سویی در سال های اخیر به دفعات با این قبیل شعارها در فضای مجازی و گاه رسانه های رسمی مواجه شده ایم که « در حال زندگی کن»و حال آن که اگر عمیق به این موضوع بنگریم متوجه می شویم که شعار و رویه ای بس تنبل پرور است و در درازمدت آفات و آسیب های جدی برای افراد جامعه خصوصاً نسل جوان آن به همراه دارد.

آنچه در مواجهه با این وضعیت لازم و بایسته است این که عادت کنیم به جای هدر دادن وقت و زمان ارزشمند خود ، فرهنگ و رویه ای در جامعه پدید آوریم که در آن افراد از کار کردن و بلکه سخت کوشی لذت ببرند چه آن که تا این فرهنگ در وجود تک تک ما و در وهله بعد کلیت جامعه نهادینه نشود، نمی توان کاری از پیش بُرد.

این سخن ترجمان دیگری از فرمایش نورانی امیرالمومنین (ع) است که فرمودند: " کسی که پیوسته تنبلی کند در رسیدن به آرزویش ناکام بماند".

امام صادق (ع) نیز در حدیث دیگری می فرمایند:" از تنبلی و بی حوصلگی بپرهیزید زیرا این دو ویژگی انسان را هم از بهره های دنیوی و هم از بهره های اخروی باز می دارد"

این درست است که درجامعه ما شرایط مناسبی برای کار کردن بسیاری از جوانان فراهم نیست اما در آن سوی ماجرا باید قبول کرد که در همین شرایط نیز وجود روحیه تنبلی و راحت طلبی موجب شده که بسیاری از جوانان با وجود مهیا بودن حداقل شرایط کار، بهانه و توجیهی برای کارنکردن داشته باشند و یا این که توقعاتشان از کار و حقوق و مزایا بیش از آن چیزی باشد که امروز جامعه می تواند برای آن ها فراهم کند.

از سوی دیگر، حس عدم مسؤولیت در مقابل دیگران از جمله عوامل مهم تنبلی است؛ چه آن که افرادی که در مقابل جامعه و خانواده خودشان احساس مسئولیت نمی کنند و همواره به تمایلات درونی خودشان می پردازند گرفتار چالش تنبلی هستند و این آفت را به نوعی به دیگر بخش های جامعه تسری می دهند و حال آن که دین و آیین و فرهنگ ایرانی به شدت سر ناسازگاری با تنبلی و کسالت و بی مسئولیتی دارد.

سید محمد مهدی موسوی