به گزارش خبرگزاری «حوزه» متن یادداشت مرتضی نجفی قدسی مدیردارالقرآن علامه طباطبایی(ره) تحت عنوان " چرا دعا و طلب باران نمی کنیم !!" به شرح ذیل می باشد:
بسم الله الرحمن الرحیم
«وَ قَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ»(سوره غافر، آیة 60)
"و پروردگار گفته است مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم، براستی کسانی که از عبادت من تکبر می ورزند، به زودی با خواری وارد جهنم می شوند"
در فرهنگ اسلامی یکی از کار هایی که یک انسان مسلمان باید جزو برنامه های روزانه اش باشد دعا و نیایش است،البته جلوه ای از دعا و نیایش در نماز است که بهترین صورت آن است ولی منحصر به آن نیست و دایره دعا و نیایش وسیع تر از آن است، یعنی نباید انسان به این نماز های کوتاه اکتفا کند و خود را بی نیاز از دعا ها بداند، خدا میداند این دعا هایی که در مفاتیح الجنان است یا در صحیفه ی سجادیه و دیگر کتب ادعیه موجود است، همه برای پرورش روح انسان است.
انسان بی گمان نیاز مبرم به این گفتمان دارد تا رو ح خود را صیقل و در پرتو این ارتباط با خدای لطیف، روح و روانی لطیف و زیبا پیدا کند و به آرامش واقعی دست یابد که فرموده است:«أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»(رعد 28) یعنی همانا تنها با یاد خداست که دل ها آرامش می یابد
در قرآن کریم تصریح شده است:«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَلَكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ» (اعراف 96) یعنی اگر مردم سرزمینی اهل ایمان و تقوا باشند ما برکات را از آسمان و زمین بر آنها می گشائیم و یا در آیه ای دیگر می فرماید:
«وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا» یعنی کسی که از یاد خدا اعراض کند و یا روی برگرداند، ما معشیت و اقتصاد او را مانند کلافی سردرگم می کنیم!
این آیات و دیگر آموزه های دینی به ما این مهم را می فهاند که رابطه ای بین اعمال انسان و نزول برکات الهی هست، البته این بدان معنا نیست که آدمی به عبادت مشغول شود و فعالیتی نکند و منتظر باشد تا رزق و روزیش وسیع شود، بلکه تلاش و کار هم باید باشد و حضرت علی (ع) که بهترین عبادت ها را می کرد روز ها به حفر چاه می پرداخت و کشاورزی می کرد و نیمه های شب هم به دعا و مناجات مشغول می شد.
آنچه که مبرهن است جامعه امروزی ما نسبت به دعا و نیایش کمی بی توجه شده است و نمی داند که کلید بسیاری از رفع گرفتاری ها و مشکلات و حصول گشایش های فردی و اجتماعی به همین ایجاد رابطه خالصانه با پروردگار مربوط می شود و اگر از در اخلاص به درگاه الهی برویم خدای متعال باز هم تفضل میکند ولی چه کنیم که غرور و تکبر بسیاری از مارا فریب داده است! خشکسالی های پی در پی را می بینیم و بیخیال هستیم! چرا طلب باران از پروردگار نمی کنیم!؟
مگر درخواست از پروردگار عیب و عار است که خجالت می کشیم!
مگر حضرت علی (ع) در خطبه هایشان از خداوند طلب باران نمیکردند، ایشان که امام اول بود میفرماید اللَّهُمَّ انْشُرْ عَلَيْنَا غَيْثَكَ وَ بَرَكَتَكَ وَ رِزْقَكَ وَ رَحْمَتَكَ وَ اسْقِنَا سُقْيَا نَاقِعَةً مُرْوِيَةً مُعْشِبَةً، تُنْبِتُ بِهَا مَا قَدْ فَاتَ وَ تُحْيِي بِهَا مَا قَدْ مَاتَ نَافِعَةَ الْحَيَا كَثِيرَةَ الْمُجْتَنَى تُرْوِي بِهَا الْقِيعَانَ وَ تُسِيلُ الْبُطْنَانَ وَ تَسْتَوْرِقُ الْأَشْجَارَ وَ تُرْخِصُ الْأَسْعَارَ، إِنَّكَ عَلَى مَا تَشَاءُ قَدِيرٌ (خطبه 143، نهج البلاغه)
یعنی بار خدایا باران و برکت و رزق و رحمت را برما نازل گردان، مارا از بارانی آب ده که گوارا و سیراب کننده و رویاننده باشد تا آنچه را که خشک شده برویاند و آنچه را که مرده زنده کند، ثمر بخش بارانی را که میوه های چیده شده اش زیاد باشد و با آن فلات را سیراب سازی، دره ها را مشروب گردانی، درختان را برگ دار کنی و قیمت هارا پایین بیاوری و همانا تو بر آنچه بخواهی توانایی.
البته در بعضی از شهرهای کوچک یا مناطق کویری که خشکسالی را بیشتر حس می کنند اخیراً نماز استسقاء خواندند و تصویر کشاورزی که بچه گوسفندی را در بغل گرفته بود و عاجزانه به درگاه الهی استغاثه می کرد، انسان را منقلب می کند و گمان دارم که خدا به دل پاک اوهم که شده ترحم کند، اما چرا همه ما، مانند آن کشاورز، خالصانه به درگاه الهی نمی رویم و حال آنکه تصریح آیه قرآن است که خدای متعال می فرماید مرا بخوانید تا اجابت کنم شما را
چنان لطف او شامل هر کس است که هرکس گوید خدای من است
باید توجه داشته باشیم که اسباب مادی جای خود را داردو کسی منکر آنها نیست اما مسائل معنوی ریشه اساسی حل مشکلات است و هر جامعه ای به میزانی که از خدا دور بشود، مشکلاتش بیشتر می شود.
به یاد داشته باشید حضرت امام فرمودند، اگر قرار باشد 124هزار پیامبر خدا در یک شهر باهم زندگی کنند کوچکترین اختلافی بین آنها پدید نمی آید،پس بنابر این اگر افراد جامعه ای همگی اهل تقوا و صلاح و سداد شدند، مسلماً در آن جامعه نزاعی در نمی گیرد؛ دزدی و چپاولی انجام نمی شود و اصلاً نیازی به پلیس نخواهند داشت! چون هرکس پلیس خود است و قرار است خطایی نکند و دیگر پرونده ای تشکیل نمی شود و نیازی به قاضی نخواهند داشت و...
شاید بفرمایید اینها تفکرات ایده آلیستی است که هیچوقت محقق نخواهد شد،اما می توان با غلبه این تفکر در اجتماع به سمت جامعه ای که مورد نظر اسلام است برویم که در آن اختلاف طبقاتی نباشد،اغنیاء خود را برتر از فقرا ندانند و سهم آنان را در ثروت خود ببینند، کار و تلاش باشد ،معصیت پروردگار نباشد، همدلی و مؤاسات باشد،آنگاه نعمات الهی هم افزون میگردد و برکات الهی هم نازل می شود و نصرت الهی هم شامل حال آن ها خواهد شد و این سنت الهی است که فرموده است:
«وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ» خدا یاری میکند هرکس او را یاری کند
این حرف ها شعار نیست، در پیروزی انقلاب اسلامی و در طول سال های جنگ تحمیلی هم علیرغم اینکه تمام قدرتها در جبهه مقابل بودند ولیکن در جبهه ما جوانانی با ایمان و پر شور و آماده جانفشانی در راه خدا بودند، دشمنان نتوانستند به اهدافشان برسند و با اینکه ما در آن زمان در شرایطی بسیار بدتر از شرایط فعلی بودیم و حتی پنیرمان هم کوپنی بود ولی چون پایداری کردیم خداوند پیروزی را به ملت ایران عطا فرمود و دوام نعمت جمهوری اسلامی هم به آن است که اولاً مسئولان تعهد خود را نسبت به اسلام و مردم عملاً نشان بدهند و علامت آن هم باید این باشد که دیگر هیچ دزدی و چپاولی در بانک ها و موٌسسات مالی نسبت به مردم نشود و بساط ربا برچیده شود و آنگه مردم مسلمان هم اگر صداقت را در متولیان امور دیدند اعتماد خواهند کرد و همانند گذشته در کنار آنان و در مقابله با دشمنان آماده خواهند بود و هیچ خوفی هم از آنان نخواهند داشت.
سَلَامٌ عَلَيْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ (رعد 24) خادم القرآن – مرتضی نجفی قدسی
