به گزارش خبرگزاری حوزه، دفتر آیت الله روحانی درباره بعضی شبهات اعتقادی و دعوت از مردم برای استغفار و دعا به درگاه الهی مطلبی را منتشر کرد که بدین شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
در آستانه سالروز شهادت امام هفتم، امام سجده‌های طولانی و اشک‌های سرشار و مناجات‌های بسیار، امام موسی کاظم (علیه السلام) هستیم.
امامی که در ابتلاء و بلا زندگی و در زندان سندی بن شاهک مسموم شد و به شهادت رسید و گفتند «او امام رافضی‌هاست. » از طرفی هم در آستانه سال جدید شمسی هستیم، امید است که مردم شریف ایران مثل گذشته حرمت اهلبیت عصمت و طهارت علیهم السلام را حفظ کنند.
اما بعد؛ ما امروز گرفتار یکی از ابتلائاتی هستیم که مردم شرق و غرب دنیا را به بیماری کشنده‌ای گرفتار نموده به نحوی که نیکوکار و بدکار، مومن و فاسق و کافر، پرهیزگار و شقی از آن در امان نمانده اند، بسیاری از امور زندگی مردم مختل و یا تعطیل شده و در پی تعطیلی مسجد الحرام و مسجد النبی و حرمهای مقدس ائمه‌ی اطهار (علیهم السلام) عبادات و اعمال مستحبی و حالات معنوی در بیشتر مناطق تحت تاثیر قرار گرفته است.
همچنین تمام انسان‌ها به قصور و ناتوانی خود در درمان این بیماری مسری خطرناک، که آمار مبتلایان آن در همه‌جا به شکل تصاعدی در حال افزایش است اقرار می‌کنند.
حال انسان عاقل و آگاه در صورت توجه و انسان مومن زیرک در صورت تامل در زندگی اکنون بشریت درمی‌یابد که بسیاری از رفتار و کارها از مصادیق نافرمانی و علیه ارزش‌های اخلاقی است و طغیان و ظلم و فساد شمرده می‌شود و اینجاست که برایش تردیدی باقی نمی‌ماند که یکی از مصادیق این آیه‌ی شریفه محقق شده:
(ظَهَرَ الْفَسادُ فِی الْبَرِّ والْبَحْرِ بِما کَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ لِیُذیقَهُمْ بَعْضَ الَّذی عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ/
فساد و پریشانی به کرده بد خود مردم در همه برّ و بحر زمین پدید آمد تا خدا هم کیفر بعضی اعمالشان را به آنها بچشاند، باشد که (از گنه پشیمان شده و به درگاه خدا) باز گردند؛ ۴۱ روم)
و قطعا این مساله نتیجه‌ی حتمی سنت الهی است که در امت‌های پیشین نیز جاری شده و می‌تواند در هر زمان و مکانی جاری شود...
سنتی که در کتاب اصول کافی آمده و امام باقر (علیه السلام) به نقل از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: «پنج چیز است که اگر به آنها برخورد کردید از آنها به خدا پناه برید:
هرگز در مردمی زنا پیدا نشود که آن را آشکارا کنند جز اینکه در ایشان طاعون و دردهائی که در گذشتگان آنها سابقه نداشته پدیدار گردد...» .
چه بسیار گناهان زشت و قبیحی که در این دوران در تمام زمینه‌ها پدیدار شده است که یکی از نتیجه هایش این بیماری مسری است که در گذشته سابقه نداشته است.
به همین دلیل از عموم خواهران و برادران مومن و مخصوصا متولیان راهنمایی دینی و امور دنیایی مردم می‌خواهیم برای رهایی از این ابتلاء عظیم به موارد ذیل توجه نموده و مردم را آگاه تر نمایند:
اولا:
آگاهی‌بخشی به مردم که مفاهیم عقیدتی و امور تکلیفی مادی را با یکدیگر خلط نکنند؛ زیرا این کار، موجب سردرگمی و گمراهی کسانی شده است که تحت تاثیر دشمنان، اعتقادات ما به ائمه (علیهم‌السلام) را مورد تشکیک قرار می‌دهند.
نیز در بعضی دیگر موجب کاهلی و عدم انجام تکالیف عملی شده است به نحوی که به وظیفه خود مبنی بر لزوم احتیاط و تلاش برای حفظ اماکن عمومی و حتی مساجد و حرمهای مقدس از عواملی که باعث انتقال بیماری و آلودگیهای مادی می شوند، کم توجهی می کنند.
باید گفت: هر دو اینها از راه صحیح منحرف شده‌اند، چون ائمه (علیهم‌السلام) راه را برای ما ترسیم کرده، و به ما هشدار داده‌اند دو مسأله را با هم خلط نکنیم.
به عنوان نمونه امیرالمومنین (علیه السلام) در فرازهای انتهایی دعایی که به یکی از یاران خود به نام نوف البکالی آموخته، می‌فرماید: «الهی! مرا از آنانی قرار مده که نام بی معنا را می‌پرستند. »
ائمه اطهار (علیهم السلام) از یک جهت ما را به واسطه قرار دادن خویش به دعا و توسل به خدا سفارش، و از جهت دیگر به استفاده از اسباب راهنمایی نموده‌اند.
این مساله در شرایط فعلی، منطبق بر فهم واقعی و اعتقاد ما به ائمه (علیهم‌السلام) است؛ زیرا قطعا آنها باب اللهی هستند که از آنها می‌توان به خدا رسید.
آنها وسیله‌اند، زنده‌اند و نزد پروردگار روزی می‌گیرند و تقدسی دارند که از سوی خدای متعال به ایشان اعطا شده و نزد خداوند جایگاه عظیمی دارند که نه کسی قبل از آنها به آن جایگاه رسیده و نه بعد از آنها خواهد رسید و دعا به واسطه ایشان مستجاب می شود.
اما این مساله، اعتقاد به تکالیف شرعی که مکلفان می‌بایست در امور مادی و عادی انجام دهند را ساقط نمی‌نماید، چون حکم حرمهای معصومین (علیهم‌السلام) از ناحیه فقهی به مساجد ملحق شده، از این رو تنجیس آنها جایز نبوده و هر مکلف باید طهارت این مکان‌ها را حفظ نماید و حتی فورا نجاست را از آنجا برطرف کند.
بنابراین به طریق اولی بر کسانی که تمکن و قدرت دارند واجب است که هر خطر یا هرچیزی را که باعث این خطر می شود مثل انتقال این بیماری مسری، از زندگی مردم دفع نمایند و این مساله تنها درباره اماکن مقدس یا مساجد نیست بلکه در مورد اماکن تجاری و سایر اماکن عمومی که احتمال عقلایی در خصوص انتقال بیماری وجود دارد نیز متعین است.
بنابراین خلط عقیده ما به ائمه و مساله واجب تکلیفیِ حفظ جان‌ها درست نیست، چون حفظ نفس مقدم بر وجوب ازاله نجاست مادی از مساجد و حرمهای مشرفه است و حتی کسی که باعث هلاک مومن شود از ناحیه شرعی ضامن بوده، و اگر به نحو بی اعتنایی و بی‌مبالاتی به امور اعتقادی و مادی باعث این امر شود، از مصادیق جاهل غیرمعذور خواهد بود که این آیه شریفه بر او منطبق می‌شود:
«الَّذینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً/ (زیانکارترین مردم) آنها هستند که (عمر و) سعی‌شان در راه دنیای فانی تباه گردید و به خیال باطل می‌پنداشتند که نیکوکاری می‌کنند. ؛ کهف ۱۰۴)
ثانیا: اهمیت پناه بردن به خداوند متعال با استغفار و توبه و دعا ؛
چنانکه خدا در قرآن می‌فرماید: (وَ یا قَوْمِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ یُرْسِلِ السَّماءَ عَلَیْکُمْ مِدْراراً وَ یَزِدْکُمْ قُوَّةً إِلی قُوَّتِکُمْ وَ لا تَتَوَلَّوْا مُجْرِمینَ/و ای قوم، از خدای خود آمرزش طلبید و به درگاه او توبه کنید تا از آسمان بر شما رحمت فراوان نازل گرداند و بر قوت و توانایی شما بیفزاید، و زنهار به نابکاری و عصیان روی مگردانید؛ ۵۲ هود».
و همچنین می‌فرماید: «وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیَسْتَجیبُوا لی وَ لْیُؤْمِنُوا بی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ/ و چون بندگان من (از دوری و نزدیکی) من از تو پرسند، (بدانند که) من به آنها نزدیکم، هرگاه کسی مرا خواند دعای او را اجابت کنم. پس باید دعوت مرا (و پیغمبران مرا) بپذیرند و به من بگروند، باشد که (به سعادت) راه یابند؛ بقره ۱۸۶».
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نیز می‌فرماید: «خدا رحمت کند بنده‌ای را که از خدای عزوجل حاجتی بخواهد و در دعای درباره آن پافشاری و اصرار کند، خواه اجابت شود و خواه اجابت نشود، و این آیه را تلاوت فرمود که ابراهیم (علیه‌السلام) فرماید: «و دعاکنم به درگاه پروردگار خود شاید به وسیله دعای پروردگارم تیره‌بخت نباشم».
امام علی (علیه السلام) نیز می‌فرماید:
«امواج بلا را با دعا پس زنید. بلادیده‌ای که بلا جانش را به لب رسانده است نیازش به دعا بیشتر از عافیت چشیده‌ای نیست که از بلا در امان است. »
امام سجاد (علیه السلام) می‌فرماید: «دعا و بلا همواره تا روز قیامت در حال برتری جویی بر یکدیگرند؛ زیرا دعا، بلا را برمی‌گرداند هرچند حتمی شده باشد. »
و امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: «دعا، قضا را پس از آن که محکم شده باشد، باز می‌گرداند. پس بسیار دعا کن که دعا، کلید هر رحمت و برآورده‌کننده هر حاجتی است، و آنچه نزد خداوند عز و جل است، جز با دعا به دست نمی‌آید و هیچ دری نیست که بسیار کوبیده شود جز اینکه امید است به روی کوبنده آن گشوده شود. »
و امام رضا (علیه السلام) می‌فرماید: «همانا دعا بر می‌گرداند آنچه را مقدر شده و آنچه را مقدر نشده، عرض شد : مقدرشده را دانستم مقدرنشده کدام است؟ فرمود: تا اینکه تقدیر در مورد آن نشود. »
باید باور و بقین داشته باشیم که با توسل به معصومین (علیهم‌السلام) همان می‌شود که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرموده است:
«و به واسطه ما دعا مستجاب و بلاء دفع می‌گردد. »
امام باقر (علیه السلام) فرموده است: «هرکه خداوند را به‌وسیله ما بخواند و ما را واسطه قرار دهد رستگار خواهد شد. و کسی که غیر از ما اهلبیت را وسیله گرداند هلاک خواهد شد. »
و داود رقی (از اصحاب امام صادق علیه السلام) می‌گوید: من از امام صادق (علیه السلام) می‌شنیدم که هنگام اصرار دعاهایش بیشتر مواقع خدای را به حق پنج نفر می‌خواند، یعنی رسول خدا و امیرمؤمنان و فاطمه زهرا و حسن و حسین (علیهم السلام).
ثالثا: اطلاع از سفارش امام کاظم علیه السلام به هشام بن حکم؛ زیرا این سفارش از بهترین سفارش‌هایی است که مومنان می‌توانند در چنین ایامی که فتنه‌ها زیاد شده از آن بهره ببرند.
مهم است که این سفارش برای مردم بیان شده و مفاهیمش تبیین گردد.
این سفارش که در حدیث دوازدهم از جلد اول کتاب شریف اصول کافی نقل شده چنین است:
«ای هشام همانا خداوند تبارک و تعالی خردمندان و فهمیدگان را در کتابش بشارت داده و فرموده است: «پس بشارت ده به آن بندگانم که به سخن (سخنان اهل بیت زیرا آنان امنای وحی، خزّان علم الهی، خلیفه خدا بر روی زمین، اوتوا العلم، راسخان در علم و… هستند ولا غیر) گوش فرا می‌دهند و از آن به بهترین وجهی پیروی می‌کنند، اینانند که خدایشان هدایت نموده و اینانند همان خردمندان»،
و می‌فرماید: «ای هشام! به راستی خدا را بر مردم دو حجت است: حجتی آشکار و حجتی نهان. و امّا حجّت آشکار فرستادگان و پیغمبران و امامان هستند...»
سپس می‌فرماید: «ای هشام!
کردار اندک از خردورز چند برابر پذیرفته آید و کردار بسیار از هوسباز و نادان پذیرفته نیاید. »
از خداوند متعال می‌خواهیم به حق امام موسی کاظم (علیه السلام) که جایگاهی رفیع و عظیم پیش خدا دارد، این بلا و اندوه را از این امت رفع، و امور مسلمانان را اصلاح نماید که او بر انجام هر چیز تواناست.
دفتر آیت الله سید محمدصادق روحانی
